Wij vieren het leven van de overledene, geweldig Rob Reiner overleed tragisch op 78-jarige leeftijd.
Stephen King is niet alleen een productief auteur, maar ook de bron van tientallen geweldige films en tv-shows waarin zijn werk wordt aangepast. Zijn naam is een herkenbaar merk waar filmstudio’s op vertrouwen voor enkele van de meest geprezen en succesvolle horrorfilms aller tijden. Er is een reden waarom alleen al in 2025 zoveel Stephen King-aanpassingen hebben plaatsgevonden.
Hoe populair King en zijn werk ook zijn, niet alle aanpassingen zijn gegarandeerd. Tenminste, dat is zo een Stephen King-film die alle Hollywood-studio’s afkeurdentoch werd het, toen het uiteindelijk werd gemaakt, een gouden standaard voor coming-of-age-verhalen in de jaren tachtig en een bonafide klassieker. De film is ‘Stand By Me’, een bewerking van King’s korte verhaal ‘The Body’. Het volgt vier jonge tienerjongens, elk uit een beslist disfunctioneel gezin, die besloten een lijk te zien waarover ze hadden gehoord en dit te melden in de hoop beroemd te worden. De film, geregisseerd door Rob Reiner in 1986, blijft een geliefde en nostalgische film die bij elke herbezoek alleen maar beter wordt.
Toch werkte de film alleen toen Rob Reiner een cruciale verandering doorvoerde. In een oral history voor de 30ste verjaardag van de film a VerscheidenheidReiner worstelde met het gebrek aan focus in het script. “Het bezorgde me hoofdpijn toen ik het probeerde uit te zoeken”, zei Reiner. Het keerpunt was volgens producer Andrew Scheinman: “Het besef dat de focus op het script op Gordie moest liggen en niet op Chris. Het is het verhaal van een kleine jongen die zich niet gewaardeerd voelt door zijn vader en zich dan realiseert dat het het probleem van zijn vader is, niet het zijne.”
Een simpele verandering waardoor de film werkte
Het lijkt erop dat Gordie in de eerste versie slechts een van de vier personages was. ‘Hij was een waarnemer. Hij was niet het voornaamste doelwit’, legde Reiner uit. “Toen dacht ik dat het een jongen was die onzekere gevoelens over zichzelf had. Hij is gedreven om dit lichaam te gaan bekijken, omdat hij nooit huilde op de begrafenis van zijn broer en zijn vader altijd meer aandacht besteedde aan zijn oudere broer die stierf.”
De plot is in wezen hetzelfde als het boek, maar net als het bronmateriaal vertelt Gordie vooral wat er gebeurt en concentreert hij zich op wat zijn vrienden, vooral Chris, doen in plaats van op hemzelf. Dat is logisch, want Chris is de geweldige beste vriend, de man die je altijd bewondert en die je als preteen graag wilt zijn. Het was natuurlijk niet vanzelfsprekend om de focus te verleggen naar Gordie. Hij is noch de meest tragische, noch de meest fysiek onderscheidende, of de meest moedige. Het is gemakkelijk om hem naar de achtergrond te laten verdwijnen en de waarnemer en uiteindelijke verteller te worden. Zoals producer en co-schrijver Bruce A. Evans zei: “We verzetten ons eerst en toen zagen we waar het heen ging. Rob doet deze dingen heel goed.”
Het is inderdaad deze verandering die de film maakt tot wat hij is. Gordie is degene met de grootste karakterboog in de film, omdat het meer gaat over hoe hij omgaat met zijn eigen gevoelens ten opzichte van de manier waarop zijn ouders hem behandelen dan hoe hij de mensen om hem heen actief verandert. Gordie stelt zich eindelijk open voor Chris en besluit niet langer slechts een stille toeschouwer te zijn, is louterend en emotioneel. Het is gemakkelijk in te zien waarom zelfs Stephen King werd overmand door emoties na het zien van de film.
