Van Chris Snellgrove
| Gepubliceerd
Onlangs is Quentin Tarantino in het nieuws geweest omdat hij de ene vreselijke film na de andere had voortgebracht, terwijl hij zijn uiterste best deed om talentvolle acteurs als Paul Dano te beledigen. De enige reden waarom iemand naar Tarantino luistert, is natuurlijk dat hij de ene ongelooflijke film na de andere heeft gemaakt, inclusief het filmische meesterwerk pulp-fictie (1994). De film wordt nu gestreamd op Netflix, waardoor je de kans krijgt om de meest invloedrijke film van de afgelopen drie decennia te bekijken.
Wat doet hij pulp-fictie zo invloedrijk, vraag je? Lees verder voor mijn beste opnames die die vraag beantwoorden! Maak je geen zorgen: in tegenstelling tot de laatste overpeinzingen van Tarantino is het onwaarschijnlijk dat mijn scherpe opnames je naar een hooivork zullen doen grijpen.
Niet-lineaire verhalen vertellen worden mainstream
Het meest opvallende pulp-fictie het is het niet-lineaire verhaal ervan; je moet de hele film bekijken om de volgorde van de gebeurtenissen te ontwarren, en het kan zijn dat je meerdere keren moet kijken om elk detail van de plot te begrijpen. Regisseur Quentin Tarantino zorgde ervoor dat deze onconventionele verhaalkeuze met groot succes werkte, en het beïnvloedde onmiddellijk enkele van de grootste films van Hollywood. Velen gaan er bijvoorbeeld van uit dat het niet-lineaire verhaal van deze film de productie van de film heeft beïnvloed De gebruikelijke verdachten (wat ook een stijlvol misdaadverhaal was dat op een rommelige manier werd verteld), en er zijn zelfs leuke fan-theorieën die proberen de twee films met elkaar te verbinden.
DE pulp-fictie Dit soort niet-lineaire verhalen is volledig zichtbaar, zelfs in blockbusterfilms zoals Ik herinner het me (wiens stipte vertelling de geestesziekte van onze hoofdpersoon symboliseerde) en Eeuwige zon van de onbevlekte geest (wiens niet-lineaire verhaal bijdraagt aan het vormgeven van een relatie die de hoofdpersonages niet kunnen vergeten, ook al vegen ze elkaars hersenen schoon). Meer in het algemeen is het redelijk om te spreken van het succes van pulp-fictie hebben filmstudio’s doen beseffen dat de gemiddelde bioscoopbezoeker slimmer is dan ze aanvankelijk dachten. Als gevolg hiervan werden de scripts complexer, wat leidde tot een diepere karakterisering en meer vervullende vertelkunst dan we ooit in de voorgaande decennia hadden bereikt.
Een geestige dialoog wordt de norm
Zelfs degenen die Quentin Tarantino verachten moeten toegeven dat hij als geen ander dialogen schrijft. Een groot deel van pulp-fictieDe aantrekkingskracht ervan (en, eerlijk gezegd, de reden waarom de meeste gewone kijkers het niet-lineaire verhaal tolereren) is dat de personages geestige en gedenkwaardige gesprekken voeren over van alles, van internationale Big Macs tot de kunst van voetmassage (een onderwerp dat van bijzonder belang is voor de regisseur). Die dialoog is nog steeds een hit, en fans houden er nog steeds van om de film te citeren terwijl ze enkele van de gekste memes delen die erdoor zijn geïnspireerd.
Over inspiratie gesproken, de geestige dialoog van pulp-fictie heeft waarschijnlijk andere veelbesproken hits uit de jaren 90 geïnspireerd, zoals Geen idee (een film waarvan het jargon praktisch een gloednieuw dialect creëerde) en 10 dingen die ik haat aan jou (Shakespeare leek nog nooit zo sarcastisch als in deze bewerking van Het temmen van de feeks). Het DNA van Tarantino’s invloedrijke dialoog is ook terug te vinden in De Grote Lebowskieen film die evenzeer gericht is op grappige gesprekken tussen kleurrijke personages als criminele grillen. Over het geheel genomen is het duidelijk dat het succes van pulp-fictie luidde een nieuw filmtijdperk in waarin levendige, geestige dialogen de voornaamste reden werden om (en eindeloos) te kijken beoordeling) alles, van kleine onafhankelijke films tot grote blockbusters.
Referenties uit de popcultuur in overvloed
Een nauwe neef van het vorige punt is dat pulp-fictie’s dialoog zit vol verwijzingen naar de popcultuur, zoals zijn knipoogjes naar verschillende iconen uit de jaren 50 (zoals een ober genaamd James Dean en een serveerster verkleed als Marilyn Monroe, die beiden bij Jack Rabbit Slim werken) en momenten waarop Jules Roger ‘Flock of Seagulls’ noemt om zijn kapsel te bespotten. Over bands gesproken, de film zit ook vol muzikale referenties, zoals de naam Jules Kool & the Gang en Mia die Steppenwolf noemt (de band, niet het CGI-monster). Kortom, de personages van Tarantino verwijzen altijd naar de popcultuur, wat de film leuker maakt, ook al maakt het deze personages herkenbaarder.
Na pulp-fictie een hit werd, waren de volgende decennia van filmmaken gevuld met even gepassioneerde figuren uit de popcultuur: slechts twee jaar later, Schreeuw heeft het horrorgenre opnieuw gedefinieerd met personages die voortdurend iconische enge films citeren en ernaar verwijzen. Scott Pellegrino (zowel de film als de strips waarop deze was gebaseerd) vertelden een zeer meeslepend verhaal vol personages die voortdurend verwezen naar videogames, strips en andere elementen van de jeugdcultuur. Ten goede of ten kwade, pulp-fictie’s invloed bereikte zijn hoogtepunt met Klaar Speler Eénwiens door de popcultuur geobsedeerde boek en de daaropvolgende film slechts een excuus waren om zoveel mogelijk verschillende IP’s op één hoop te gooien als menselijk mogelijk is.
Stream de film waarmee het allemaal begon
Geloof het of niet, dit is allemaal slechts het oppervlak van het hoe en waarom pulp-fictie het is de meest invloedrijke film van de afgelopen 30 jaar. Maar je hoeft me niet op mijn woord te geloven (zie je, net als Tarantino maak ik mijn eigen directe verwijzing naar de popcultuur naar Reading Rainbow): de film is momenteel streamen op Netflix. Daarna zul je misschien nooit meer op dezelfde manier naar Big Macs, aktetassen of zakhorloges kijken.
