Horrorcinema wordt al lang bepaald door de beroemdste personages. De vrijlating van Universeel tijdperk van monsterswaarin de legendarische studio een nieuw tijdperk van horror op groot scherm inluidde, werd een van de meest herkenbare en gekopieerde creaties in de filmgeschiedenis. Dracula, Frankenstein, de mummiede Wolfman en de Invisible Man werden talloze keren opnieuw geïnterpreteerd en opgelicht, vaak door Universal zelf. En met The Invisible Man koos de studio ervoor om de franchise gaande te houden met een genre-twist die zijn tijd ver vooruit was.
Geregisseerd door James Whale twee jaar na de creatie Frankenstein, De onzichtbare man is, zoals veel van Universal’s productie, een bewerking van een roman, deze van sciencefictionlegende HG Wells. Het draait om een excentrieke wetenschapper (Claude Rains), wiens gezicht verborgen door verband de argwaan van zijn kleine geboortestad wekt. Al snel wordt onthuld dat zijn experimenten hem onzichtbaar hebben gemaakt en dat hij geen idee heeft hoe hij zichzelf weer zichtbaar kan maken. Wat het publiek aantrok waren de speciale effecten, waardoor Rains uit het zicht verdween, een duur en innovatief proces dat zijn vruchten afwierp en de film tot een groot succes maakte.
Zoals bij elke horrorfilm wil de studio, zodra deze een hit is, vervolgfilms. Zeven jaar later kwam Universal uit De terugkeer van de onzichtbare manmet in de hoofdrol een jonge Vincent Price. Later zouden ze het genre veranderen in een oorlogsavontuur Onzichtbare agentlaat het personage dan rondhangen met cabaretiers Abbott en Costello. Maar daarvoor deden ze een geslachtswissel De onzichtbare vrouw. Hé, het werkte De bruid van Frankenstein.
Vandaag 85 jaar geleden gepubliceerd, De onzichtbare vrouw Virginia Bruce speelt Kitty, een warenhuismodel dat is ontslagen en, net als iedereen, gaat werken voor een excentrieke wetenschapper die een proefkonijn nodig heeft voor zijn nieuwe onzichtbaarheidsapparaat. Er volgen grappen en Kitty besluit wraak te nemen op haar voormalige baas, maar het gaat mis als gangsters erbij betrokken raken en besluiten de onzichtbaarheidsmachine te stelen voor hun eigen plannen.
Humor is altijd een onderdeel geweest van de Invisible Man-franchise; de eerste film brengt een verrassend groot deel van zijn korte filmtijd door met Claude Rains die giechelt als een schoolmeisje terwijl hij kinderachtige grappen uithaalt in kostuum. De onzichtbare vrouw het negeert horror helemaal en duikt hals over kop in een komische komedie. De meeste grappen zijn standaard stealth-shenanigans, maar vele bevatten ook de uitdagende perspectieven van een naakte vrouw die niemand kan zien. Het is niet bijzonder vulgair, aangezien dit een film is die is gemaakt tijdens de Hays Code, maar de bedoelingen zijn ook niet schuw. Toen Claude Rains zich uitkleedde De onzichtbare menshet was strikt komisch. Er is hier een element van opwinding, ook al zie je letterlijk niets.
Dit is net zo bedreigend als de Invisible Woman.
Universele afbeeldingen
De meeste grappen zijn nogal oubollig en de effecten zijn niet zo sterk als die van zijn voorgangers, maar als een stukje onschuldig B-film entertainment, De onzichtbare vrouw doet wat het wil bereiken. Het is gek en er staat weinig op het spel en het eindigt met een schattig happy end, compleet met een onzichtbare baby. De legendarische John Barrymore vermaakt zich als een gekke wetenschapper, en er is een cameo van de Boze Heks van het Westen zelf, Margaret Hamilton.
Het lijkt echter een gemiste kans voor de film om zijn heldin niet zo intrigerend te maken als haar mannelijke voorgangers. Claude Rains is dwaas, maar zijn film is doordrenkt van cynisme, waardoor de film een bijtend randje krijgt dat de gruwel van zijn verwaandheid duidelijk maakt. Hier heeft Kitty plezier en besluit ze echtgenote en moeder te worden. Het is allemaal zo charmant en onschuldig. Zou het zo ongebruikelijk zijn om haar in de voetsporen van Dracula’s dochter of de wolvin van Londen te zien treden en een slechterik te zijn?
Volgende remakes en hervertellingen van het Invisible Man-verhaal zullen zich meer richten op de sinistere implicaties achter zijn wetenschap. Door Paul Verhoeven De lege mens en die van Leigh Whannell De onzichtbare mens het waren duistere verhalen over giftige mannelijkheid die de sci-fi-setting gebruikten om de tirannie van het patriarchaat te onderzoeken. Onzichtbaarheid heeft hun mannen misschien gek gemaakt, maar het gaf hen ook toestemming om te misbruiken en te vernietigen. Hoe ziet de vrouwelijke versie eruit? Zou het zich richten op hoe seksisme er vaak voor zorgt dat vrouwen zich genegeerd voelen? Bestaat er een versie van dit verhaal waarin een onzichtbare vrouw een terroriserende figuur is? Het is niet onmogelijk om je voor te stellen, maar het is totaal anders.
In 2019 kondigde Universal plannen aan voor een remake De onzichtbare vrouwmet regie door Elizabeth Banks en scenario door Erin Cressida Wilson. Er was weinig bekend over het project voordat het op de plank werd gelegd, maar er werd gezegd dat het “totaal anders” was dan de film van Wannell. Misschien betekent dit dat het helemaal geen horror was, maar hoe dan ook, het is intrigerend dat zo’n speculatief concept als onzichtbaarheid een genderkloof blootlegt.
