HoofdafbeeldingVreemdeling. Fotografie door Isabel MacCarthy
Wat betekent het om een vrouwelijke kunstenaar te zijn in 2025? Het is een bijna onmogelijke vraag om te beantwoorden, maar in een poging dit te doen voor haar publicatie A Nice Magazine liet Hanna Moon zich inspireren door de surrealistische pionier Dorothea Tanning, waarbij ze haar eigenzinnige schilderijen gebruikte als leidende kracht om de perspectieven van haar getalenteerde vriendenkring, waaronder Rosie Marks en Jet Swan, te vergaren. Voor Michella Bredahl betekende het het delen van een mijlpaal met haar moeder – haar eerste museumtentoonstelling, Rooms We Made Safe in het Huis Marseille in Amsterdam – een tedere dialoog van door beiden gemaakte beelden om thema’s als genezing en moederliefde te onderzoeken. Isabel MacCarthy gebruikte haar camera om de pijnlijke ervaring van verdriet te verkennen, terwijl John Yuyi de balans opmaakte van de jaren die hij had gereisd, waarbij hij huis, bezittingen en routine achterliet om nomadisch te leven en onderweg kunst te creëren. Via een breed spectrum aan projecten laten deze tien kunstenaars zien dat, in een steeds veranderende wereld, de meest meeslepende verhalen de verhalen zijn die op authentieke wijze worden verteld.
Zelfs 30 jaar na de eerste opnames van Sophy Rickett’s Stream-serie sturen de beelden nog steeds schokgolven. De kunstenaar kwam voort uit een ruimte ergens tussen ‘conformiteit en subversie’ en begon het project nadat hij afstudeerde aan de kunstacademie terwijl hij een tijdelijke baan had in een hoofdkantoor aan de Square Mile. Hij begon vrouwen te fotograferen die in het donker in kantoorkleding in het openbaar aan het plassen waren, buiten MI6 en tussen de majestueuze gebouwen van de stad, en fotografeerde hen terwijl ze stonden zoals hun mannelijke collega’s graag zouden pissen na te veel pintjes na het werk. “Ik begon (The City) te herkennen als een cultuur op zichzelf, met zijn eigen codes, systemen, conventies, gemeenschap en esthetiek”, vertelde Rickett aan Emily Dinsdale over de beelden zoals ze deze zomer in de Cob Gallery werden tentoongesteld. “Ik begon het op mijn eigen voorwaarden te benaderen en zag het als een context waarin ik kon werken.”
Michella Bredahl gebruikte het publieke platform dat haar eerste museumtentoonstelling bood om een zeer persoonlijk onderwerp te onderzoeken: haar complexe relatie met haar moeder. Bredahls fotografieminnende alleenstaande moeder groeide op in een arbeiderswijk aan de rand van Kopenhagen en was de eerste die haar een camera in de hand gaf, hoewel haar jeugd ook werd beïnvloed door de strijd van haar moeder met drugsverslaving. Rooms We Made Safe brengt het werk van Bredahl samen met foto’s die haar moeder maakte voordat ze werd geboren, en reflecteert op ideeën over thuis, herstel en moederlijke verbindingen door middel van de kwetsbare daad van fotografie. “Als ik deze beelden zie, zie ik niet alleen pijn, ik zie liefde”, vertelde hij Rose Dodd bij de opening van de tentoonstelling in Huis Marseille in Amsterdam. “Ik zie een moeder die ondanks alles weer opstond nadat ze op een van de donkerst denkbare plekken was gevallen. Dit is wat ik bij me draag.”
Isabel MacCarthy opende dit voorjaar haar debuuttentoonstelling Alien: een huiveringwekkende tentoonstelling waarin beelden van vrienden, huiselijke ruimtes en bovennatuurlijk geladen natuurtaferelen samenkwamen in Marylebone’s Bolding Gallery. De tentoonstelling, gemaakt na de dood van zijn moeder, reflecteert op wat het betekent om te bestaan in een kwetsbaar menselijk lichaam en de onzichtbare krachten die ons binden aan de wereld om ons heen. “Als je op een andere manier naar het menselijk lichaam kijkt, kun je je hand als een klauw zien, of aan de huid trekken en deze uitrekt”, zei MacCarthy destijds. “We zijn zo vreemd en begrijpen onszelf niet helemaal. Door middel van fotografie probeer ik mezelf, de mensen om me heen en hoe alles met elkaar verbonden is, te begrijpen.”
Wat zou er gebeuren als je zou stoppen met het betalen van huur, je koffers zou pakken en de huizen van je vrienden over de hele wereld zou gaan onderverhuren? Hoe kan het feit dat je niet aan één plek gebonden bent, jou als persoon veranderen? Dit is de vraag die centraal staat in het POV-zine uitgegeven door John Yuyi’s Hato-Press, dat een surrealistisch en semi-scenisch document vormt van het nomadische leven van de afgelopen drie jaar. “Het is echt vreemd, soms word ik wakker en denk ik: ‘Waar ben ik?’ Het duurt even om te verwerken: ‘Oké, ik ben in dit land, in deze stad en in het huis van deze vriend’, vertelde hij ons in het voorjaar. “Ik denk dat het op verschillende manieren gezond en ongezond is. Mijn ogen staan voortdurend open voor nieuwe ervaringen.”
In augustus had Laura Halvin een ontmoeting met Cassandra Trenary, de directeur van het American Ballet Theatre, om een buitengewoon oeuvre te bespreken dat ze in de loop van haar carrière stilletjes heeft gecreëerd: foto’s die wazige momenten van backstage-rust vastleggen, debuten, promoties en laatste optredens waar ze in de loop van 15 jaar getuige van is geweest. “Fotografie is zo’n opluchting en vreugde voor mij”, zei Trenary. “Een groot deel van mijn werk gaat over het bestaan in de visies van anderen, dus ik denk dat fotografie een manier is om mijn visie te delen – en dat is heel kwetsbaar om te doen.”
Na een onderbreking van zes jaar lanceerde fotograaf Hanna Moon eerder dit jaar haar in eigen beheer uitgegeven tijdschrift A Nice Magazine opnieuw. De kwestie vond zijn startpunt in het werk van de baanbrekende surrealist Dorothea Tanning, waar Moon gefixeerd op raakte na het zien van een tentoonstelling in Tate Modern die in 2018 aan haar was gewijd. De resulterende publicatie onderzoekt wat het betekent om een vrouwelijke kunstenaar te zijn en biedt een scala aan verrassende perspectieven van Moon’s getalenteerde vriendenkring en medewerkers, waaronder Momo Okabe, Joyce NG, Jet Swan, Emma Wyman en Rosie Marks, om er maar een paar te noemen. “Ik wil het bijna niet loslaten”, vertelde hij ons over het project, dat meer dan vijf jaar in beslag nam. “Ik heb de plicht om het mooi te maken, dankzij alle mensen die in mij geloofden, mij hun werk gaven en wachtten… Uiteindelijk heb ik echt moeten pushen. Ik ben er echt trots op, maar het voelde als een bevalling.”
Emily Dinsdale sprak met Constanze Han over het maken van haar onverschrokken serie También Somos Mujeres, die de levens van sekswerkers in de gevaarlijkste stad ter wereld documenteert: Honduras. “Ik werd vooral nieuwsgierig naar degenen die op straat werken, omdat het moeilijk was om iemand voor te stellen die meer blootstaat aan schade”, zei ze over het project, waarvan de naam zich vertaalt naar We Are Women Too. “Omdat ik wist hoe onvoorspelbaar en emotioneel veeleisend hun werk kan zijn, probeerde ik hun tempo te volgen en de zaken op hun voorwaarden te laten verlopen.”
Eén keer per jaar komen in Litouwen honderden jonge vrouwen en meisjes samen in een stadion om hun haar te laten meten – sommige zo lang dat het de achterkant van hun knieën raakt – door scheidsrechters die rode handschoenen dragen. Konkursas Pasaulio Ilgaplaukes, ’s werelds langste haarwedstrijd, vindt al meer dan 20 jaar plaats. Francesca Allen documenteerde de surrealistische rituelen van de wedstrijd met een vriendelijk, opmerkzaam oog voor haar boek Plaukai, en sprak met AnOther over ideeën van moderne praal en waarom haar zo nauw verbonden is met de vrouwelijke identiteit over de hele wereld. “In Litouwen bestaat er veel folklore rond haar en de geschiedenis erachter,” zei ze. “Maar ik denk dat we als wereld totaal geobsedeerd zijn door haar. Vooral voor vrouwen is het zo’n belangrijk onderdeel van onze identiteit.”
Het debuutboek van Chessa Subbiondo, tot leven gebracht door de Tokyo-uitgever Super Labo, biedt een spannende introductie tot haar onrustige en prachtig geënsceneerde wereld. Splint creëerde theatrale spanning in alledaagse scènes en werd in de loop van twee jaar opgenomen op parkeerterreinen, huizen en winkelcentra in Los Angeles en New York, waarbij het vermogen van de beeldmaker werd onthuld om intriges en ongemak op te roepen met zijn kenmerkende vlakverlichte filmische composities. De titel, zo zei hij tegen Madeleine Rothery, kreeg een dubbele betekenis; “Het is als een spalk, als een beugel. Dat is wat het boek voor mij heeft betekend: het heeft me het afgelopen jaar echt bij elkaar gehouden en me een doel gegeven, iets waar ik me aan kan binden en waar ik al mijn energie in kan steken. Maar tegelijkertijd is het ook als een splinter, die onder je huid blijft steken en je zeurt om hem eruit te krijgen.”
Lina Scheynius staat bekend om haar spontane en verkennende beelden. Maar tot dit jaar stond ze helemaal niet bekend om haar schrijven, afgezien van een paar blogposts die begin 2010 in het begin van haar carrière werden geschreven. Diary of an Ending borduurt voort op het einde van een turbulente relatie en is haar eerste prozawerk: een inzichtelijk, gelaagd verslag van de nasleep van een breuk, opeenvolgend in dagboekaantekeningen, met essays die vijf jaar na de gebeurtenis zijn geschreven, vermengd met delicate zwart-witfoto’s die thuis zijn gemaakt. “Ik had flashbacks”, vertelde ze aan AnOther, toen haar werd gevraagd wat haar ertoe bracht over het uiteenvallen te schrijven. “Er waren veel dingen waar ik me nog steeds zorgen over maakte… Sinds ik aan het boek werk, voel ik me ouder, alsof ik meer woordenschat heb, meer manieren om dingen te begrijpen.”
