Een paar weken geleden las ik Oscar-voorspellingen toen ik bleef kijken Kom mij zien in het goede licht ze verschijnen op talloze lijsten met beste documentaires. Na dit geleerd te hebben Filmpje uit 2025 over een gedecoreerde dichter die in het reine kwam met zijn leven en de diagnose van terminale kanker, besloot ik hem een horloge te geven bij mijn Apple TV-abonnement.
Ik zal heel eerlijk zijn: dit is hartverscheurend, hartverscheurend en… inflexibel portret van de ziektedepressie, angst en artistieke expressie. Dat gezegd hebbende, biedt deze prachtige en ontroerende documentaire over Andrea Gibson een verrassend hoopvolle kijk op terminale ziekte, dood en acceptatie. Iedereen, absoluut iedereen, zou het moeten bekijken…
Op het eerste gezicht leek Come See Me in een goed licht een deprimerende ervaring
Als je naar het eerste deel van de Kom mij zien in het goede licht (of tenminste de trailer van de film), kun je gemakkelijk de indruk krijgen dat dit een aangrijpend verhaal gaat worden. Ik bedoel, het gaat over een persoon die in het reine komt met zijn lot en zijn eigen sterfelijkheid in de ogen staart. Hoe kon hij niet verdrietig zijn? Er is slecht nieuws, er is pijn, er is lijden, er is de dreigende aanwezigheid van de dood en een vluchtig aantal morgens.
Er waren verschillende keren terwijl je naar de film keek Origineel AppleTV waar ik tot tranen toe werd gebracht, waar ik wilde stoppen met kijken omdat ik bang was voor wat er zou gebeuren, en waar ik bleef nadenken over wat ik in die situatie zou doen. Deze documentaire gaat niet op zijn tenen door de dood of het gevoel van levende pijn; in plaats daarvan gaat het op volle kracht vooruit, wat zorgt voor een harde en soms ongelooflijk trieste ervaring. Het was angstaanjagend, maar er was iets dat ik niet had verwacht…
Dit is een verhaal over het vinden van hoop in het aangezicht van de dood
Ziekte, dood en onzekerheid zijn allemaal overal aanwezig Kom mij zien in het goede licht. Dat is te verwachten, aangezien dit een documentaire is over iemand die in het reine komt met het feit dat hij niet lang meer te leven heeft. Dit is echter niet het verhaal van iemand die het opgeeft, zoals Andrea Gibson, samen met zijn vrouw en collega-dichter Megan Falley gaf nooit op, gaf nooit op en gaf nooit toe aan de toenemende druk om hen heen.
Gedurende de hele documentaire probeert Gibson een punt in hun kankerreis te bereiken waarop ze voor het eerst sinds jaren voor een live publiek kunnen optreden. Vechtend tegen de kanker die zich door hun hele lichaam heeft verspreid, tegen de effecten van chemotherapiebehandelingen en hun onvermijdelijke dood, vecht Gibson als een gek om op het podium te komen, waardoor een van de meest opbeurende en hoopvolle momenten ontstaat die ik het hele jaar heb gezien.
Er is nog een scène in de film waar Gibson het over heeft leven met een depressie gedurende hun hele leven en hoe het een deel werd van wie ze al die jaren waren. Toen ze er echter achter kwamen dat ze kanker hadden, wilden ze echt leven en die duistere gedachten verdwenen. Als dat geen hoop is, dan weet ik het ook niet meer.
Kom mij zien in het goede licht bleek een van de grootste verrassingen van dit jaar, en het is een documentaire die iedereen volgens mij minstens één keer moet zien.
