Ach, het westen. Dat grote Amerikaanse canvas, waarop vele soorten films zijn geprojecteerd, die teruggaan tot het begin van het medium: avontuur, romantiek, komisch, serieus, simplistisch, artistiek, racistisch, revisionistisch, historisch, metaforisch, low-budget, high-budget, donker, licht, gesitueerd in een wild landschap of aan de rand ervan, waar de herten en de antilopen spelen, enz., enz.
In 1939, het jaar waarin John Ford ‘Stagecoach’ maakte, waarmee hij John Wayne tot een beroemdheid verhief, hadden ook Roy Rogers en Gene Autry het druk. (Als Wikipedia te vertrouwen is, zijn er dat jaar ongeveer 120 westerns gepubliceerd.) Roy en Gene zouden ook televisiecarrières hebben als de metro aankwam, wat resulteerde in een schat aan westerns: ‘Bonanza’, ‘Gunsmoke’, ‘The Rifleman’, ‘The Virginian’, ‘Maverick’, ‘Have Gun, Will Travel’, en ik zou van hier naar Missouri kunnen doorgaan. Dit jaar hadden we “Amerikaans primitief” EN “Ransom Canyon”, de voortdurende pracht van “Donkere winden” en de voortdurende avonturen van Taylor Sheridan.
Omdat zoveel films en televisieseries al meer dan een eeuw in deze lijn werken, is het geen verrassing dat hetzelfde materiaal keer op keer verschijnt. ‘The Abandons’, een nieuwe western die donderdag in première gaat op Netflix, zit vol met oude plotpunten en karaktertypes. (Zeven van de tien afleveringen waren beschikbaar voor recensie.) Natuurlijk, maker Kurt Sutter heeft een draai gegeven aan clichés, waardoor twee vrouwen – gespeeld door Gillian Anderson en Lena Headey – vijandige matriarchale hoofdrolspelers zijn, maar de details komen regelrecht van de plank.
We zijn in de stad Angel’s Ridge, Washington Territory, in het jaar 1854. Constance Van Ness (Anderson) en Fiona Nolan (Headey) zijn weduwen – maar geen ‘bredere vrouwen’ – die elk verantwoordelijk zijn voor haar eigen bedrijf, haar territorium en haar volwassen kinderen. Constance is een eersteklas, koud, verfijnd, ambitieus persoon en de eigenaar van een zilvermijn. Zijn kroost bestaat uit Willem (Toby Hemingway), het probleemkind; Garret (Lucas Till), de jongste maar meest capabele zoon (hij draagt een pak), worstelt zich een weg; en Trisha (Aisling Franciosi), een prachtige bloem die toch soms vloekt als een zeeman. Hij speelt Schubert op de piano, een karakterdetail dat erop lijkt te zijn geplakt, maar het is in ieder geval een karakterdetail.
Fiona is haar bijna wiskundig opgevatte tegenpool, een aardse boerin met vier geadopteerde volwassen kinderen; er is een vreselijke dode echtgenoot in haar verleden. Elias (Nick Robinson) en Dahlia (Diana Silvers) zijn broer en zus wier overleden vader geld naliet voor het land waarop Fiona hun boerderij bouwde. (In haar gedachten geleid en begaafd door God.) Bij hen zijn Albert (Lamar Johnson) en Lilla Belle (Natalia del Riego), “twee eenzame, lijdende engelen” die Fiona onderweg ontmoette. Het zijn “vijf verlaten zielen, nu familieleden”, en daarom noemen ze hun ranch de Abandons.
Michael Greyeyes als Jack Cree, Gillian Anderson als Constance Van Ness en Michiel Huisman als Roache in ‘The Abandons’.
(Michelle Faye/Netflix)
De productie van de mijn neemt af, waardoor Constance vreest dat “mijn belangrijkste partner, de gewaardeerde heer Vanderbilt”, zoals in Cornelius, zijn investering zal terugtrekken, wat er op zijn beurt voor zal zorgen dat Angel’s Ridge “in de modder” zal afglijden en ook voor Constance niets goeds zal opleveren. (De stad, zoals de sheriff het ook beschrijft, is van haar.) En dus begeert ze een vermoedelijke zilverader die onder Jasper Hollow loopt, bewoond door Fiona’s ranch en drie andere families, die geen van allen haast hebben om te vertrekken, ondanks A) haar geldaanbiedingen en B) sabotagedaden om hen te dwingen te vertrekken. Ze debatteren over de vraag of ze “naar de wet moeten gaan” of het zelf moeten afhandelen, en omdat ze Democraten zijn, stemmen ze erover.
De botsing tussen rijke, vaak industriële belangen en bescheiden arbeiders van het land is de basis geweest van veel westerlingen; we moeten als menselijke wezens naast de boeren en ranchers staan tegenover de mijneigenaren als verzorgers in plaats van als plunderaars van de aarde. Het feit dat Willem Isaac de smid ‘een vieze kleine Jood’ noemt, spreekt ook niet goed voor de Van Nes, maar we zullen nog veel erger van hem zien voordat de openingsaflevering uitkomt – en dan niet.
Aan de andere kant is Fiona meer dan gek en kan Constance op haar ijzige manier bijna redelijk lijken. Soms lijkt het erop dat de twee, als moeders, op het punt staan een interessante band aan te gaan, zelfs een gemeenschappelijke zaak, maar ze worden gescheiden door wederzijdse afkeer en het feit dat ze zich allemaal schuldig zullen maken aan vreselijke dingen tegen de ander.
‘Ons gevecht, Fiona,’ zegt Constance, ‘gaat over bezit, niet over kinderen.’
‘Alle zaken hebben betrekking op mijn kinderen,’ antwoordt Fiona.
‘Maar hebben onze kinderen zulke zorgen nodig, of cultiveren we die op sluwe wijze door vast te houden aan ons moederlijke doel?’ Nou, dat is de vraag, en je vraagt je af waarom deze jongens niet gewoon naar Portland gaan. (Constance, niet bepaald moederlijk, gelooft dat haar moederlijke doel superieur is aan dat van Fiona, ‘er een van bloed zijn’; Fiona antwoordt: ‘Liefde wordt niet gedeeld door bloed.’)
Er is ook een ‘Romeo en Julia’-subplot, waarbij Elias en Trisha betrokken zijn, en hoewel Sutter Shakespeare misschien niet specifiek in gedachten heeft, gezien het feit dat zijn “Zonen van de anarchie” er veel “Hamlet” in zat, lijkt niet onwaarschijnlijk. Bij andere complotten zijn bandieten, wapens en een inheemse stam, de Cayuse, betrokken die op het punt staat een verdrag te ondertekenen, en een rebellenfractie die het land wil vernietigen.
Ondanks de supercharged optredens van de twee hoofdrolspelers is er iets kartons aan de personages, getekend met dikke contouren maar niet echt gekleurd; het feit dat de acteurs worden opgezadeld met ouderwetse dialogen maakt ze minder reëel in plaats van reëler. (Zoals vaak het geval is, maken de kleinere acteurs een meer realistische indruk, waaronder Michael Greyeyes en Michiel Huisman, die down and dirty werken voor Constance, en Ryan Hurst als een van de inwoners van Jasper Hollow, een rustige man met een verleden en een wapengebruiker, een ander populair westers type.)
De serie is zeker druk en vaak gewelddadig, met enkele indrukwekkende scènes, maar afgezien van het majestueuze Canadese landschap voelt “The Abandons” kunstmatig en schematisch aan. (Goede karakters bedrijven pure, naakte liefde; slechte karakters hebben perverse seks – impliciet, niet getoond.) Elke willekeurige drie minuten van “Deadwood” of zelfs een foto van Wayne lijkt op een meer oprechte manier uitdrukking te geven aan zijn tijd, hoe historisch accuraat of fantasierijk ze ook mogen zijn. Ondanks een goed doordachte hoofdstraat en een behoorlijke hoeveelheid extra’s komt Angel’s Ridge nooit tot leven. (Patton Oswalt treedt kort op als burgemeester, zijn enige echte taak is het verschaffen van een orgaan waarin de verklarende dialoog kan plaatsvinden.) De zilverwinning die aan al deze activiteiten ten grondslag ligt, wordt helemaal niet in beeld gebracht, net zomin als de praktische kwesties van het runnen van een ranch; Ze hebben het allemaal te druk met ruzie maken en ruzie maken, denk ik. Cornelius Vanderbilt, die kort werd opgevangen op weg naar Constance, verdwijnt, vermoedelijk om weer te verschijnen in de laatste drie afleveringen; en met ‘concluderen’ bedoel ik datgene wat ons bij de cliffhanger brengt waarvan ik aanneem dat het eraan komt.
Was ik, afgezien van de hoop dat verschrikkelijke mensen gestraft zouden worden en dat niet-vreselijke mensen zouden floreren, waar ik altijd achter sta, veel bezorgd om het lot van Jasper Hollow of de zilvermijn van Constance? Ik kan niet zeggen dat ik dat gedaan heb.
