De meest onderschatte sciencefictionfantasie van het jaar heeft ons een actuele les te leren

Het is het soort wereld dat bijna identiek is aan de onze: een verstikkende patriarchale samenleving, compleet met onderdrukkende georganiseerde religie en rigide verwachtingen ten aanzien van vrouwen. Het feit dat deze wereld is geschapen door een kind met goddelijke krachten en dat het om drie manen draait, zijn slechts twee kleine contrastpunten. Geef of neem wat sci-fi-bloei, 100 nachten vol helden zou gemakkelijk een kunnen zijn sprookje die zich afspeelt in onze moderne wereld. Als het erop aankomt vreemde volwassenheid die centraal staat in dit verhaal, of de moderne herkenbaarheid van zijn ‘slechterik’ – een sluwe, zachte kerel (Nicholas Galitzine) die erop uit is een vrome bruid (Maika Monroe) te verleiden – zou gemakkelijk kunnen worden aangezien voor een ongebruikelijke romantische komedie. Maar er zijn andere parallellen, zoals de ultraconservatieve samenleving waar lezen verboden is en sommige verhalen verboden zijn, die regisseur Julia Jackman bijna ongemakkelijk actueel vindt.

“Het was een beetje triest om te zeggen: ‘Oh, dat lijkt relevant.'”

“Ik had niet verwacht dat het vooruitziender zou zijn”, zegt Jackman Achteruit op Zoom. De graphic novel die 100 nachten trekt inspiratie, geschreven door Isabel Greenberg, werd gepubliceerd in 2016, en hoewel sommige dingen in die acht jaar waren veranderd, “was het een beetje triest om te denken: ‘Oh, dit lijkt relevant.'”

Deze relevantie geeft echter 100 nachten een nieuw gevoel van urgentie. Een fantasie over het belang van verhalen en de innerlijke stem heeft tegenwoordig een ander gewicht. Het verheft de film tot een louterende oproep tot actie – tenminste, dat is wat Jackman hoopt dat het publiek de indieromantiek meeneemt.

Voordat de film in première gaat, gaat Jackman met hem om de tafel zitten Achteruit afbreken 100 nachten’ de lo-fi fantasy-esthetiek, de subversieve slechterik van Nicholas Galitzine en de ironische invloed van de machthebbers.

Dit interview is voor de duidelijkheid bewerkt en ingekort.

Ik begrijp dat je er al bijna tien jaar af en toe aan werkt.

Ja. Acht jaar, zou ik zeggen. (Maar) ‘werk eraan’ is een vrij vage term. Het is meer alsof je hem wilt hebben met kleine zakjes die hem naar voren proberen te duwen. Niemand was echt bereid om tussenbeide te komen en het samen met mij te ontwikkelen. Het soort poortwachters of machten die er zijn – begrijpelijk, dat begrijp ik. Ze vonden het gewoon ongelooflijk moeilijk om zich aan te passen. De bloemlezingverhalen in verhalen waren raar en een beetje een niche voor hen, denk ik. En zo eindigde ik… terwijl ik probeerde de kost te verdienen en dit alles, gaf ik een beetje toe aan mezelf.

Ik schreef een concept vóór de pandemie… nam een ​​paar jaar vrij terwijl ik mijn eerste speelfilm maakte. En toen mij werd gevraagd wat er daarna zou gebeuren, haalde ik het eruit en keek er opnieuw naar en kreeg een heel nieuw perspectief en werkte aan een nieuw concept. Het ging van heel langzaam, waar ik al jaren op hoopte, naar iets heel snel toen de acteurs geïnteresseerd raakten.

“Het is een verhaal zo oud als de tijd, maar het vertegenwoordigt een nieuw soort slechterik op het scherm in plaats van een pantomime.”

Jij hebt het gedaan 100 nachten met een vrij bescheiden budget. Ik hou ervan hoe het sciencefictionfantasie raakt via een lo-fi, folklens. Ik heb het gevoel dat we niet veel genrestukken hebben op een stillere, meer gerichte schaal.

Het was fragmentarisch, ja. En ik denk dat het een tweesnijdend zwaard kan zijn, want als mensen verwachten wat er gewoonlijk gebeurt – iets groots, verfijnd en episch – onvermijdelijk, wanneer ze worden geconfronteerd met iets vreemds, meer gefragmenteerd en intiemer, is het gewoon anders dan wat… Het doet me denken aan toen ik in de bioscoop zat, toen ik misschien te jong was om te kijken De geheimen van Brockback Mountain. En op een gegeven moment staat deze oudere man op tijdens de seksscène in de tent, staat op en zegt: “Wat voor soort cowboyfilm is dit?” (Hij lacht) Die man begreep de taak niet. Hij heeft de flaptekst niet gelezen. Ik denk dat het een low-budget eigenaardigheid is om te proberen ook een epos te zijn en een wereld te creëren die ons slechts een heel klein en intiem deel van die wereld laat zien. Kortom, ik waardeer het dat je de lo-fi kwaliteit leuk vond.

Was er iets specifieks dat misschien niet zo belangrijk was in het bronmateriaal dat je wilde versterken of in dit materiaal wilde opnemen?

Het grootste deel van het hoofdperceel werd versterkt omdat de verbazingwekkende graphic novel erg anthologisch was. Cherry en Hero zijn een stel, een geheim stel, en ze zijn behoorlijk geobsedeerd. Ik ben wat ik overal ben. En Manfred is deze bebaarde, kwijlende, walgelijke slechterik. En dat werkte prachtig in de graphic novel, maar ik had het gevoel dat er een hoofdboog voor dit trio moest zijn.

Ik wilde de kern van de relatie (tussen Hero en Cherry) niet veranderen, wat een prachtig liefdesverhaal is, maar ik wilde ze laten beginnen in dat canon queer coming-of-age-evenement waar je nooit geleerd hebt om in contact te staan ​​met je verlangens en je zegt: “Ik ben volkomen hetero. Het is gewoon dat mijn beste vriendin zo mooi en zo grappig is en ze is geweldig. En ik hou van alles wat ze zegt en ik wil de hele tijd bij haar zijn.” Dat is waar ik hoopte dat ze zouden beginnen, waar ze voor mij nog steeds verliefd waren, maar… Echte mensen in een wereld Dat onderdrukt zou niet sterk genoeg zijn om volledig een geheim stel te worden als we ze ontmoeten. Waar zouden ze vanaf daar heen gaan?

Bij Manfred was de vraag: “Hoe ziet een slechterik er nu uit?” De dingen waren (sindsdien) veranderd toen ik de graphic novel voor het eerst las. Dit zijn behoorlijk cruciale jaren vanaf 2016, 2017 tot vandaag. En ik observeerde meer de sfeer van de alleen-man-in-vrouwenstudies-klas…

De lieve jongen.

De schattige, ongelooflijk charmante jongen die zegt: “Ik ben anders omdat ik nog steeds dezelfde dingen doe als alle andere jongens, maar ik voel me er schuldig over. En ik heb veel redenen. Ik zal je al mijn redenen vertellen en je zult echt medelijden met me krijgen.” Ik wilde heel graag een Manfred in een film waarin je dacht dat hij kon winnen. Als hij gewoon een voor de hand liggend, weerzinwekkend monster was geweest, werkte die spanning opnieuw briljant in de graphic novel, maar op het scherm zou het voor mij niet hebben gewerkt. Je wilt dat hij zegt: “Oh, shit.” Toen hij zei: “Ik zal je vrouw verleiden…”

Helemaal. Je bent bang.

Ja, precies. Ik wilde dat gevoel van een iets realistischer type slechterik, en dat is meestal… ze zijn niet allemaal slecht. Uiteindelijk kiezen ze gewoon voor hun eigen comfort. En dat betekent niet dat ze helemaal niet zijn gewijzigd. Dit betekent niet dat ze geen geweten hebben. Het is alleen dat ze uiteindelijk teleurstellend zijn, wat een beetje lijkt op een slechterik die we volgens mij veel vaker zien. Voor mij voelde het actueler en nieuwer… Ik bedoel, het is een verhaal zo oud als de tijd, maar een nieuw soort slechterik op het scherm in plaats van een pantomime.

Ik denk niet dat iemand echt een actueel of vooruitziend genreverhaal wil vertellen, maar het is grappig hoe deze dingen terugkomen. We hadden het over de roman die in 2016 uitkwam. En in de tien jaar daarna lijkt het erop dat we eigenlijk een stuk dichter bij dat puriteinse middeleeuwse hellandschap zijn gekomen.

Ik had niet verwacht dat het vooruitziender zou zijn. Ik was bang dat het niet langer relevant zou zijn. En het was een beetje triest om te zeggen: “Oh, dat lijkt relevant.”

Ik weet. De mensen zijn analfabeter dan ooit. En je vertelt ons een verhaal waarin lezen en schrijven verboden zijn…

En boeken worden verboden en zo, en je denkt: “Ah, oké.”

En de rechten van vrouwen nemen af…

En vruchtbaarheidsprikkels zijn echt behoorlijk vaag …

“Dit zal altijd het soort film zijn dat sommige mensen gewoon zullen haten.”

Ja. Wat vindt u van deze parallellen? Deze film komt op een moment waarop hij hopelijk resoneert met mensen.

Ik hoop het. Er zit ook een echte dwaasheid in, maar ik denk dat soms de meest hartverscheurende momenten, sommige van de mensen die de meeste schade in de wereld aanrichten, absurd zijn en dat je bijna achterover leunt en zegt: “Als?“Het is klassiek dat terwijl je bezig bent iemand uit te lachen, hij of zij de (wereld) heeft gedecimeerd.

Dit zal altijd het soort film zijn waar sommige mensen gewoon een hekel aan zullen hebben. Het is niet bijzonder smakelijk. Het is dwaas, het is kamp, ​​het is absurd en het is oprecht, wat niet in de mode is. Maar hopelijk zijn er enkele mensen die bereid zijn om aan boord te gaan met wat het is. Ik denk dat, of de film nu jouw stijl is of niet, ik hoop dat wat bij iedereen zal resoneren, is dat je waarmaakt wat je wilt zeggen. Praat met elkaar, bepaal wat voor jou belangrijk is en laat mensen je niet vertellen dat het niet belangrijk is of dat je er niet over moet praten, dat je het verborgen moet houden, niemand wil naar je luisteren, niemand wil naar je luisteren. Ik hoop dat dit resoneert, zelfs voor mensen die hun tas niet bezitten.

100 nachten vol helden speelt nu in de theaters.