Ranglijst van alle The Hatchet-films (inclusief Victor Crowley)

Het is mogelijk dat wij een commissie ontvangen over aankopen die via de links worden gedaan.

Bijna twintig jaar geleden creëerde Adam Green een van de ware iconen van de moderne horror toen hij de wereld kennis liet maken met Victory Crowley in ‘Hatchet’ uit 2006. Een magere, gemene en ongegeneerd bloederige showcase van bloederige praktische effecten zorgde ervoor dat de film opviel, wat leidde tot drie sequels in de komende tien jaar en verandering.

Onder leiding van horrorlegende Kane Hodder als Victor Crowley bracht Green een reeks compromisloze grindhouse-sequels uit die hem hielpen op de kaart te zetten in het slasher-genre. Hoewel deze films nooit zo mainstream waren als de films “Friday the 13th” of “Texas Chainsaw Massacre”, boden ze iets unieks in het horrorlandschap van de jaren 2000. Ze voelden zich vies, cheesy en anderszins schokkend. Tot op de dag van vandaag bestaan ​​ze als een bewijs van wat kan worden bereikt met relatief minimale middelen en een onafhankelijke filmische geest.

Maar welke van deze films onderscheidt zich van de anderen? Welke van deze films zorgde ervoor dat Victor Crowley een slasher om nooit te vergeten, naast mensen als Jason Voorhees en Michael Myers? Welke van deze met bloed doordrenkte, moerassige moordfestijnen regeert oppermachtig? We rangschikken alle vier ‘Hatchet’-films, inclusief ‘Victor Crowley’ uit 2017, van slechtste naar beste. Laten we erop ingaan.

Ik moet waarschijnlijk beginnen met te zeggen dat er voor degenen die van dit soort over-the-top slasher-films houden, geen ronduit slechte film in deze franchise zit. Dat gezegd zijnde, toen BJ McDonnell het stokje overnam van Adam Green om “Hatchet III” te regisseren, het was duidelijk dat het eigendom een ​​beetje aan het draaien was. Er zijn nog steeds genoeg geweldige moorden en deze keer mag Victor zich zelfs mengen in een mepteam. Toch voelt het inferieur aan zowel zijn voorgangers als het uiteindelijke vierde deel.

De film gaat verder nadat Marybeth (Danielle Harris) Crowley voorgoed lijkt te hebben vermoord en in conflict komt met een plaatselijke agent (Zach Galligan) die probeert het bloedvergieten tot op de bodem uit te zoeken. Marybeth werkt vervolgens samen met de ex-vrouw van de politieagent om voor eens en voor altijd een einde te maken aan de moorddadige rampspoed.

Green was deze keer nog steeds nauw betrokken, en dat is te zien, van het script tot de uitvoering. Als het bloed vloeit, lijkt het alsof we het moeras nooit hebben verlaten. We hebben ook Galligan (de ster van “Gremlins”) en “Friday the 13th” (2009) die Derek Mears in de actie leiden, waardoor nog meer van zulke sterren worden toegevoegd aan de toch al indrukwekkende selectie van deze franchise.

Hoe leuk deze brutaliteit ook is, ‘Hatchet III’ lijkt het meeste uit de ideeën te halen voordat hij tot zijn conclusie komt, waarin Crowley tot rust wordt gebracht na jaren vast te hebben gezeten in zijn bizarre moerasvagevuur. Het valt allemaal een beetje tegen en voelt meer van hetzelfde, wat vaak gebeurt als vooral slasher-franchises in de modder blijven steken. Hoewel het de karakterboog van Marybeth oplost en een aantal werkelijk memorabele moorden oplevert (hallo, defibrillator tegen het hoofd), betekent meer in dit geval niet beter.

‘Hatchet II’ lijkt meer op ‘Halloween II’ dan bijvoorbeeld op ‘Aliens’. Dat wil zeggen dat het niet groter hoefde te worden om het voorgaande te verbeteren. Het is eerder een directe voortzetting van de gebeurtenissen uit de eerste ‘Hatchet’, waardoor het publiek meer krijgt van wat ze willen en Green met wat meer zelfvertrouwen kan pronken met zijn vaardigheden. Van het vergroten van het gevoel van plezier tot het laten spelen van schreeuwkoningin Danielle Harris in de rol van Marybeth, deze film bewees dat “Hatchet” het verdiende een franchise te zijn in plaats van slechts één ding.

In het vervolg ontdekt Marybeth de waarheid over de connectie van haar familie met Victor Crowley terwijl ze terugkeert naar de moerassen van Louisiana met een leger jagers om de lichamen van haar dierbaren te bergen. Het introduceert ook “Candyman”-legende Tony Todd als Reverend Voodoo, waardoor meer sterrenkracht van de horror-erfenis aan de actie wordt toegevoegd.

Het zou gemakkelijk zijn om te beweren dat “Hatchet II” minstens zo goed is als zijn voorganger, en velen zouden waarschijnlijk beweren dat het beter is. Het is echt een muntje, en dat is een bewijs van de executie van Green. Dit is waar Hodder, een man die ook Jason, Freddy en Leatherface speeldezorgde ervoor dat hij nog een blijvende slasher aan zijn goed afgeronde cv zou toevoegen. Van enkele van de meest overdreven praktische gevechten tot de grootste kettingzaag die je ooit zult zien, er is hier veel om van te houden.

In het tijdperk waarin ‘Terrifier’ een mainstream franchise wordt, lijkt dat een dwaas iets om te doen “Hatchet II” werd tijdens de oorspronkelijke release feitelijk uit de bioscoop gehaald. Het is meer een ereband en een bewijs van Green’s toewijding om deze films op zijn manier te maken, het zegt alles wat je moet weten over dit vervolg. Het is moeilijk en je hebt veel plezier in het proces.

In 2006 was de gruwel verteerd door pornografische martelingen, grotendeels dankzij het succes van “Saw” in 2004. Maar niet al het bloed is hetzelfde. Films als “Hostel” bestaan ​​als duurtesten voor het publiek. Green wilde ondertussen iets nog bloederigers creëren terwijl hij aan de andere kant van het spectrum bestond met ‘Hatchet’. Geen straffende ervaring, maar eerder, voor de patiënten daarbuiten, een vrolijk walgelijke rit met een hoog aantal lichamen. Deze film staat nog steeds in schril contrast met veel van waar het genre destijds over leek te gaan.

De film volgt studenten Ben (Joel David Moore) en Marcus (Deon Richmond) terwijl ze New Orleans bezoeken voor Mardi Gras. Daar sluiten ze zich aan bij een eclectische groep nietsvermoedende toeristen om een ​​boottocht te maken in een zogenaamd vervloekte bayou, om er vervolgens achter te komen dat de vloek echt is. Laten we de lichamen als het ware op de grond laten vallen.

Als we moorden zouden rangschikken in de “Hatchet”-franchise, is de kans groot dat Victor die hier met zijn blote handen het hoofd van een van de toeristen rukt, bovenaan de lijst zou staan. Het is een briljant moment. In een tijdperk waarin veel horrorklassiekers opnieuw werden gemaakt of opnieuw werden opgestartGreen was een sterk voorstander van originaliteit en het introduceren van iets nieuws in de wereld. Ondanks de beperkingen van een klein budget creëerde hij iets dat de moeite waard was om te blijven bestaan ​​in de grotere slasher-canon. Cheesy en meedogenloos, deze film voelt nog steeds als een verborgen punkrock-horrorpareltje dat je misschien achterin een videotheek in de hoogtijdagen van Blockbuster hebt gevonden.

Uit het bloedvergieten voor deze kleine film werd een franchise geboren. Maar als dat het enige was dat eruit voortkwam, zou het nog steeds een verdomde schat zijn.

Het komt zelden voor dat een franchise zijn hoogtepunt bereikt met zijn vierde deel, maar hier zijn we dan. Toen Adam Green in het geheim de vierde ‘Hatchet’-film opnam. en de release in 2017 aankondigde, was de buzz voelbaar onder horrorfans. De titel van die film, ‘Victor Crowley’, spreekt boekdelen over de opkomst van het titulaire personage als een opmerkelijke slasher-figuur. “Victor Crowley is terug!” het leek een groot probleem. Wat de deal nog groter maakte, is het feit dat Green de goederen heeft geleverd.

‘Victor Crowley’ begint tien jaar na het bloedbad op Honey Island Swamp in Louisiana. Andrew (Parry Shen) is nu de enige overlevende, maar zijn beweringen dat Victor verantwoordelijk was voor het gruwelijke bloedbad worden met scepsis onthaald. Dat wil zeggen, totdat een vliegtuig samen met een groep vreemden neerstort in het moeras en, verrassing! Victor wordt per ongeluk opgewekt. Bloedbad volgt.

Zo ook dat “Friday the 13th Part VI: Jason Lives” wordt vaak als de beste film beschouwd in die franchise voelt deze film als een soortgelijke overwinningsronde voor het smerige kleine slasher-eigendom dat dat zou kunnen. Je kunt Hodders zelfvertrouwen en vreugde voelen onder al die indrukwekkende make-up. “Victor Crowley” zelf is grappig en heerlijk belachelijk. Het verandert de formule volledig, met lonende resultaten. Het is ook het tegenovergestelde van “Hatchet III” in die zin dat het lijkt alsof Green hier echt een idee had dat de moeite waard was om uit te voeren.

Hoewel het nog steeds een low-budget-aangelegenheid is, voelt alles aan deze film groter. Green heeft het meeste zelfvertrouwen achter de camera, Hodder past echt in de schoenen van Victor en de menselijke cast van de franchise is de grappigste ooit. ‘Victor Crowley’ lijkt de missie van de ‘Hatchet’-films te perfectioneren.

Je kunt “Hatchet” op Blu-ray ophalen bij Amazon.