Indigokleurstof, waarvan het is afgeleid Indigo kleurstofhet is diep verbonden met ambachtelijke tradities in culturen waar de plant endemisch is, zoals de tropische gebieden van West-Afrika, het traject tussen Tanzania en Zuid-Afrika, en het Indiase subcontinent tot Zuidoost-Azië.
Een moeizaam textuur- en fermentatieproces creëert een diepblauwe kleurstof die nog steeds een van de meest gewilde natuurlijke pigmenten voor stoffen en kleding is. Indigo voldoet ook een spirituele en sociale rol in sommige culturen, zoals de Yoruba-bevolking van Nigeria en Benin of de Manding van Mali, wier ververs routinematig rituelen uitvoeren bij het starten van een nieuwe batch.
Het product van tijd en vaardigheid, indigo-geverfde kleding staat voor welvaart, status en identiteit. Maar het materiaal heeft ook een duistere erfenis als handelsartikel dat door tot slaaf gemaakte mensen wordt verbouwd, vooral in South Carolina, om te voldoen aan de publieke vraag naar uniek gekleurde stoffen. Voor de Oegandese kunstenaar Stacy Gillian Abehet medium vormt de conceptuele basis voor een doorlopende serie gedurfde figuratieve schilderijen.
Momenteel te zien in zijn solotentoonstelling, Tuin van blauwe gefluister NAAR Eenheidprovocerende representaties van zwarte vrouwen verkennen cultureel erfgoed, geschiedenis, geslacht en persoonlijk geheugen. Individuen wier huid verzadigd blauw is, vertegenwoordigen wat Abe een nieuw ‘ras van zwarte mensen’ noemt dat ‘de sociale, culturele en historische grenzen overstijgt’, zegt de galerie, eraan toevoegend dat terwijl Abe knikt naar ‘een materiaal dat het zwarte lichaam heeft gedefinieerd en beperkt door handel en arbeid, het hier wordt teruggewonnen en opnieuw geïnterpreteerd.’
Abe verwerkt ook subtiel geborduurde flora en fauna in zijn doeken, waardoor wijnstokken, bloemen, vogels en andere textuurversieringen ontstaan. Nadat ze het borduren van haar moeder heeft geleerd, die het op haar beurt van de hare heeft geleerd, enzovoort, put de kunstenaar uit de manier waarop praktisch herstel en vakmanschap vaak van generatie op generatie worden doorgegeven door vrouwen. Abe herdenkt ook zijn overleden grootmoeder, waarbij hij het persoonlijke naast het universele plaatst.
In acryl, olieverf en draad geeft de kunstenaar doordachte taferelen weer die doen denken aan ervaringen in haar dorp in Oeganda. De vrouwen in zijn schilderijen communiceren met de aarde; ze zijn ontspannen maar afgestemd terwijl ze het gras verkennen of ontspannen, in sommige gevallen met hoeven als voeten alsof ze gehybridiseerd zijn met de wilde omgeving. Sommigen slapen en anderen kijken de kijker rechtstreeks aan met doordringende herkenning.
“Door de zijden draad subtiel met de hand rechtstreeks op het doek te naaien, transformeert de kunstenaar dit huiselijke ritueel in een meditatieve dialoog over de positie van het lichaam van de zwarte vrouw binnen de picturale ruimte”, zegt Unit. “Het doek wordt een toevluchtsoord, een denkbeeldige tuin, waar de figuren vrij kunnen bestaan, vrij van de beperkingen van de wereld.”
Tuin van blauwe gefluister gaat door tot 31 januari in Londen. Ontdek meer over de kunstenaar website EN Instagram.
