Geschiedenis: Spinal Tap komt na jaren van scheiding weer bij elkaar om een laatste optreden in New Orleans te plannen. Terwijl ze repeteren en discussiëren, realiseert de band zich dat de muziekwereld is veranderd en dat ze moeite hebben om bij te blijven.Herziening: ‘Spinal Tap II: The End Continues’ arriveert met een sterk gevoel van verwachting, simpelweg omdat de originele film tientallen jaren heeft overleefd als een van de scherpste mockumentaries ooit gemaakt. Geregisseerd door wijlen Rob Reinerhet vervolg probeert niet de geschiedenis te herschrijven of moderne satire te agressief na te streven. In plaats daarvan keert het terug naar bekend terrein en volgt het vele jaren later dezelfde fictieve heavy metal band. De toon is zachter en bedachtzamer, gevormd door leeftijd, herinnering en genegenheid in plaats van spot. Hoewel het niet de bedoeling is de eerste film te overtreffen, wil het duidelijk opnieuw contact maken met fans die opgroeiden met lachen om de rampen en vreemde veiligheid van Spinal Tap.Het verhaal volgt David Hubbins (Michaël McKean), Nigel Tufnel (Christoffel Gast) en Derek Smalls (Harry Scheerder) terwijl ze herenigen voor wat naar verwachting een laatste optreden in New Orleans zal zijn. De bandleden zijn ouder, vergeten door het publiek en dragen onopgeloste spanningen uit het verleden met zich mee. Marty Di Bergi (Rob Reiner) documenteert opnieuw hun reis terwijl ze proberen, ruzie maken en langzaam terugvallen in oude patronen. Nigel worstelt nog steeds met onzekerheid die zich voordoet als genie, David houdt vast aan artistieke trots en Derek blijft de stille waarnemer die vaak de waarheid als eerste ziet. De film ontvouwt zich via repetities, gênante publieke optredens en momenten van twijfel aan zichzelf, wat leidt tot een concert dat het hoofdstuk van Spinal Tap voor eens en voor altijd moet afsluiten.‘The End Continues’ werkt briljanter als karakterstuk dan als satire. De grappen zijn zachtaardiger, vaak opgebouwd rond ongemakkelijke stiltes en het contrast tussen hoe de band zichzelf ziet en hoe de wereld ze nu ziet. Sommige momenten voelen opzettelijk langgerekt aan, waardoor het publiek bijna wordt uitgedaagd om met de ongemakkelijkheid te blijven zitten. Deze aanpak werkt. De film toont echter een duidelijk begrip van de karakters en respecteert het verstrijken van de tijd in plaats van te doen alsof er niets is veranderd. De mockumentary houdt de boel wat rustiger en past goed bij de oudere leden van Spinal Tap. De scènes in het lijmmuseum en de kaaswinkel zijn erg grappig en laten de scherpe komische instincten van Rob Reiner zien.Het zijn de uitvoeringen waar de film echt bij elkaar blijft. Christopher Guest, Michael McKean en Harry Shearer keren met gemak terug naar hun rollen, waardoor de personages zich geleefd voelen in plaats van gerecycled. Hun chemie blijft sterk en zelfs eenvoudige gesprekken hebben gewicht vanwege de gedeelde geschiedenis. De terugkeer van Rob Reiner als Marty voegt continuïteit en warmte toe, waardoor de film een nep-documentairestijl krijgt. De gastoptredens van Paul McCartney EN Elton John ze zijn leuk maar niet afleidend, en dienen om te benadrukken hoe klein en vreemd Spinal Tap nog steeds is in een grotere muzikale wereld.“Spinal Tap II: The End Continues” is geen luidruchtig of schandalig vervolg. Hij is stiller, een beetje grillig en is zich er duidelijk van bewust dat de bliksem zelden twee keer op dezelfde manier inslaat. Wat hij in plaats daarvan biedt, is eerlijkheid en een zacht gevoel van afsluiting. Hij begrijpt dat Spinal Tap nooit alleen maar over grappen ging, maar over mensen die zichzelf serieus namen, zelfs als niemand anders dat deed. Voor die-hard fans van de originele film is dit begrip voldoende om de terugkeer de moeite waard te maken. De film presenteert zichzelf als een meer doordachte documentaire, gevormd door leeftijd en ervaring. Het biedt een mooie laatste kans om terug te keren naar de vreemde en vertrouwde wereld van de leden van Spinal Tap.
