45 jaar geleden creëerde een B-filmmeester een bizarre kopie van de sciencefictionklassiekers

Zoals de man erachter Kaken imitatie Tentakels EN Voorbij de deureen film over demonische bezetenheid die zo verdacht veel lijkt op De exorcist Dat leidde tot een rechtszaakB-filmmaestro Ovidio G. Assonitis was zeker geen onbekende in de kunst van het nabootsen. Toch is zijn script voor de jaren ’79 De bezoeker tilde zijn plunderingen naar een nieuw niveau, zijn duidelijke knipoogjes naar alles, van telekinetisch kwaad tot Het voorteken en de verblindende lichten van buitenaardse wezens Ontmoetingen van de derde soort tot de demonische zwangerschap van Het kindje van Rozemarijn en het fatale pikken van vogels De vogels ontvouwt zich als een déjà vu van de grootste horrorhits.

Maar dankzij de fantasmagorische leiding van Giulio Paradisi, die de iets meer Tinseltown-vriendelijke naam Michael J. Paradise aannam, bleven degenen die zo openlijk leenden waarschijnlijk te verward om als advocaat te beginnen. De bezoeker, 45 jaar geleden in Amerika uitgebracht, lijkt het vaak meer op de avant-gardistische hallucinaties van de Chileense auteur Alejandro Jodorowsky dan op de goedkoop gemaakte exploitatiefilms van de Assonitis-stal. De toon wordt gezet door de openingsscène, waarin een Christusachtige figuur (Italiaans filmicoon Franco Nero) een verklarende toespraak houdt over een desolaat zuur landschap bevolkt door kale kinderen.

De spoedcursus van de goeroe in interplanetaire en bovennatuurlijke oorlogsvoering, die context biedt voor alle komende waanzin, legt uit dat een duivelse figuur genaamd Zatteen naar de aarde migreerde en vele eeuwen geleden werd gedood door zijn goddelijke aartsvijand, Yahweh. Dat weerhield haar onheilige geest er echter niet van om grote schade aan te richten aan een bloedlijn die nu een achtjarig blond meisje met staartjes heeft bereikt.

Ja, Katy Collins (Paige Conner) lijkt misschien niet in staat boter te smelten, maar wanneer ze voor het eerst aan de rechterzijde wordt getoond tijdens een NBA-wedstrijd met een belachelijk grote Elton John-stijl bril, zijn haar kwaadaardige krachten sterk genoeg om Kareem Abdul-Jabbar tegen te houden. En de satanische tiener heeft meer aan zijn hoofd dan het corrigeren van de basketbalscores, zoals het dwingen van zijn arme, onwetende moeder, Barbara (Joanne Nail), om het ontbrekende stukje van de puzzel te laten ontstaan ​​dat Zatteen weer tot leven wekt.

Ze wordt bij haar missie bijgestaan ​​door Barbara’s vriend Raymond (Lance Henriksen), een sportmagnaat wiens monumentale rijkdom niet van God komt, zoals wordt beweerd, maar van een schimmige groep satanaanbidders. Hun gevaarlijkste wapen is ongetwijfeld Katy, een jonge vrouw met de bovenmenselijke kracht om verschillende tieners van een ijsbaan te gooien, de bravoure om de ongelukkige hoofddetective Jake Durham (Glenn Ford) te vertellen dat ze op moet rotten, en het gif om haar moeder herhaaldelijk te verminken.

Gewurgd, in haar gezicht geschopt, ‘per ongeluk’ verlamd door een schot op Katy’s verjaardagsfeestje, tegen haar wil bevrucht door een buitenaardse levenskracht en door een aquarium geslingerd, wordt de arme Barbara als geen ander door de wringer gehaald. De sinistere glimlach die tijdens elke repetitie op Katy’s gezicht wordt geplakt, vooral wanneer haar moeder op het punt staat te worden geïnsemineerd, is werkelijk zenuwslopend.

Paradisi verhoogt het gevoel van dreiging met verschillende keuzes die je niet zou verwachten van een Assonitis-productie. Tijdens de schaatsscène richt hij bijvoorbeeld de lens over verschillende schalen, waardoor het middenstuk een verontrustend, voyeuristisch gevoel krijgt, terwijl de basketbalwedstrijd in een gruizige, docu-realistische stijl wordt opgenomen. De afgestudeerde van de Italiaanse filmschool werd eerder als acteur begeleid door Federico Fellini, en het is duidelijk dat hij het compositorische talent van de legende heeft verworven.

Paradisi’s indrukwekkende achtergrond verklaart wellicht hoe hij zo’n grote rijkdom aan talent voor zo’n schaamteloze mix wist te vergaren. Academy Award-winnaar Shelley Winters speelt oppas Jane Phillips, een slappier Mary Poppins die onmiddellijk het kwaad herkent in het kind waarvoor ze is ingehuurd om voor te zorgen. Nog onverwachter duikt de invloedrijke regisseur Sam Peckinpah op als de dokter die helpt bij de abortus van de sinistere foetus van zijn ex-vrouw. En Jerzy, de heldhaftige godheid die Katy’s plan moet dwarsbomen, wordt gespeeld door het bonafide lid van Hollywood-royalty John Huston.

De laatste redt uiteindelijk de dag door een leger duiven te gebruiken om Raymond te elimineren en een einde te maken aan Katy’s schrikbewind. De film stopt met het executeren van de dochter, maar bezweert in plaats daarvan haar kwaad door haar hoofd kaal te scheren en haar naar de ‘goede plek’ te sturen, vermoedelijk voor een leven van vaag filosoferen.

In tegenstelling tot haar kwaadaardige kinderen, voorgangers Damien en Regan, werd Katy echter nooit meer gezien. Ondanks haar indrukwekkende prestaties bleef Conners acteercarrière beperkt tot sitcom-cameeën en kleine rollen zoals ‘Girl in the T-Shirt’. Paradisi wendde zich tot komedie en Assonitis keerde terug naar het maken van conventionele doorslagen (zie 1982 Piranha II: Paaien). Hoewel het een bescheiden succes was in Europa, betekende een bloedbad in de VS dat de zaken nog onbegrijpelijker maakte dat er niet veel vraag was naar een vervolg.

De bezoekerhet blijft dus een echt uniek exemplaar: een duidelijke herinterpretatie van betere genrestukken die niettemin een losgeslagen pad hebben uitgestippeld, een low-budgetfilm met een cast van hoog kaliber en Europese exploitatie die soms de beheersing van New Hollywood bezat. Zo maken ze ze echt niet meer.