Geschiedenis: Hedda vestigt zich in een huwelijksleven dat van buitenaf stabiel lijkt, maar haar rusteloos achterlaat. Wanneer een bekende uit haar verleden weer opduikt, komen alle keuzes die ze had begraven weer naar de oppervlakte en beginnen ze haar op het verkeerde been te zetten.Herziening: Nia Da Costa“Hedda” is een langdradige film en heeft tijd nodig om te wennen. De film opent niet met drama of hand vasthouden. Langzaam besef je dat je naar een vrouw kijkt die niet helemaal thuishoort in het leven waarvoor ze gekozen heeft, en daar is iets vreemds rauws aan. De setting van de film is beleefd en schattig, het soort dat lijkt op een ingelijste foto, maar als je goed kijkt, zie je de scheuren in het frame. Hedda, gespeeld door Tessa Thompsonhij beweegt zich in deze wereld als iemand die al weet dat hij iets is binnengegaan dat hij niet ongedaan kan maken. De film maakt je daar niet op attent: je merkt gewoon de afstand in zijn ogen en de manier waarop hij zich gedraagt, alsof hij altijd ergens anders is. ‘Hedda’ is een interessant kijkstuk en blijft een ambitieuze film, maar bereikt nooit de beloofde diepgang.Het verhaal, gebaseerd op Henrik Ibsens toneelstuk ‘Hedda Gabler’, speelt zich af over een lange dag en de film volgt Hedda (Tessa Thompson) nadat ze terugkeert van haar huwelijksreis naar een nieuw huis. Haar bezorgde echtgenoot, George (Tom Bateman), geven ze een groot feest bij hen thuis, dat steeds wilder wordt naarmate de nacht vordert. Op papier lijkt alles stabiel voor Hedda: een vriendelijke echtgenoot, een elegant huis en een ‘veilige’ toekomst. Maar veiligheid en vrijheid zijn nooit hetzelfde, en hun routine wordt verstoord wanneer Eileen Lovborg (Nina Hoss), een voormalige vriendin uit Hedda’s verleden, keert terug naar haar leven met het manuscript van een boek dat haar leven zou kunnen veranderen. Rechter Brack (Nicholas Pinnock), een machtige familiekennis, voegt zich in hun kring en begint controle uit te oefenen over Hedda’s keuzes.Het uiterlijk van de film speelt een grote rol in hoe je je voelt. De kamers zijn netjes en perfect – zorgvuldig gearrangeerde bloemen, gepolijste meubels, niets misplaatst – maar de schoonheid voelt zwaar aan, alsof er een deksel op sluit. Het is het soort schoonheid dat meer vasthoudt dan troost. De film gaat nooit rechtstreeks in op Hedda’s ras, maar komt tot uiting in de kleine momenten, op de manier waarop ze nooit helemaal past bij waar ze zich bevindt. Het trage tempo van de film zal sommige mensen misschien afschrikken, maar het is opzettelijk, waardoor je het gevoel krijgt dat de ruimte haar beetje bij beetje insluit. Hij wil dat je tegemoet komt aan zijn ongemak, en er niet voor wegloopt. Stilte wordt zijn eigen soort druk.Tessa Thompson geeft haar brutaalste optreden tot nu toe en vinkt alle vakjes af. Hij verheft nauwelijks zijn stem, maar je kunt zien hoeveel hij zich inhoudt. Het is het soort acteerwerk dat eenvoudig lijkt totdat je beseft hoeveel controle er nodig is om iemand te spelen die jarenlang zijn ware gevoelens heeft verborgen. Zoek naar de scène aan het begin van de film waarin ze speelt met het pistool dat haar vader haar heeft gegeven. Maar het is Nina Hoss die de schijnwerpers steelt als Eileen. Hoss brengt een zachtere pijn met zich mee, een soort gewonde intelligentie die hun scènes samen meer geladen maakt dan al het andere in de film. Met Imogen Poots met Thea en Tom Bateman als George, Hedda’s echtgenoot, heeft de film een solide ondersteunende cast die meer levert dan wat er van hen gevraagd wordt.Hoewel de film aangrijpend blijft, heeft hij moeite om de spanning volledig op te bouwen en slaagt hij daar slechts gedeeltelijk in. Maar de volle punten gaan naar Nia DaCosta, omdat ze het werk van Henrik Ibsen niet alleen bewerkt, maar het herinterpreteert door een vreemde lens. Uiteindelijk zie je dat de film niet op shocks of grote wendingen jaagt. Het gaat over kijken hoe iemand stilletjes geen keuzes meer heeft. Er zijn geen lange toespraken over vrijheid of controle, alleen de kleine waarheid dat een leven er van buitenaf perfect uit kan zien en toch als een valstrik kan aanvoelen. ‘Hedda’ is niet luid of flitsend, maar weet na afloop wel een lichte prikkel achter te laten.
