Recensie ‘Rebuilding’: Josh O’Connor speelt een cowboy wiens ranch afbrandt

Het leven heeft een manier om dingen van ons af te nemen waarvan we denken dat we niet zonder kunnen. Vaak betekent dit de dood van een dierbare, maar soms kan het ook een thuis betekenen en daarmee ook onze verankering in de wereld. Als we Dusty ontmoeten, de laconieke hoofdpersoon van ‘Rebuilding’, heeft hij al zoveel verloren. Zijn huwelijk is voorbij. Zijn ouders zijn al lang dood en verdwenen. Maar als dit bescheiden drama begint, krijgt Dusty te maken met de meest verwoestende klap: zijn geliefde familieboerderij van 200 hectare in Colorado is verwoest door een verwoestende brand. Hij overleefde het, maar hij kon ook een geest zijn.

Dusty wordt gespeeld door Josh O’Connor, die de laatste tijd de markt in het nauw heeft gedreven met gevoelige, passieve buitenstaanders. Met zijn gedrongen postuur en verlegen ogen heeft de Britse acteur zichzelf bewezen in films als “De hersenschim” EN “De geest” een honger naar zachtaardige karakters die zachte mannelijkheid uitstralen. We weten niet of Dusty’s stem merkbaar gedempt is door zijn recente tragedie, maar terwijl hij de stukken probeert op te pakken, dwaalt deze eenzame cowboy door zijn dagen en doet zijn best om te doen alsof hij volhoudt.

De tweede speelfilm van schrijver-regisseur Max Walker-Silverman deelt zijn voorliefde voor sterke, stille types met zijn eerste. Zijn debuut in 2022 “Een liefdeslied” was doordrenkt van melancholie en castte Dale Dickey en Wes Studi terwijl oude jeugdvrienden herenigd werden, terwijl een onzekere romance vaag oplaaide. Op dezelfde manier is ‘Rebuilding’ een verhaal over pijn en ‘wat-als’, bevolkt door gewone mensen die op korte toon spreken. De film straalt de spaarzame, harde poëzie uit van een verhaal of kort verhaal Johannes Prine liedje. (Toepasselijk verschijnt de muzikant op de soundtrack.)

O’Connor houdt Dusty’s innerlijke leven een mysterie terwijl hij met tegenzin intrekt in een versleten woonwagen in een tijdelijk FEMA-kamp, ​​waar hij worstelt om het gastvrij te maken voor zijn basisschooldochter Callie-Rose (Lily LaTorre), die grotendeels samenwoont met Dusty’s ex-vrouw Ruby.Meghan Fahy) en Ruby’s vriend Robbie (Sam Engbring). Dusty is geen slechte vader of een afwijzende ex-man: iedereen in zijn omgeving vindt hem leuk, inclusief Ruby’s zieke moeder, Bess (Amy Madigan). Maar als Callie-Rose Dusty vertelt dat Ruby zei dat ze het slecht deed op school, geloven we haar. ‘Reconstruction’ onthult niet veel over Dusty voordat de ranch werd verbrand, maar wat uiteindelijk duidelijk wordt is dat hij altijd een beetje een teleurstelling is geweest.

Het is een voorstelling waarbij O’Connor moet verwijzen naar een onuitsprekelijke leegte. Het personage opereert op afstand, zelfs van degenen die het dichtst bij hem staan: hij heeft een vriendelijke geest, maar kan niet helemaal verbinding maken. Dusty en Ruby waren tienerliefdes, maar het publiek hoeft niet het hele achtergrondverhaal te kennen om te raden waarom ze uit elkaar zijn gegaan. Hij is het soort persoon dat gebukt gaat onder interne traagheid, op zijn voeten slaapt en vastzit in een routine. Hij had tenminste zijn eigen ranch. Maar na de brand is Dusty’s alomtegenwoordige cowboyhoed het enige dat overblijft van het enige leven dat hij ooit heeft gekend.

In overeenstemming met de naturalistische benadering van Walker-Silverman schuwt ‘Rebuilding’ een conventioneel complot, maar observeert hij Dusty’s onderhandelingen met een buitenwereld die hij heeft geprobeerd te vermijden. Voorzichtig maakt hij vrienden in het FEMA-kamp, ​​vooral Mila, met norse authenticiteit geportretteerd door Kali Reis. Deze steungroep heeft Dusty eigenlijk geen geweldige motiverende toespraken te bieden, alleen maar een vermoeide veerkracht om door te gaan, want wat kunnen ze eigenlijk nog meer doen? Enkele van de mooiste momenten van de film zijn dat O’Connor de schijnwerpers afstaat aan haar medesterren, elk zo moeiteloos authentiek dat je zou kunnen aannemen dat Walker-Silverman echte brandoverlevenden had verzameld.

De waarheidsgetrouwheid van de film zou sommige kijkers uit Los Angeles kunnen triggeren die de pijn van het herstellen van een natuurramp maar al te goed kennen. Toen ‘Rebuilding’ in januari op Sundance in première ging, konden festivalgangers in Zuid-Californië niet anders dan een misselijkmakend déjà vu voelen: de branden in Eaton en Palisades woedden nog steeds, verwoestten gemeenschappen en verdreven zoveel mensen. Die afschuw en pijn doemden zwaar op tijdens die eerste vertoningen, en ongetwijfeld zal voor velen in onze stad tien maanden nauwelijks genoeg tijd zijn om in de juiste hoofdruimte te komen om Dusty’s verwerking van zijn desoriënterende nieuwe normaal te waarderen.

Maar hoewel Walker-Silverman zich de schokkende parallellen van zijn film met de echte wereld niet had kunnen voorstellen, is ‘Rebuilding’ zowel een karakterstudie als een waarschuwing over onze steeds kwetsbaarder wordende planeet en de geliefde plekken die we onze thuis noemen. De bestudeerde mineur-toonsoort van het verhaal kan af en toe beleefd lijken, maar ‘Rebuilding’ heeft zijn eigen delicate gratie, vooral omdat Dusty andere verliezen lijdt, sommige persoonlijk, andere meer existentieel. Walker-Silverman introduceert een kleine wending aan het einde die een beetje te verhalend handig aanvoelt, maar je kunt hem nauwelijks verwijten dat hij een sprankje hoop zoekt voor degenen wier gevoel van plaats is uitgewist. Zoals Dusty leert: als je bijna alles kwijt bent, is het enige wat je nog over hebt.