Silver Lake verdiende de bijnaam ‘hipster’ lang voordat Spaceland zijn deuren opende. Maar toen de club in maart 1995 zijn eerste show hield op de locatie die voorheen bekend stond als Dreams of LA, markeerde dit een opmerkelijke verschuiving in energie die iedereen opmerkte, waardoor de buurt een trendsetter en hub voor creatief talent werd. De ruimte voor livemuziek was het juiste idee, op de juiste plaats, op het juiste moment.
Sfeervolle bars, funky/punky familiewinkels en redelijke huurprijzen begonnen begin jaren negentig boheemse artiesten, muzikanten, slackers en scenesters als inwoners aan te trekken. Ze sloten zich aan bij de levendige homogemeenschap en de multigenerationele (voornamelijk Latino) familiebevolking, die samen het tot een van de coolste plekken in Los Angeles hebben gemaakt om te wonen. Dat is het nog steeds, zij het duurder en pretentieuzer, als je het aan iemand vraagt die daar is opgegroeid.
Maar 30 jaar geleden was dat anders: de wijk was hip, maar oogde ook moeiteloos excentriek. De jaarlijkse Sunset Junction Street Fair, die Sunset Boulevard tussen Fountain en Edgecliffe Drive vanaf de jaren tachtig sloot, begon meer reguliere bands en interessante nieuwe groepen te rekruteren, waardoor het culturele bewustzijn van de stad werd verbreed en inwoners van Los Angeles uit de hele stad naar het gebied werden getrokken tot de stopzetting in 2010.
De status van Silver Lake als muziekmekka werd eindelijk bevestigd toen promotor Mitchell Frank besloot zijn wekelijkse avond met livemuziek in Dreams genaamd Pan om te toveren tot een volwaardige rocklocatie, waarbij hij wat op straat, op feestjes op een heuvel en nabijgelegen oefenstudio’s sudderde, meenam en een uniek thuis bood voor muziekmakers om hun aanhang te cultiveren en te laten groeien.
De openingsavond was een zegen voor de excentrieke noise-rockers Lutefisk, die in de buurt woonden en, zoals velen daar, repeteerden in Hully Gully op Fletcher Drive. Nadat hun apparatuur was gestolen, stelden ze een affiche samen van levendige lokale artiesten om geld in te zamelen, waaronder headliner Beck, die zijn carrière begon in het kunstzinnige café Onyx nabij het Vista Theatre, en later op Vermont Avenue in het dorp Los Feliz.
Rob Zabreckyn van Pensom Dixon
(Arlen Hem)
Gecombineerd met de donker melodieuze alt-rock van Possum Dixon als opener, was de show een hot ticket. Door een geluk op het laatste moment werd de avond nog monumentaler met een vroege toevoeging aan de show: het debuut van Dave Grohl’s nieuwe project genaamd Foo Fighters.
“Het was gewoon gek. Het regende die avond en beide shows waren uitverkocht”, herinnert Lutefisk-drummer Brandon Jay zich. “Het was dat mooie moment toen KBLT begon met uitzenden en er een groeiende scène was in Silver Lake toen iedereen zei: ‘Oh, Silver Lake is het nieuwe Seattle’, alleen was het diverser.”
Jay, die is gaan spelen met andere bands zoals de 88s en Gwendolyn en de Good Time Gang, hoopt lokale muziekfans te herinneren aan de baanbrekende scene van de regent deze zaterdagwaar Lutefisk herenigd wordt met Rob Zabrecky van Dixon (speelt met verschillende clubsterren) en Spaceland-favorieten Touchcandy, the Centimeters, Jon Wahl (Claw Hammer), Sissy Bar, WACO en meer.
“Deze show komt het dichtst in de buurt van een echte Spaceland-avond uit de jaren 90”, verzekert Frank. “Touchcandy, Lutefisk, Centimeters, Rob van Possum Dixon en Sissy Bar… dit is precies het soort prachtige symfonische chaos dat het tijdperk van de jaren 90 definieerde. Nachten als deze hebben een gebroken Eastside-muziekscene tot een volwaardige scene geduwd.”
Het samenbrengen van verschillende genres, stijlen en niches op één plek was wat deze scène uniek maakte. “Er waren zoveel prachtige, eclectische bands”, voegt Jay toe. “Velen hebben contracten getekend, maar weet je, roem is een wispelturig iets en je weet nooit wat er op de radio wordt gedraaid.”
Veel van degenen die voor de club speelden, deden dat. Naast Beck and the Foos zijn er onder andere Silversun Pickups (vernoemd naar een nabijgelegen slijterij), Rilo Kiley en Airborne Toxic Event, lokale bands die het groot hebben gemaakt nadat ze daar hebben gespeeld, terwijl tourende indie-acts ook hun weg hebben gevonden naar de voorkant van het podium met mylar-gordijnen, namelijk White Stripes, Arcade Fire, Arctic Monkeys, Jet, Ween, Cold War Kids, Death Cab for Cutie, Amy Winehouse… de lijst gaat maar door.
“Er was een tijd dat bands op tournee naar de stad kwamen en voor het eerst in Los Angeles speelden en al hun agenten wilden dat ze de Spaceland Monday-residentie zouden spelen”, herinnert voormalig hoofdboeker Jennifer Tefft zich van het coverless evenement, dat begin jaren 2000 legendarisch werd. “Ze speelden gratis, maar daardoor konden ze gezien worden. Iedereen wilde daar spelen en niet alleen lokaal, maar internationaal. NME in Groot-Brittannië bezorgde de club zoveel pers, dus al deze bands wilden hiervoor naar LA komen… Bloc Party, the Killers en My Morning Jacket maakten allemaal hun debuut bij de club.”
Tefft bleef het Bootleg Theatre boeken, maar werkte later samen met de eigenaar van het gebouw, Jeff Wolfram, om de Silver Lake-ruimte nieuw leven in te blazen onder de naam Satellite. Het is gesloten vanwege pandemische strijd in maart 2020 en blijft gesloten. Ondertussen verliet Frank, samen met boeker Liz Garo, de locatie, die technisch gezien nog steeds Dreams heette, om zich te concentreren op zijn nieuwe ruimte, de Echo en de daaropvolgende toevoeging, de Echoplex.
Hij verkocht het Echo Park-complex, samen met de Regent, in 2019 aan Live Nation, maar blijft nog steeds betrokken bij de boekingen van de club en andere zakelijke transacties. Alle drie de figuren verdienen lof voor de kosmische alchemie en gemeenschapszin die Spaceland en de wereld die het creëerde zo revolutionair maakten. Ze gaven echt om de mensen die daar speelden en verdedigden vaak hun favorieten en hielpen hun aanhang op te bouwen door middel van promotie en advertenties, vooral in de gratis gedrukte editie van LA Weekly.
“We hadden allemaal dezelfde passie en nieuwsgierigheid voor de muziek en het ondersteunen van de lokale bevolking”, vertelt Garo, die Spaceland boekte toen Tefft vertrok, en echt naam heeft gemaakt bij de Echo. “Ik denk dat hij daarom die integriteit heeft behouden.”
Er is geen tekort aan dierbare en enigszins verwarrende herinneringen in Spaceland. Er waren ook tal van poolspellen in hun beruchte rookkamer op de bovenverdieping (die ook aan het puffen was na het rookverbod van de bar uit 1998 vanwege een maas in de wet).
Gratis maandagpromoties waren niets nieuws – Hollywood’s Lingerie Club voerde ze al jaren uit – maar die van Spaceland waren magisch voor zowel bands als fans dankzij het residentiemodel van een maand. Het was niet alleen goedkoop en duidelijk goed samengesteld, met opkomende artiesten en verrassingen van grote namen, maar het was ook een plek om gelijkgestemde alternatieve types te ontmoeten die dezelfde verwijzingen naar mode, kunst en popcultuur waardeerden.
De meeste lokale muzikanten die daar speelden leken elkaar te kennen, simpelweg omdat ze zoveel rondhingen, en degenen die zich op het podium bewezen, werden beloond met een nieuwe aanhang die elke week groter werd.
The Centimeters treden op in Spaceland
(De wilde Don Lewis)
“Jen had een hele goede formule: je deed je residentie, dan deed je zes weken lang geen show meer, en dan kwam je terug en deed je een show met kaartjes”, legt Garo uit. “In het ideale geval werkte het en het hielp een beetje tot stand te brengen dat bands kaartjes konden verkopen. Weet je, als bands beginnen, spelen ze voor hun vrienden in het publiek. Als ze op het punt komen dat ze niemand in het publiek kennen, is dat een groot probleem.”
Naast de lokale bekendheid en bekendheid is Spaceland voor Zabrecky, Jay en talloze vaste muzikanten – van wie velen voor het eerst in jaren te zien zullen zijn op de Regent Show – niet alleen vormend geweest voor hun muziek, maar ook voor hun levenstrajecten.
“Spaceland spelen met Possum Dixon was altijd onvoorspelbaar”, herinnert Zabrecky zich, die later een gerespecteerde goochelaar en kunstenaar werd. “We wisten nooit welke kant een show op zou gaan. Elke band was anders, maar toch werd iedereen geaccepteerd en gevierd om wie ze waren. Bands als Glue, Spindle, WACO en Abe Lincoln Story konden niet méér van elkaar verschillen, en dat maakte elke line-up spannend. En natuurlijk verzonnen we het allemaal gaandeweg, aangemoedigd door de steun van onze collega’s.”
De overgangsperiode tussen Spaceland en Satellite wordt gekenmerkt door de band die het op de kaart heeft helpen zetten en onbedoeld de aanvankelijke passie op gang heeft gebracht. Foo Fighters kozen de locatie voor hun reeks verrassende pop-upshows waarin nieuw materiaal debuteerde in 2011, vlak voordat de locatie werd hernoemd.
Het jaar daarop noemde Forbes Silver Lake ‘Amerika’s hipste hipsterbuurt’, wat betekende dat het dat niet meer was. De winkels van American Apparel waren geïnfiltreerd, er was overal bedrijfskoffie en artiesten werden buitengesloten, in oostelijke richting naar Echo Park, Mount Washington, Highland Park en zelfs het centrum, met veel bars en clubs in die regio’s die probeerden de oude Spaceland-sfeer vast te leggen. Ze doen het nog steeds.
Brian Wilson op het podium met de Wondermints in Spaceland
(Met dank aan Brandon Jay)
Op deze manier heeft de erfenis van Spaceland stand gehouden buiten de nostalgie van Gen X naar de goede oude tijd. Geïnspireerd door de vurige context van muzikale ontdekkingen en sociale connecties uit het verleden, laten nieuwe bands zich nu zien in de Echo, de Regent, de Zebulon, de Redwood Bar en meer, waarbij ze Hollywood en de Sunset Strip mijden voor meer relaxte settings.
Frank blijft zijn expertise lenen aan Live Nation; Garo plant evenementen en werkt met locaties, van akoestische sets in zijn Stories-boekhandel in Echo Park tot de zojuist aangekondigde concertboeking voor Grand Performances in de binnenstad; en Jay, die zijn huis verloor bij de bosbranden in Californië, maakte van de tragedie een prachtig muziekuitwisselingsprogramma genaamd Altadena Musicians. Hij is ook betrokken bij een nieuwe muzieklocatie voor alle leeftijden genaamd Backyard Party in Pasadena, wat onderstreept dat een nieuwe generatie kunstzinnige muzikale rebellen blijft floreren, net zoals ze dertig jaar geleden in Spaceland deden.
Jay helpt ook met de planning van de Regent-show en heeft David Willis van Touchcandy gebeld, die speciaal voor de show vanuit Groot-Brittannië naar de stad vliegt. Er is ook gesproken met Beck en Grohl (hoewel er geen toezeggingen zijn gedaan), en piratenradiostation KBLT, wiens documentaire “40 Watts from Nowhere” Jay en Jack Black als producenten telt, zal tussen de live-geluiden sets van zijn deejays aanbieden.
De setlist op de evenementflyer is bedoeld om de oorspronkelijke liefdadigheidspromo uit ’95 op te roepen, en vertegenwoordigt op zichzelf de magnifieke muzikale mix, die teruggrijpt op een opwindend tijdperk dat muziekliefhebbers uit Los Angeles die het hebben meegemaakt nooit zullen vergeten, een tijd waarin de scene ‘jong en vrij’ was, zoals Zabrecky zich herinnert, en degenen die het geluk hadden aan de top te staan, speelden in wat hij ‘de beste club in de beste tijd op aarde’ noemt.
“Deze bands waren rommelig, luid, indie, echt en op de een of andere manier nog steeds innovatief”, voegt Frank toe over de 30-jarig jubileumshow, die wordt aangekondigd als een vol. 1, wat suggereert dat er meer zullen volgen. “Shows als deze zijn de reden waarom dit er toe deed.”
