Eerste aanwijzing dat iemand pingpong serieus neemt: ze noemen het pingpong.
Tweede aanwijzing: ze brengen hun eigen peddel mee.
Timothée Chalamet heeft een derde aanwijzing op filmsets over de hele wereld gedropt. Ter voorbereiding op zijn rol in het heerlijk hectische ‘Marty Supreme”, reist de tweevoudig Oscar-genomineerde al jaren met een tafel op sleeptouw, traint en vermoedelijk geniet hij van de sport die centraal staat in het huidige succes tijdens de feestdagen.
Directeur Josh Safdie schakelde de man-en-vrouw-pingpongtandem van Diego Schaaf en Wei Wang – een voormalige Amerikaanse Olympiër – in om het spel van Chalamet te verbeteren en als technische adviseurs op de set te dienen.
Maar Chalamet speelde al goed genoeg om een wereldkampioen op het scherm te evenaren. Hij had lessen gevolgd en zijn huiswerk gedaan: een tafel dekken in de woonkamer van zijn appartement in New York en spelletjes spelen tijdens de pandemie.
“Alles waar ik aan werkte, was dit geheim”, zegt Chalamet zei hij tegen de Hollywood Reporter. ‘Ik had een tafel in Londen terwijl ik aan het maken was’Wonka.’ OMHOOGDuna: tweede deel‘Ik had een tafel in Boedapest (en) in Jordanië. Ik had een tafel in Abu Dhabi. Ik had een tafel op het filmfestival van Cannes voor ‘De Franse verzending.”“
Het lijkt niet aannemelijk dat Chalamet zich heeft verdiept in pingpong en tegelijkertijd leerde zingen en gitaar spelen voor de rol van Bob Dylan in “Een volslagen vreemde.”
“Als iemand denkt dat het allemaal verzonnen is, zoals de kinderen zeggen, als iemand denkt dat het allemaal verzonnen is, dan is het allemaal gedocumenteerd en zal het gepubliceerd worden”, zei hij. “Dit waren de twee mislukte projecten waar ik jaren aan moest werken. Dat is de waarheid. Ik werkte tegelijkertijd aan beide dingen.”
Waar Chalamet ook tijd vond, Schaaf was onder de indruk van het resultaat.
“Hij deed een bijzondere poging om dezelfde kwaliteit te bereiken als de rest van de film”, zegt Schaaf zei hij tegen de Hollywood Reporter.
Het vermijden van een stuntdubbel voor de pingpongscènes was een punt van trots voor Chalamet. De enige concessie aan de moderne cinema was dat veel van de langere sequenties tijdens de games zonder bal werden gechoreografeerd, wat later werd toegevoegd via computergegenereerde beelden (CGI).
“We realiseerden ons dat er een script voor nodig was om het te kunnen filmen”, zegt Schaaf zei hij tegen de Washington Post. “En omdat het geschreven was, moesten we het eerst met een echte bal proberen. Hij moest de fysieke indeling van de plek begrijpen: waar moet die naartoe? Wanneer moet hij daar naartoe? Als je dat later doet (visuele effecten) en de bal daar neerlegt, is het cruciaal dat de speler naar de juiste plek gaat.”
Schaaf zei dat er ongeveer 60 punten waren geschreven.
“We hadden veel bewijsmateriaal nodig en ik was verbaasd”, zei hij. “Timothée had uiteindelijk een beter gevoel dan de meeste profspelers, omdat profspelers de keu van de bal halen. Je haalt de bal weg en iedereen dacht: ‘Wat is het moment?’
“Natuurlijk hebben ze een goed gevoel voor timing en dat hebben ze snel geleerd. Maar Timothée had gelijk.”
Chalamet’s personage Marty Mauser’s rivaal op het scherm is Koto Endo, gespeeld door de echte Japanse tafeltenniskampioen Koto Kawaguchi. Hun dynamiek benaderde de echte rivaliteit tussen de Amerikaanse kampioenen van de jaren vijftig Marty Reismann en die van Japan Hiroji Satoh.
In zijn recensie van “Marty Supreme”, merkte Times-filmcriticus Amy Nicholson op dat goed geraakte pingpongballen een snelheid van 120 km per uur bereiken.
“Dit dwaze personage speelt zich af in het New York van 1952 en achtervolgt een op geld beluste pingpong-hoer (hij geeft de voorkeur aan ‘professionele atleet’) die ruzie maakt alsof hij aan het spelen is, protesten afweert en zijn tegenstanders irriteert tot het punt van uitputting”, schreef hij.
Nicholson zegt dat Reisman blij zou zijn geweest met de film, ‘die het publiek zeventig jaar terugvoert in de tijd, naar de tijd waarin Amerikaanse tafeltennisspelers er zeker van waren dat er mooie dagen zouden aanbreken.
“Als atleet lijkt Chalamet het te hebben gedaan kwijt spieren voor de rol. Maar hoe leuk het ook is om zo’n magere jongen te zien die zich als Hercules gedraagt, hij springt en slaat met overtuiging.
Niets geeft een acteur – of een atleet – meer zelfvertrouwen dan oefenen, herhalingen en repetities. De peddelprestaties van Chalamet zijn hiervan het bewijs.
