Het verhaal van de aangrijpende nieuwe Apple TV-show van Vince Gilligan Voor velen onderzoekt de menselijke conditie door middel van een inventief sci-fi uitgangspunt dat ons niet alleen verbijstert, maar ons dwingt om diep na te denken over de aard van vrije wil, geluk en wat het betekent om te leven. En in aflevering 6, ‘HDP’, Voor velen het wordt zelfs even een enorme James Bond geschenk. Dit is wat er gebeurt tijdens de openingsmomenten van voor velen en naar welke specifieke 007-momenten wordt verwezen.
Waarschuwing! Milde spoilers in het vooruitzicht.
Na de openingsmomenten, waarin Carol (Rhea Seehorn) bevestigt dat de vreemde melkachtige substantie in feite uit menselijke resten bestaat, scrollt de titel van de film en dan zijn we plotseling in Las Vegas. Koumba (Samba Schutte), een van de weinige mensen die immuun zijn voor de Unie, heeft plezier in een casino en speelt een pokerspel met hoge inzet tegen een man met een ooglapje.
Koumba (Samba Schutte) speelt een retro Bond.
Apple TV
Minutenlang speelt deze scène zich bijna af als een droomsequentie. Handelen al deze personages uit eigen vrije wil? Of is er iets anders aan de hand? Nadat Koumba een personage genaamd TK verslaat, mogen alle “Anderen” het personage breken. Maar voordat dat gebeurt, zijn er tal van Bond-referenties, waarvan sommige begraven liggen in de aftiteling van deze aflevering.
De man die Koumba verslaat met kaarten (Francois Guetary), degene met het ooglapje, wordt “Blofinger” genoemd. Dit is een verwijzing naar de twee beroemde Bond-schurken, Blofeld en Goldfinger. Dat gezegd hebbende, verwijst de ooglap- en pokerscène naar een kaartspel dat Bond (Sean Connery) speelde tegen Largo (Adolfo Celi) in de film uit 1965. Donder. Ondertussen lijkt de setting in Las Vegas, waarin Koumba plezier heeft, om zo te zeggen, te verwijzen naar de film uit 1971. Diamanten zijn voor altijd, de enige keer dat James Bond in Las Vegas belandde. (De boekversie uit 1956 van Diamanten zijn voor altijd het is echter veel beter. Maar de filmversie is natuurlijk iconischer!)
Sean Connery en Lana Wood Diamanten zijn voor altijd.
Sunset Boulevard/Corbis Historisch/Getty Images
De partituur in deze scène zit vol verdachte gitaren, koperblazers en lage strijkers, die doen denken aan veel John Barry James Bond-partituren. En een van Koumba’s metgezellen, gespeeld door Anna Mhairi, wordt in de aftiteling “Vesper” genoemd. Dit is een verwijzing naar het personage Vesper Lynn, gecreëerd door Ian Fleming voor zijn eerste roman, 1953 Koninklijk casino. (De Vesper is ook de naam van een beroemde cocktail, die, althans qua naam, uit dat boek afkomstig is.)
Koumba’s Bond-fantasie wordt natuurlijk eindelijk verbrijzeld door de komst van Carol, die hem wil vertellen over de macabere aard van de HDP. Maar in werkelijkheid wordt de fantasie al eerder verbrijzeld, wanneer een aantal van de Anderen hun karakter breken nadat Koumba is vertrokken, gebroken glas oppakken en in het algemeen de wereld herstellen zoals voorheen.
Als korte Bond-verzending is het allemaal perfect, maar als onderdeel van Verschillend doorlopende thema’s, er is hier nog iets interessants. Carol kan Koumba zoveel ze wil beoordelen op zijn eigenzinnigheid, maar het is ook interessant, aangezien ze zelf auteur is van romans, een ander soort meeslepende escapistische fictie die parallel loopt aan zoiets als James Bond. Slechts een paar afleveringen eerder leerden we dat de Anderen de boeken van Carol hetzelfde niveau van waardering geven als Shakespeare. Het is duidelijk dat ze met deze aflevering in staat zijn hetzelfde te doen met Ian Fleming.
Er schuilt in dit alles een subtiel gevoel van artistieke democratisering. Net zoals we konden lachen om Carols romantische romances in de eerste aflevering, Voor velen hij doet hetzelfde met Bond in deze aflevering. De show geeft duidelijk commentaar op onze verschillende problemen en ideeën over escapisme. Maar als je in een mentale wereld leefde waar al deze dingen in orde waren, zou je dat wel doen Doen al deze dingen oké? Of dat is het ook Voor velen iets anders suggererend: misschien bestaat de grens tussen farce, goede kunst en slechte kunst simpelweg niet.
