Geschiedenis: Een universiteitsprofessor raakt verwikkeld in een campusschandaal wanneer een topstudent haar oude collega ervan beschuldigt ‘de grens te overschrijden’, waardoor ze wordt gedwongen te kiezen tussen loyaliteit en de waarheid.Herziening: Luca Guadagnino‘After the Hunt’ komt over als een te lang, overspannen post-#MeToo-universiteitsdrama dat nooit zijn emotionele middelpunt vindt. Terwijl Julia Roberts, Ayo Edebiri, Andrea GarfieldEN Michaël Stuhlbarg ze bieden overtuigende uitvoeringen, de plot blijft verwarrend en niet gaar. Tegen de tijd dat de uiteindelijke confrontatie wordt bereikt, lost de spanning van het verhaal op in een inerte en teleurstellende conclusie, wat vragen oproept over het doel van deze geduldoefening.‘After the Hunt’ begint met een huisfeest georganiseerd door Alma (Julia Roberts), een gereserveerde filosofieprofessor aan Yale wiens bijeenkomsten bittere debatten en rusteloze charme combineren. Zijn collega Hank (Andrew Garfield) maakt grapjes met de studenten en Alma, beiden doen alsof hun vriendschap geen invloed zal hebben op hun kandidatuur voor de baan. Ook informeert hij promovendus Maggie (Ayo Edebiri) over haar proefschrift, waardoor er een botsing ontstaat tussen het precieze taalgebruik van Generatie Z en de brede uitspraken van het oudere publiek. Alma’s echtgenoot, Frederik (Michael Stuhlbarg), voelt zich ongemakkelijk over zijn band met Hank en Maggie’s duidelijke bewondering, terwijl campustherapeut Dr.Chloë Sevigny) bestudeert zwijgend de kamer. De nacht eindigt met een dronken Hank die Maggie naar huis brengt, een moment waarop Alma getuige is voordat ze ziek wordt. In de ochtend wordt Maggie vermist en komt later geschokt terug, waarbij ze Hank ervan beschuldigt de grens te hebben overschreden. Beiden zoeken de steun van Alma en dwingen haar in een mist van twijfel, vooroordelen en wisselende macht.Guadagnino en schrijver Nora Garrett overladen het script met te veel elementen – giftige mannelijkheid, anti-woke sceptici, handlangers, zwakke institutionele figuren en overgevoelige Gen Z-stemmen – waardoor een rommelige achtergrond ontstaat voor een eenvoudig ‘hij zei, zij zei’-drama. Alma, gekleed als een HR-manager van het bedrijf tegen de besneeuwde landschappen van de Ivy League, krijgt de taak een kant te kiezen terwijl ze Maggie’s fixatie op haar reactie confronteert. Toch voelen zijn innerlijke leven en zijn ongeadresseerde verleden aan als bijzaken, ondanks hun relevantie voor het verhaal.Zijn passieve huwelijk fungeert als de enige stabiliserende kracht, maar zijn relaties met elk personage blijven oppervlakkig. De film geeft herhaaldelijk aan dat Alma binnenkort zal worden beoordeeld, onderstreept door een opdringerig tikkende soundtrack, maar de uitbetaling is onbevredigend. Maggie lijkt verward, eigenwijs en duidelijk bevoorrecht, maar haar kwetsbaarheid resoneert nooit volledig, waardoor empathie moeilijk wordt. De twee centrale mannen zijn gebrekkige tegenpolen: Hank is vriendelijk en onbeschaamd mannelijk, terwijl Frederik zachtmoedig maar opmerkzaam is. Beide functioneren meer als verhalende middelen dan als volledig gevormde karakters. Yale is opgenomen met een toegeeflijke maar koude esthetiek; de verlatenheid kan opzettelijk zijn, maar uiteindelijk weegt het de film zwaar.Julia Roberts is competent maar emotioneel afstandelijk en haar optreden voelt uiteindelijk ongeraffineerd aan. Stuhlbarg en Garfield verheffen dun geschreven rollen en spelen gearticuleerde maar gebrekkige mannen met finesse. Edebiri is bewust provocerend en overtuigend. Zonder enig karakter dat als moreel kompas kan dienen, voelt iedereen zich op drift. De sterke uitvoeringen maken de film kijkbaar, maar het gebrek aan emotionele helderheid zorgt ervoor dat de film zich nooit helemaal nestelt op een plek die echt geaard aanvoelt. Het is alsof de acteurs ideeën stimuleren, maar het script hen niet toestaat zich te verdiepen in waar het telt.De film behandelt duistere vragen over waarheid, instemming, institutionele macht, Gen Z’s gelaagde begrip van misbruik en scheve ras- en genderdynamiek, allemaal ingekaderd in de generatiekloof in de manier waarop vrouwen reageren op wangedrag. Deze film kan kijkers aanspreken die betrokken zijn bij #MeToo-gerelateerde gesprekken, maar biedt als dramatische ervaring weinig voldoening. Voor een meer lonende verkenning van soortgelijke thema’s, bekijk in plaats daarvan “Oleanna” van David Mamet.
