De beste RPG van het decennium is nu een modehuis ten dienste van het uiterlijk

De wereld van Schijf Elisio is soms een treffende satire op onze kapitalistische tijden, een punkvertolking van een ooit obscure Estse roman, en een geheugenverliesdroom van een RPG. Om beurten lijkt het de huidige spelen van het jaar te voorspellen, Europees in esthetiek, Byzantijns en dwalend in de vloeiende artistieke natuur. Als het niet voor hem was aantal controverses en problemen die worden bestudeerd door de jaren heen zou het koor van mensen die meer platen eisen waarschijnlijk veel luider worden. Een van de dingen die je in het spel moet meenemen en die je nog jarenlang zult herinneren, is niets minder dan het iconische oranje bomberjack van detective Kim Kitsuragi uit het spel.

Wat mij ertoe bracht het te doen Schijf Elisio het was de trend vanaf het begin, toen ik naar de karaoke voor journalisten ging en een collega uit de industrie zag hij draagt ​​datzelfde jasje het spel en vond het geweldig. Ik was vastbesloten dat ik op een dag zou moeten spelen. Dit stuk was blijkbaar ook het begin van het modieuze atelier van game-ontwikkelaar ZA/UM onder leiding van Kristiina Ago.

In zijn allereerste interview spreekt Ago Achteruit werd ingehuurd om mogelijk gameshirts te maken en Kim’s jas in de echte wereld te brengen, maar ze konden geen partner vinden om een ​​duurzaam kledingstuk van hoge kwaliteit te produceren.

“We besloten een risico te nemen en het zelf te proberen”, zegt Ago. Het maken van de jas betekende, merkwaardig genoeg, het verraden van de crop top-specificaties van het oorspronkelijke ontwerp en het verlengen ervan om hem draagbaarder te maken, aldus Ago.

Schijf Elisio als een soort modehuis dat verder gaat dan de beperkte Act 3 van de game en het gebrek aan plannen voor een vervolg, is het uitgegroeid tot een reeks jassen, prints en zelfs kimono’s. Een beperkte collectie van 50 ‘Thought Cabinet’-jassen, die eind januari gereed zullen zijn, zal worden gedoneerd aan de Kölerprijs, een prijs georganiseerd door het Estse Museum voor Hedendaagse Kunst. Het Atelier is ook uitgebreid met het maken van kleding voor andere games, zoals 2025 De Alternenmet een schokkende roze kleur en een lamsvormige tas.

Terwijl de jassen van het Denkkabinet nog in voorbereiding zijn, Achteruit Ik mocht Lilik-Hiriadi’s Cloak of Death uitproberen, een one-size-fits-all print die fantastisch over een fluwelen lichaam valt en zijn eigen verhaal en angstaanjagende beelden bevat. De cape gaat aan de zijkanten open, waardoor iedereen de artwork van de game goed kan zien.

“Als mensen denken: ‘Oh, het is iets uit een videogame, denken ze dat het misschien echt overdreven is… Maar voor ons wilden we altijd iets creëren dat je in een alledaagse omgeving zou kunnen dragen en dat niet te veel op een kostuum leek.’

Toen ik de cape voor het eerst per post ontving, was ik behoorlijk verbaasd over hoe breed de waaiermouwen waren, en ik wist niet goed hoe ik hem zou combineren met een outfit. (Deze cape is unisex, dus voor iemand met nog bredere schouders zou hij vallen als een gewone jas in plaats van de oversized look die ik had.) Maar de daaropvolgende dagen, toen ik me voorbereidde op het bijwonen van prijsuitreikingen en zelfs een recreatieve kookles waarvoor comfortabele, loszittende kleding nodig was, besefte ik dat de cape veel veelzijdiger was dan ik aanvankelijk had gedacht. Kan over elk assortiment broeken of jurken worden gehangen, voor verschillende effecten.

Hoewel de print behoorlijk opvallend was en de kunst bij nader inzien nogal betoverend en morbide, kon ik deze cape dragen naar een balletvoorstelling in New York en een Caribisch restaurant en me nog steeds passend gekleed voelen voor de gelegenheden. Ondanks de ongebruikelijke vorm en vreemde patronen, markeerde het kledingstuk mij eenvoudigweg als een modieus persoon, in plaats van als een nerd of ander onplezierig stereotype van gamers.

“Als mensen denken: ‘Oh, het is iets uit een videogame, denken ze dat het misschien echt overdreven is'”, zegt Ago, “maar voor ons wilden we altijd iets creëren dat ik in een alledaagse omgeving kon dragen en dat niet te veel op een kostuum leek.”

Een van mijn kunstenaarsvrienden, die geen games speelt, kon het niet laten om voortdurend uit te roepen over de kwaliteit en stijl van deze outfit en zich af te vragen waar ik die vandaan heb. Ik bedoel, ik kreeg een heel andere reactie dan wanneer ik rond had gelopen in mijn Renaissance Faire-kledij, een ouderwets melkmeisjesjurkje, en er niet op mijn plaats en uit de tijd had uitgezien. Bij artiestenevenementen in New York voelen de vreemde maar vertrouwde elementen van de Cloak of Death zich onverwacht thuis (en er is de extra voldoening om toe te geven: ja, het komt eigenlijk uit een videogame).

Details, details

Voor degenen die nog niet gespeeld hebben Nachtclubhet omschrijven ervan is een beetje lastig. Je speelt een agent met een middelenmisbruikprobleem die zich nauwelijks kan herinneren wie hij is, verwikkeld in zelfhaat en weerzinwekkende gedachten, maar die een laatste missie probeert om zichzelf en de industriële, postrevolutionaire stad Revachol te verlossen. De demonen, geesten en andere surrealistische wezens die er deel van zijn geworden Nachtclub mode vertegenwoordigt waarschijnlijk de interne onzekerheden en dilemma’s van de hoofdpersoon.

De beschrijving op de website van de mantel en het kledinglabel doet denken aan de tekst van het spel, omdat het geestig is en vaak opzettelijk vol betekenisloos jargon zit, maar toch op de een of andere manier beangstigend resoneert. Er staat: “De ontwerper (een bekende pirholidonverslaafde) beweert dat het ‘extrafysische en psychologische effecten’ bezit. De stof is bedekt met Death Head’s Moth Sprawl, een *horror vacui*-patroon dat in de jaren twintig door Semenese-Revacholiaanse kunstenaars werd geperfectioneerd. Om de een of andere reden doet het je denken aan je gedachten. Met andere woorden, het is misschien niet ieders ding. Maar voor een heel specifieke niche lijkt deze cape misschien iets de perfecte metgezel. Net als het spel is de mantel een statement over de samenleving en benadrukt de rol die kunst daarin speelt.

“Ik weet niet of mensen het kunnen zien als ze naar de kledingstukken kijken, maar voor ons is de binnenkant van het kledingstuk bijna net zo belangrijk als de buitenkant”, zegt Ago. “We hebben veel details aangebracht om ervoor te zorgen dat de afwerking echt goed is gedaan en dat de labels interessant zijn. We proberen een deel van het vakmanschap te verbergen. Elk kledingstuk heeft zijn eigen kleine connectie met het spel.”

De mantel beweert mij deze statistieken te geven, die logischer zijn als je het spel speelt:

+1 Binnenlands rijk: Wij zijn elkaar

+1 Behaviorisme: Een fascinerende afgrond

De kleding wordt nog steeds in Estland gemaakt voor kwaliteitscontroledoeleinden, zegt Ago. De stof is couture-jacquard en met de hand bedrukt.

“Het is een kunstwerk, de stof zelf”, zegt Ago. “Het heeft drie lagen handgedrukte zeefdruk. Dus net als de andere afdrukken die we maken, heeft het een museumkwaliteit.”

Toen ik een paar jaar geleden op de ZA/UM-website rondsnuffelde, kwam ik in de verleiding om Kim’s jas te kopen, maar uiteindelijk verzette ik me. Wat mij verder in de verleiding bracht, waren de kortingen die werden aangeboden op stukken die slechts één of twee gebreken vertoonden. Deze benadering van het verkopen van kleding had ik nog nooit eerder gezien: de bereidheid om een ​​onvoltooid kunstwerk te delen, ondanks conventionele marktpraktijken.

“Omdat we zo’n klein bedrijf zijn, gooien we nog steeds geen stof weg. We bewaren zelfs overgebleven rollen”, legt Ago uit, “Voor de meeste producten is de levertijd meestal een maand. Omdat we zo klein zijn en niet te veel willen produceren. We letten er dus heel goed op dat er niet veel afval rondslingert.”

Van de langzaam groeiende Atelier collectie tot merken als Fenty Beauty of Charlotte Tilbury werken met Arcaan EN Genshin-impactNAAR Hideo Kojima’s samenwerking met GU om scheve t-shirts te makende werelden van gaming, mode en beauty combineren voortdurend op fantastische en surrealistische manieren. En het Atelier heeft veel geheime projecten in het verschiet, opgenomen voor de volgende ZA/UM-wedstrijden mogelijk zelfs met titels van andere ontwikkelaars, om videogamekunst te vertalen naar kleding die mensen daadwerkelijk kunnen dragen.

“We proberen vreemde en andere dingen te doen”, zegt Ago, verwijzend naar recente stukken uit de Parijse modecapsulecollectie. “Toen we ze op papier bekeken, zeiden we eerst: ‘Oh, dat is een beetje vreemd.’ Misschien waren ze verre van het spel, maar geïnspireerd door hen en uniek voor ons.”