‘Rental Family’-recensie: Brendan Fraser, altijd empathisch, is de attractie

Geregisseerd door de Japanse monomoniker Hikari, begint ‘Rental Family’ – een wonderbaarlijk ontroerend en minzaam grappig verhaal over menselijke connectie – met de ene begrafenis en culmineert in een andere, waarmee de evolutie wordt aangetoond die onze hoofdpersoon, Philip (Brendan Fraser), kruist in zijn persoonlijke reis tussen deze twee gebeurtenissen.

De eerste begrafenis is een schok. Philip is een worstelende acteur in Tokio, met een enorm succesvolle reclamespot als tandpasta-superheldenmascotte op zijn naam. Zijn agent boekte een optreden voor hem als ‘Sad American’, een rol die hij gemakkelijk kan vervullen met zijn dreigende lengte, gepijnigde ogen en een hart dat hij op zijn mouw draagt. Zoals gewoonlijk haast hij zich te laat om zich op zijn werk te melden en is geschokt als hij op een sombere begrafenis terechtkomt. Hij is nog meer geschokt als het formeel geklede lijk emotioneel begint te reageren op de betraande lofzangen.

De scène is een wonder van onthullingen en reacties van Fraser en in feite komt een groot deel van de briljantheid van zijn optreden in ‘Rental Family’ voort uit zijn reacties, vooral wanneer hij de vreemde en prachtige nieuwe baan ontdekt die hij heeft gekregen.

In het scenario van Hikari en Stephen Blahut werkt Philip voor Tada (Takehiro Hira), die een bedrijf runt genaamd Rental Family dat door klanten wordt ingehuurd om personeel te leveren dat kan optreden in verschillende scenario’s uit de echte wereld – bijvoorbeeld de schijnbegrafenis, of als minnaar die zich verontschuldigt bij een afgewezen vrouw, of gewoon uit vriendschap. Philip’s eerste rol is behoorlijk complex: hij speelt een Canadese man die met een jonge Japanse vrouw trouwt tijdens een showhuwelijk voor zijn conservatieve ouders. Ze is raar en moet naar buiten om bij haar echte partner te zijn. Philip, die tot op zekere hoogte oprecht en eerlijk is, ergert zich aan de leugen, maar beseft al snel dat hij iemand helpt zijn authentieke leven te leiden, dus duikt hij erin.

De service van Rental Family is gericht op het handhaven van de Japanse waarden van eerlijkheid en hoffelijkheid door middel van prestaties, en kleine (of grote) leugens om bestwil zijn manipulaties om te krijgen wat klanten willen: excuses, kameraadschap, liefde, bewondering, afsluiting. Philip’s meest uitdagende daad blijkt zich voor te doen als de lang verloren gewaande Amerikaanse vader van een slim en emotioneel intelligent jong meisje, Mia (Shannon Mahina Gorman), om haar toelating tot school veilig te stellen. Zowel Philip als Mia’s moeder (Shino Shinozaki), de cliënt, beseffen al snel dat het veel ingewikkelder is dan zich voor te doen als een familielid voor een schoolgesprek.

Terwijl hij de vader speelt, jongleert Philip ook met de rol van een nieuwsgierige journalist die een iconische (maar grotendeels vergeten) ouder wordende filmacteur profileert, Kikuo (Akira Emoto), van wie hij verrassende lessen leert over het leven, de herinnering en de nalatenschap. Hij voelt zich diep verbonden met deze mensen, jong en oud, en leert van hen, terwijl hij verstrikt raakt in hun leven.

De empathie stroomt in golven uit Fraser, en dat is wat zijn Oscar-winnende optreden in ‘The Whale’ tot succes heeft gemaakt. Hikari kanaliseert die kwaliteit goed in ‘Rental Family’, maar overdrijft het nooit. De film is lief en ontroerend, nooit verraderlijk of overdreven sentimenteel. Hij weet humor en intensiteit in evenwicht te brengen, zodat Philip een volwassen man kan zijn met zijn eigen behoeften, zonden en fouten, ook al twijfelen we nooit aan zijn motieven vanwege de inherente goedheid die van Fraser uitstraalt.

Hikari’s naturalistische stijl past perfect bij dit verhaal. Het Tokyo dat het tentoonstelt is dat van het dagelijkse leven, en niet de futuristische neonstad die een buitenstaander zou kunnen vastleggen. Bij hem is het een van de kleine, krappe appartementen, karaokebars, openbaar vervoer, hotels, tempels en scholen. Het is een wereld die wordt bevolkt door normale mensen die soms een beetje hulp nodig hebben, een duwtje in de rug om de dingen te krijgen die ze willen in het leven. Philip is er om die dienst te verlenen, ook al heeft hij ook behoefte aan verbinding met anderen.

Maar het zijn de ongelukken onderweg die Philip echt helpen groeien. Als we bij de tweede begrafenis komen, zien we hoeveel hij is opgebloeid. Fraser heeft een openheid van expressie die lijkt op een zich ontvouwende bloem, die het zonlicht van herkenning en persoonlijke vervulling uitstraalt. Als acteur was het tweede bedrijf van Fraser een lust voor het oog. Zij is het emotionele anker van deze levensbevestigende en rustig resonerende film over het belang van saamhorigheid – een film die Hikari aankondigt als een groot talent.

Walsh is filmcriticus voor Tribune News Service.