Hoe een obsessie met sexappeal een sciencefictionfranchise uit de jaren 90 verwoestte

Van Jonathan Klotz en Joshua Tyler | Gepubliceerd 45 seconden geleden

Eind jaren negentig en begin jaren 2000 was er een explosie van sciencefictionshows dankzij het aanhoudende succes van Star Trek. Terwijl het decennium het best herinnerd wordt Ver landschap, Babylon 5EN Sterrenpoort SG-1deze periode gaf ons ook shows zoals Lexx, Aarde: laatste conflict, TekWarEN Andromeda.

De meeste van die andere shows mislukten om voor de hand liggende redenen. Lexx hij is altijd te bizar en te seksgeobsedeerd geweest om voor de televisie te werken. Het is verbazingwekkend dat hij dit mocht doen. Aarde: laatste conflict het was, nou ja, het was gewoon niet zo goed. TekWar het werd op de een of andere manier een multimediafranchise, ondanks dat het geen echte fans had, uitsluitend gebaseerd op de pure wilskracht van William Shatner.

Een van die vergeten shows had iets groots kunnen zijn. Het had zo moeten zijn. Gemaakt door Gene Roddenberry uit Star Trek, Andromeda ze hadden ze allemaal kunnen overtreffen.

De serie was de laatste show die werd ontwikkeld op basis van de aantekeningen van het late sciencefiction-icoon. Twee seizoenen lang Andromeda bevatte diepgaande wereldopbouw, karakterontwikkeling en een ongelooflijk militair sci-fi-verhaal over ‘het herstellen van het licht van de beschaving’. Helaas duurde het vijf seizoenen.

Dit is de reden waarom Andromeda faalde.

De perfecte Andromeda-opstelling

Andromeda begon met een verrassend uitgangspunt: een galactische alliantie genaamd de Commonwealth is verwikkeld in een lange en slopende oorlog met de Magog, wilden van buiten de grenzen van de bekende ruimte. Vervolgens geven ze een sleutelwereld op als onderdeel van de vredesbesprekingen, de thuisbasis van de Nietzscheans (genetisch gemodificeerde mensen die de werken van Friedrich Nietzsche als hun religie volgen).

Uiteraard leidt dit tot een opstand tegen het Gemenebest, waarmee een periode begint die bekend staat als de Lange Nacht. Deze periode is A sciencefiction hervertelling van de val van het Romeinse rijk met één cruciaal verschil.

Kapitein Dylan Hunt, gespeeld door Hercules zichzelfKevin Sorbo zat vóór de val van het Gemenebest vast aan de rand van een zwart gat. Hij staat daar met zijn schip, de Andromeda, al 300 jaar stil in de tijd.

Eindelijk bevrijd door een groep aaseters, gaat Hunt op pad om het Gemenebest te herstellen en een einde te maken aan de Lange Nacht. Het is een opstelling vol potentieel, en gedurende de eerste twee seizoenen was het een fascinerende poging om verhalen in lange vorm te vertellen tegen de achtergrond van een gevallen galactisch imperium.

De bemanning van het aaseterschip is er vrij gemakkelijk van overtuigd om de nieuwe bemanning van de Andromeda te worden. De crew bestaat uit “Beka” Valentine, gespeeld door de Canadese actrice Lisa Ryder, als de nieuwe eerste officier, en een Nietzscheaanse huurmoordenaar genaamd Tyr, gespeeld door Keith Hamilton Cobb. Vervangt nieuwe wapenofficier.

De wetenschapsofficier, Rev Bem (Brent Stait), of oorspronkelijk “Red Plague”, wordt compleet gemaakt door de ragtag-groep die is samengebracht door op het verkeerde moment op de verkeerde plaats te zijn, of oorspronkelijk “Red Plague”, een vriendelijke en sympathieke Magog die The Way volgt, een mysterieus meisje genaamd Trance Gemini, gespeeld door Laura Bertram, Seamus Harper (Gordon Michael Woolvett), de getalenteerde ingenieur die computers kan hacken met zijn cybernetische datapoort en wiens matte herinneringen de kijkers eraan herinneren dat dit dat jaar werd gefilmd. 2000.

Ten slotte beschikt het schip ook over geavanceerde kunstmatige intelligentie, gespeeld door Lexa Doigdie zeer loyaal blijft aan zijn bemanning en vooral aan Kapitein Hunt.

Omdat Andromeda faalde

Andromeda’s setting, goed ontwikkelde hoofdcast en eerste seizoen van langdurige geserialiseerde plots over de restauratie van het Gemenebest passen goed bij belachelijke dialogen, dwaze speciale effecten en een toon die het midden houdt tussen overdreven serieus en zaterdagochtendtekenfilm.

Showrunner Robert Hewitt Wolfe, verantwoordelijk voor enkele van de beste afleveringen van Star Trek: Deep Space Nine, werkte nauw samen met de weduwe van Roddenberry Majel Barrett. Wolfe had een duidelijke visie voor het universum van de serie.

Tegen het einde van seizoen twee was het begin van de fascinerende natievorming en de dagelijkse creatie van een galactische regering aan de gang. Toen sloeg het noodlot toe en Wolfe, de architect van deze unieke kijk op televisie-sciencefiction, verloor een machtsstrijd met de producenten van Andromeda en werd ontslagen. Net toen Andromeda een loyale schare fans had gevonden en klaar was om uit te breken, werd Wolfe vervangen door Robert Engels, de creatieve partner van de legendarische regisseur David Lynch.

Of dat is wat er op papier gebeurde. In werkelijkheid werd de show omgevormd van een sciencefictionensemble met een langdurig en fascinerend verhaal vreemdeling personages, tot ‘Hercules in de ruimte’. Sex-appeal, explosies en episodische verhalen werden vervangen door een natieopbouwend plot, terwijl Sorbo’s Dylan Hunt de perfecte held werd, een Gary Stu, met meer aandacht op hem gericht.

Keith Hamilton Cobb, gefrustreerd door de behandeling van Tyr, vertrok tijdens het derde seizoen en nam het beste personage van de show mee. Bij het nastreven van de aantrekkingskracht op de massamarkt, Andromeda hij heeft alles verloren wat hem in de eerste plaats groot maakte.

Toen seizoen vijf werd uitgezonden, bleef de cast hetzelfde, maar al het andere om hen heen was veranderd. Gene Roddenberry’s grote verhaal over het herstel van het Gemenebest was niet langer het leidende licht van Kapitein Hunt, maar eerder hinderlijk.

Andromeda’s erfenis

Als je kijkt Andromeda Tegenwoordig is het onmogelijk om het moment te missen waarop machtsstrijd achter de schermen de sciencefictiongeschiedenis overnam. In plaats van een blijvende schare fans te ontwikkelen Ver landschapde serie vervreemdde die-hard sciencefictionfans, en Kevin Sorbo slaagde er niet in om zelfs maar een fractie van de zijne erbij te betrekken Hercules publiek om het verschil te maken.

Sciencefiction is een nichegenre dat altijd een kleiner publiek zal aanspreken dan brede vierkwadrantenshows, maar als je fans goed behandelt en hun intelligentie niet beledigt, word je beloond met een leven lang relevantie. Als je dat sciencefictionpubliek niet respecteert, zul je herinnerd worden als Andromedaals een van de grootste gemiste kansen in de geschiedenis van sciencefiction.