Recensie ‘Song Sung Blue’: Jackman en Hudson zingen lieflijk

Deze feestdagen zul je geen film zien met betere muziek en slechtere dialogen dan deze vreemd charmante “Blauw Zanglied”, een biopic over een man en vrouw Neil Diamant coverband die een vluchtige sensatie was in Milwaukee uit de jaren 90.

Als die plotsynopsis geen hook is, staat de soundtrack er vol mee, als sterren Hugh Jackmann EN Kate Hudson heeft meer dan een dozijn Diamond-hits uitgebracht, waaronder ‘Forever in Blue Jeans’, ‘I Am…I Said’ en ‘Holly Holy’. Natuurlijk zingt het stel dat ze spelen, Mike en Claire Sardina, ook bekend als Lightning & Thunder, ook ‘Sweet Caroline’, hoewel ik het er niet mee eens kan worden waar het op de setlist thuishoort. Mike geeft de voorkeur aan de laatste, zodat ze vroeg kunnen pronken met het bereik van zijn idool. Claire houdt vol dat hij op de eerste plaats komt na een ongeval, maar als ze ontkent, ontstaat er een motorgevecht.

Geschreven en geregisseerd door Craig Brouwer (“Druk en stroom”), is de film zelf een cover van Greg Kohs ‘documentaire over Sardines uit 2008, ook getiteld “Song Sung Blue”. Het origineel is een eigenzinnige kleine indie die laat zien dat de waarheid vreemder is dan fictie. Wat er met Mike en Claire gebeurt, is zo bizar dat je met je ogen zou rollen als Brewer ook zou vermelden dat hun echte bruiloft culmineerde in een concert voor duizend mensen op de Wisconsin State Fair en dat de bruidsjonkers smokingoverhemden droegen.

Beide films zijn liefdesverhalen, hoewel de nieuwe versie het tien en een half jaar durende huwelijk van Mike en Claire in twee jaar comprimeert. Hij is een gescheiden automonteur die herstellende is van alcoholisme, met een afstandelijke, knorrige maar lieve dochter genaamd Angela (Koning Prinses) en een beetje lokale bekendheid. Ze is een alleenstaande moeder van zoon Dayna (Hudson Hensley) en haar dochter Rachel (Ella Anderson), wanneer Mike in haar leven komt met bliksemschichten op zijn jas en tanden. Zijn manager, Dave (Visser Stevens), is ook zijn tandarts.

Dit is een script dat laat zien EN vertelt. Als Mike grapt dat Dave een gratis olieverversing verdient omdat hij een commissie van $ 10 misloopt, kun je maar beter geloven dat de film hem onder de auto zal snijden terwijl hij zijn werk doet. Elk personage zegt precies wat ze willen, met het enthousiasme om uit volle borst te zingen ba-ba-baaa naar een bepaald Neil Diamond-refrein.

“Ik moet Neil zijn, maar ik moet ook mezelf zijn”, zegt Mike dringend. Een paar scènes later wendt Claire van Hudson zich tot Rachel en smeekt: “Ik wil gewoon zingen en me gelukkig voelen en geliefd worden!” Op dezelfde manier worden de meisjes, zodra hun kinderen samenkomen op een ongemakkelijke speelafspraak, high en krijgen ze een traumatische band met hun onstabiele ouders, een schattig en oubollig moment dat ervoor zorgt dat het publiek weet wat de risico’s zijn als Lightning en Thunder gedwongen zouden worden hun pailletten op te hangen.

Het echtpaar wordt bijgestaan ​​door een reisorganisator, Tom (Jim Belushi), die ervan droomt hem in Las Vegas te laten wonen, en een bont gezelschap van collega-imitators, waaronder Buddy Holly (Michele Imperiali) en een James Brown (Mustafa Shakir). Shyaporn Theerakulstit, Chacha Tahng en Faye Tamasa hebben een geweldige tijd als Thaise restauranthouders die de Sardina’s verwelkomen in hun familie. Vaak merk je echter dat je Anderson ziet als de bezorgde Rachel die meer op de werkelijkheid lijkt te lijken. Zullen de roemfantasieën van haar moeder en stiefvader daadwerkelijk de huur betalen?

Er zit een spoiler in de trailer die ik je aanbeveel om te vermijden als je kunt. Het argument vóór moet zijn geweest dat niemand een musical over twee Midwesteners in strasssteentjes wil zien, tenzij er iets ergs met hen gebeurt. De meeste rockbiopics hebben een vergelijkbare opkomst-, ondergang- en opkomstboog; het is een cliché dat werkt, alsof je ‘Sweet Caroline’ op een barjukebox zet. Maar wat ‘Song Sung Blue’ zijn verontrustende diepgang geeft, is dat Mike en Claire maar zo ver kunnen gaan. Toen het echte stel werd ontslagen wegens een doorlopende boeking, rechtvaardigde de clubeigenaar zijn daden door te zeggen: “Vooral omdat je de Neil Diamond-imitatie speelt, liggen je grenzen bij Neil Diamond.”

Fans zullen tegenwerpen dat de gaven van de singer-songwriter zo onophoudelijk zijn dat jongere generaties misschien niet eens elke hit aan zijn naam koppelen. Als je naar de film kijkt, is het alsof je op een trivia-avond in een pub bent, waar het antwoord altijd Neil Diamond is: Dat klopt, hij schreef ook ‘I’m a Believer’ van The Monkees. Met tegenzin koop je half een van de meest belachelijke opzet van het script, namelijk dat Lightning & Thunder hun grootste show zullen spelen op de avond dat Diamond headliner is op een andere locatie in de stad. De grootstedelijke bevolking van Milwaukee bedraagt ​​iets minder dan anderhalf miljoen mensen. Zeker, waarom niet.

Afgezien van de plot, is het grootste concert van het duo werkelijk fantastisch: in 1995, Eddie Veder nodigde Lightning & Thunder uit om te openen Parel Jam. (“Wat is een Pearl Jam?”, vraagt ​​Mike.) De excentrieke mix van pailletten en flanel wordt hier nagespeeld, maar dit zou een rijkere film zijn als werd onderzocht waarom een ​​grungeband uit Seattle die op weg is naar een megasterrendom deze show met zich mee zou moeten dragen. Waardering voor de lyrische kunst van Diamond? Respect voor het ware talent van de Sardines? Of gewoon kitsch?

Het feit dat Lightning & Thunder een hoogtepunt bereikte toen Gen Die vraag, samen met de wormen in Diamonds oren, nooit ophoudt met malen in mijn hoofd. Het antwoord dat het dichtst in de buurt komt, is te vinden in een aflevering van ‘Simpsons’ rond dezelfde tijd dat Homer het podium betreedt tekenfilmversie van Lollapalooza. (“Hij is cool,” snuift een gepiercete punk. Een vriend vraagt ​​hem of hij sarcastisch is, en het jongetje zakt in elkaar als een heteluchtballon: “Ik weet het niet eens meer.”)

“Song Sung Blue” kan niet minder mooi zijn. Maar de Sardina’s waren volkomen oprecht, en Jackman en Hudson eren hun onschuld door hen eerlijk te spelen. (Brewer kan echter een val niet weerstaan ​​waarbij Mike struikelt terwijl hij ‘Cracklin’ Rosie’ in zijn broek zingt.) Jackman lijkt en klinkt zo veel op Diamond dat de concertscènes aanvoelen als eersteklas karaoke, en Hudson houdt meer dan haar mannetje, hoewel haar Claire de taak heeft om naar haar man te staren met sterrenogen die net zo helder schijnen als haar zilveren make-up.

Hudson moedigt het publiek aan om Claire’s koppige opgewektheid en levendige accent als reddingsvlot te gebruiken wanneer Bliksem en Donder overweldigd worden door extreme pech. Maar het tempo dat Hudson aanhoudt, komt in een scène waarin je zeker weet dat dit ongemakkelijke melodrama haar zal dwingen te snikken. In plaats daarvan weigert ze. Ze lacht, en dat is het detail dat je hart breekt.

Dus ik huilde om haar. Toen kreunde ik nog wat en hoewel ik geen toegift nodig had, verliet ik neuriënd de zaal.