Als het om live-action Spider-Men gaat, zijn veel mensen alleen bekend met de drie meest recente: Tobey Maguire in de trilogie van Sam Raimi, Andrew Garfield in de films van Marc Webb en Tom Holland in het Marvel Cinematic Universe. Maar er was eens een andere live-action Spider-Man, gespeeld door Nicholas Hammond eind jaren zeventig. Deze versie van de web-slinger maakte deel uit van de CBS-tv-serie ‘The Amazing Spider-Man’, die twee seizoenen duurde voordat hij ondanks de goede kijkcijfers werd geannuleerd.
Hoewel de uitzending van de televisieshow grotendeels beperkt was tot de Verenigde Staten, werd de pilot-aflevering opnieuw verpakt en door Columbia Pictures uitgebracht als een film (simpelweg getiteld “Spider-Man”) die goed presteerde aan de Europese kassa. De film was zelfs zo populair dat de studio nog twee keer dezelfde truc uithaalde. In mei 1978 bracht Columbia “Spider-Man Strikes Back” uit, waarin een verhaal uit twee afleveringen van de serie werd gecombineerd. Drie jaar later introduceerde de studio ‘Spider-Man: The Dragon’s Challenge’, waarin opnieuw twee afleveringen van de tv-show werden samengevoegd.
Zoals Hammond uitlegde aan de Sint-Petersburg Times in 1978 werden de eerste twee post-pilot-afleveringen “gefilmd met de release van de speelfilm in gedachten”. Hij merkte ook op dat de eerste “Spider-Man” -film, die op dat moment al in Europa was uitgebracht, het goed deed in Engeland. Dit veroorzaakte op zijn beurt twintig jaar later een klein verschil in de publieke opinie toen Raimi’s “Spider-Man” in de bioscoop verscheen; voor veel Amerikanen was dit de eerste keer dat ze Spidey op het grote scherm zagen, terwijl het voor sommige Europese kijkers de vierde was.
De wereld was in de jaren zeventig nog niet klaar voor live-action Spider-Man
Als zowel een film als een televisieshow slaagde ‘Amazing Spider-Man’ uit de jaren 70 er niet in indruk te maken op critici. (Stan Lee was ook geen fan.) De serie werd algemeen als slecht beschouwd, compleet met slecht schrijven en nog slechtere visuele effecten. Het werkte vooral niet goed bij volwassen kijkers, die dachten dat de show voor nerds was of boos op hem waren omdat hij de strips ontrouw was. Het waren vooral kinderen die naar deze serie keken, maar CBS was destijds meer gericht op het vergroten van het volwassen publiek.
Misschien wel het grootste probleem van de serie was dat een groot deel van het plezier van Spider-Man – zoals zijn vermogen om Manhattan te doorkruisen met behulp van zijn web – in de jaren zeventig moeilijk goedkoop te maken was. En gezien het feit dat zelfs Raimi’s “Spider-Man” moeite had om de superheld die van gebouw naar gebouw sprong realistisch te laten lijken (iets wat Steven Spielberg erg leuk vond), had de versie uit de jaren 70 geen schijn van kans. Maar laten we eerlijk zijn: als je niet op zijn minst een beetje plezier kunt hebben bij het bekijken van vechtscènes als deze, is er iets mis met je:
Let wel, de show heeft zijn best gedaan om de actiescènes zo aangrijpend mogelijk te maken. Zoals Hammond in ’78 uitlegde: “Elke stunt, effect en gevecht dat op het scherm wordt getoond, is absoluut echt. Er zijn geen cameratrucs, geen miniaturen, geen horizontale fotografie. Als je een man van 35 verdiepingen hoger ziet, is er een man van 35 verdiepingen hoger.” Er is geen twijfel dat er veel werk en passie is gestoken in het maken van deze serie. Helaas was dit niet genoeg om CBS aan boord te houden.
