Toen de verfilming van “Five Nights at Freddy’s” voor het eerst werd aangekondigd, was ik absoluut opgetogen. DE populaire videogameserie gemaakt door Scott Cawthon was een regelrecht succes geworden, en deed dit zonder de hulp van enige grote studio-ondersteuning. Het spelen van de game (of, eerlijker gezegd, het zien schreeuwen van YouTubers) heeft het horrorgenre voor een hele generatie gekraakt, en Ik heb zijn plaats in de horrorgeschiedenis lang verdedigd tegen de oude garde die het simpelweg “niet snapte”. De eerste film was een groot succes voor Blumhouse en Universal, en bevestigde alle nee-zeggers dat Freddy Fazbear en de bende hier zouden blijven, of ze het nu ‘snapten’ of niet.
Regisseur Emma Tammi heeft wonderen verricht met de nodeloos ingewikkelde plot die helaas essentieel is om de gepassioneerde fandom van de eerste film te bevredigen, door een nieuwe canon uit te werken met nieuwe menselijke karakters en enkele van de meest ongelooflijk indrukwekkende animatronics die ooit uit Jim Henson’s Creature Shop zijn gekomen. Een vervolg was onvermijdelijk en op papier zag het er veelbelovend uit. Matthew Lillard en Skeet Ulrich hadden een mini-“Scream”-reünie als William Afton en Henry Emily! Ze introduceren speelgoedmodellen van de animatronics en praten! De Puppet, Balloon Boy en Circus Baby worden correct gepresenteerd! En “FNaF”-superfan, actrice Mckenna Grace, heeft haar weg gevonden naar de franchise!
Gelukkig biedt “Five Nights at Freddy’s 2” ongeveer 15 minuten aan werkelijk fantastische spanning die het gevoel geeft rechtstreeks uit de games te komen, maar geflankeerd wordt door verbijsterende plotthreads die op de een of andere manier nog ingewikkelder zijn dan het bronmateriaal. De onbeschaamde fanservice doet zich voor als expositie, de opzet leidt nergens toe, en toch zal de fandom het ongetwijfeld allemaal zonder aarzeling verslinden.
Jullie verdienen een beter smakende slordigheid.
De marionet doet mee aan het pizzafeest en is… een keuze
‘Five Nights at Freddy’s 2’ begint in 1982 met Charlotte (Audrey Lynn-Marie), een eenzaam meisje dat volhoudt dat ze een spirituele band heeft met The Marionette – een terecht griezelige animatronic die esthetisch nooit in de wereld van ‘FNaF’ heeft gepast. Hij ziet Spring Bonnie (Matthew Lillard als William Afton in een jurk) een jongen wegslepen en hem redden voordat hij Aftons laatste slachtoffer wordt. Helaas blijft geen enkele goede daad onbestraft en wordt ze op het podium van de pizzeria vermoord. Zijn lijk stort in de armen van de marionet, zijn ziel versmelt ermee en geeft ons het oorsprongsverhaal van het grote kwaad van de film. Het feit dat ze zich ‘verbonden voelde’ met de pop voordat ze stierf, slaat nergens op, maar met alles wat uit de pen van Scott Cawthon komt, is logica optioneel.
Spring naar 2002. Mike (Josh Hutcherson) en Abby (Piper Rubio) doen hun best om de gebeurtenissen uit de laatste film te boven te komen. Abby houdt van robotica, wat leuk zou zijn als haar leraar, meneer Berg (Wayne Knight), haar niet zou behandelen als een stand-in van een tekenfilmschurk met dezelfde subtiliteit die George Lopez naar ‘Sharkboy and Lavagirl’ bracht. Ondertussen probeert Vanessa (Elizabeth Lail) het hele ‘mijn vader was een seriemoordenaar’-gedoe te verwerken door er in haar dromen mee om te gaan. Of genezing? Of… iets? De film doet geen moeite om het uit te leggen. Lillard maakte in ieder geval optimaal gebruik van zijn beperkte schermtijd. Abby’s echte missie is om opnieuw contact te maken met haar oude vrienden, namelijk de spookkinderen in de animatronics uit de eerste film. Ze is bereid alles te doen om ze weer in haar leven te krijgen, waardoor ze een doelwit wordt voor de Puppet, die dankzij handige plottechnologie elke animatronic draadloos kan besturen.
Grappige angsten kunnen belachelijke complotten niet vermijden
Cawthon, die deze slogan in zijn eentje schreef, vergiftigt zijn eigen creatie. Tammi’s leiding wordt overspoeld door problemen met tempo en narratieve logica op hetzelfde niveau als een tweedeklasser die een verklaring probeert te improviseren voor waarom hij zijn huiswerk niet heeft meegenomen. Maar dat is precies wat de games in de eerste plaats zo populair maakte, omdat de belachelijke overlevering fans in staat stelde de lege plekken in te vullen en daarbij een gemeenschap op te bouwen. “Five Nights at Freddy’s 2” presenteert zichzelf als een film geschreven door Reddit-fantheorieën die alleen zinvol zullen zijn voor mensen die zijn vervalst in de mijnen van het discours. “FNaF 2” levert niets interessants op wat in de trailer wordt beloofd (FazFest wordt maximaal ongeveer 5 minuten getoond) en paaseieren, cameo’s en goedgeplaatste grappen zorgen niet voor een goede film.
Het is jammer dat “Five Nights at Freddy’s 2” zo’n opgeblazen puinhoop is, omdat het alle elementen heeft van een werkelijk speciale horrorfilmfranchise. De nieuwe animatronics zijn werkelijk verbluffend, Megan Fox die Chica uitspreekt is een echte traktatie, de jump scares zijn effectief, de paaseieren zijn goed geplaatst, en voor een kort moment, wanneer we Mike eindelijk in het beveiligingskantoor krijgen (waardoor de videogame in feite beat-voor-beat in live action wordt gebracht), vliegt de film absoluut. Maar het scenario van Cawthon is een puinhoop, en het is een puinhoop die ik niet met een goed geweten kan verdedigen, ook al is het iemand die er op schokkende wijze in is geslaagd er wijs uit te worden, nadat hij de film heeft geconsumeerd, niet kan verdedigen. uur van fan-theorieën door de jaren heen. Het fandom had gelijk toen ze duwden hem de eerste keer uit zijn eigen spelen als Blumhouse enig verstand heeft, zullen ze hetzelfde doen en een echte scenarioschrijver inhuren voor het onvermijdelijke derde deel.
/Filmbeoordeling: 4 uit 10
“Five Nights at Freddy’s 2” zal op 5 december 2025 in de bioscoop verschijnen.
