Recensie ‘Five Nights at Freddy’s 2′: vervolg zal alleen obsessieve mensen bekoren

Groen licht voor het vervolg op 2023 “Vijf nachten bij Freddy’s” – de enorm populaire horrorfilm gebaseerd op de populaire videogameserie van Scott Cawthon – was een makkie. De eerste film bracht tenslotte wereldwijd bijna $ 300 miljoen op, ondanks overwegend negatieve recensies en een tijdige release op Peacock. Gedreven door een PG-13 tienerrating en de cultfanbase van het spel, werd het de meest succesvolle release van producer Blumhouse, waarmee recordhouders van het bedrijf werden verslagen, zoals “Ga naar buiten”, “Verdeeld” en 2018 “Halloween.”

Maar ‘kinderspel’ krijgt een dubbele betekenis als het gaat om ‘Five Nights at Freddy’s 2′, een lachwekkend arm en leeg vervolg dat de middelmatige vorige film in vergelijking doet schitteren.

Voor degenen die het niet weten: de eerste film volgt de door zijn carrière uitgedaagde Mike (Josh Hutcherson) die een wanhopige baan krijgt als nachtelijke bewaker bij Freddy Fazbear’s Pizza, een verlaten Chuck E. Cheese-achtige tent. Het blijkt dat de plaats de thuisbasis is van een groep moorddadige animatronische mascottes – Freddy de beer, Bonnie het konijn, Chica de kip en Foxy de vos – bezeten door de geesten van de vermoorde kinderen. Mike ontrafelt het mysterie van het restaurant met de hulp van Vanessa (Elizabeth Lail), een aantrekkelijke politieagente wiens vader, William (Matthew Lillard), een seriemoordenaar blijkt te zijn die banden heeft met Mike. Bovendien moet Mike zijn gereserveerde 10-jarige zusje, Abby (Piper Rubio), beschermen tegen de mascottes, met wie hij vreemd genoeg bevriend is geraakt.

Met mij tot nu toe?

Het vervolg begint in 1982 op de oorspronkelijke locatie van Freddy, een locatie die nooit in de eerste film werd genoemd. Daar wordt een klein meisje genaamd Charlotte (Audrey Lynn-Marie) vermoord tijdens een verjaardagsfeestje nadat ze heeft geprobeerd een groep crimineel minachtende ouders te waarschuwen dat er nog een jongere vermist wordt. We maken ook kennis met Marionette, een krachtige marionet die naar verluidt andere robots bestuurt via een vroege vorm van wifi. (Oké, wat dan ook.)

Laten we twintig jaar na het einde van de vorige film vooruit springen. Mike, Vanessa en Abby (Hutcherson, Lail en Rubio hernemen hun rollen) proberen vooruit te komen na de moorddadige gebeurtenissen uit het verleden. Blijkbaar is Mike weer werkloos (en kan hij zich nog steeds niet goed scheren); Vanessa raakt getraumatiseerd door de gewelddadige dood van haar vader, en de vreemde Abby mist haar vage animatronische ‘vrienden’ (de altijd beschermende Mike vertelt haar dat ze ‘vernietigd’ zijn).

Maar nadat een team van geestenjagers (onder leiding van Lisa (Mckenna Grace)) een griezelig einde ontmoet tijdens het filmen bij Freddy’s met lange luiken, roepen de animatronics de hulp van Abby in om hen te bevrijden. Gebruiken ze haar? Misschien, maar ze lijken haar ook te vertrouwen, in tegenstelling tot hun dodelijke minachting voor de ouders van de stad en andere bemoeizuchtige volwassenen.

Er ontstaat een golf van robotchaos, waarbij Mike, Vanessa en andere lokale bewoners betrokken zijn in een reeks rommelige maar spannende scènes bij het vlaggenschip Freddy’s, in verschillende huizen en op Abby’s school, waar een onverklaarbaar wrede leraar (een landschapkauwende Wayne Knight) haar deelname aan een felbegeerde wetenschapsbeurs dwarsboomt. Slechte zet, lesgeven!

Ondertussen herbergt de griezelig uitziende Marionette nu Charlotte’s wraakzuchtige geest, terwijl de spinachtige pop Mangle (de speelgoedversie van Foxy) zijn deel van de hinderlagen uitvoert, de nachtwaker van de gesloten pizzeria (Freddy Carter) niet te vertrouwen is en Skeet Ulrich opduikt als Charlotte’s rouwende vader. Lillard (Ulrichs tegenspeler in ‘Scream’, voor de nieuwsgierigen) keert terug als de meedogenloze William, maar alleen in een nachtmerrieachtige reeks.

In tegenstelling tot de vorige aflevering, waarin drie gecrediteerde scenarioschrijvers zaten (waaronder regisseur Emma Tammi, die hier opnieuw aan het roer stond), werd de nieuwe film uitsluitend door Cawthorn geschreven, wat zijn eigen ergste vijand bleek te zijn. Met een mengelmoes van Freddy-regels, onhandige uiteenzetting en vlakke dialogen wordt het verhaal onzorgvuldig en ingewikkeld. Logica wordt verlaten voor franchise-callbacks en paaseieren, dubieuze subplots en de blauwdruk voor het onvermijdelijke vervolg dat volgt.

Regisseur Tammi heeft zeker last van het slapstickscript. Het tempo is echter langzaam en bouwt zelden veel spanning of angst op, afgezien van een aantal voorspelbare jump scares (hoewel een paar je zullen grijpen). Slecht acteerwerk en ongemakkelijke lijnen begraven de foto verder.

Wat de animatronics betreft, heeft Jim Henson’s Creature Shop duidelijke zorg en vaardigheid besteed aan het opnieuw creëren van de logge robots van de film en het oproepen van de oorsprong van het spel. Maar in de context van een horrorfilm, zelfs een mildere film gericht op jongere kijkers, komen ze maar al te vaak over als dom en tandeloos.

Dit is alleen voor de diehards.