De sombere roman van Stephen King krijgt een verrassend leuke remake

Het is moeilijk om de toon echt te definiëren De rennende man. Geregisseerd door een elegante, vaak grappige en soms angstaanjagende stijl Edgar Wrightde nieuwe film neemt over wat ervan zou kunnen worden beschuldigd een speelfilm te zijn Zwarte spiegel uitgangspunt, en maakt er een bevredigende, ontroerende film van die ook een van de donkerste dystopische thrillers van de afgelopen eeuwen is. Hoe kan het De rennende man beide de reikwijdte van de aanpassing uit 1987 weerspiegelen en ook hun eigen ding zijn? Hoe kan het relevant maatschappelijk commentaar produceren zonder te ver te gaan? En hoe kan het, in godsnaam, extreem trouw zijn aan het bronmateriaal van Stephen King zonder in een totale teleurstelling te veranderen?

Het is onduidelijk hoe Wright deze goocheltruc voor elkaar krijgt, maar hoofdrolspeler Glen Powell die zijn best doet “I’m not Ryan-Gosling” -indruk helpt zeker. Begin jaren 2000 zou een remake van een sciencefiction-/horrorroman als deze de hoofdrol hebben gespeeld bij Tom Cruise of Colin Farrell (Verslag over minderheden, de tweede Totale herinnering), en we zouden allemaal te maken krijgen met dat niveau van hyperernst. Gelukkig maakt Powells charme deel uit van wat de zaken vooruit helpt, maar er is nog iets anders De rennende man deed het: een eenvoudig, maar angstaanjagend uitgangspunt, uitgevoerd met precisie en net genoeg buitensporige wendingen om je te laten raden.

De rennende man is gebaseerd op het gelijknamige boek uit 1982, uitgegeven door Stefan Koning onder zijn pseudoniem Richard Bachman. (Er staat een paasei aan het begin van de film voor een restaurant genaamd Bachman’s voor al jullie Super King-nerds.) Bachman was een tijdlang een personage dat door King werd uitgevonden en waarin enkele van zijn meest intense boeken leken te voorkomen. Bachmans eerste boek dateert uit 1977 Woedenu niet meer gedrukt op verzoek van King, omdat de schietpartijen op scholen in die roman te veel leken op wat in het echte leven een gruwelijke gebeurtenis zou worden. Als een boek, De rennende man is buitengewoon somber, wat de nieuwe film op gedetailleerde manieren vastlegt waar de versie uit 1987 alleen maar een eerbetoon aan was.

Zoals in het boek, De rennende man richt zich op een jongen uit de arbeidersklasse genaamd Ben Richards (Powell) die, als gevolg van oneerlijk arbeidsbeleid, op de zwarte lijst is geplaatst voor verschillende soorten arbeidersbanen. Zijn zieke tweejarige dochter heeft dringend behoefte aan fatsoenlijke medicijnen, en zijn vrouw Sheila (Jayme Lawson) werkt dubbele diensten in een louche cocktaillounge om het gezin te helpen rondkomen. De film bezuinigt hier op enkele donkere details van King; in het boek nam Shelia haar toevlucht tot prostitutie, terwijl in de film duidelijk is dat ze die grens niet zou hebben overschreden. Dit is een slimme keuze van Wright en co-schrijver Michael Bacall, en dient als een microkosmos voor de kracht van de film, vooral het einde. Waar King tevreden was met het afleggen van een statement zonder hoop te bieden, wil de nieuwe film dat het publiek een beter gevoel krijgt over de hoofdrolspelers, zowel aan het begin als aan het einde.

Wanhopig om de situatie op te lossen, doet Richards mee aan Amerika’s populairste realityshow: De rennende man, een overlevingsspel waarbij op de titulaire persoon wordt gejaagd voor de sport. Vanaf hier liggen de details over hoe je het spel moet spelen opnieuw veel dichter bij de tekst van King dan bij de film uit 1987, inclusief de regel dat hardlopers berichten moeten sturen via analoge videoband. Zo heeft het nieuwe iets anachronistisch Lopende menswaarvoor je een soort alternatief soort verhaal moet kopen. De personages zitten zelden op hun draagbare telefoons en zijn in plaats daarvan tevreden om ze volledig te bekijken Lopende mens afleveringen live en vaak op grote televisies. Het idee van een constante staat van toezicht wordt duidelijk gemaakt door de overal gemonteerde camera’s en de kleine zwevende bollen, blijkbaar geleend van Darth Maul. Maar mensen die rondlopen of zich in een menigte bevinden, staren zelden naar hun telefoon, wat, laten we eerlijk zijn, realistischer zou zijn.

Het idee is natuurlijk brutaal eenvoudig: Richards moet overleven terwijl hij wordt opgejaagd en vermoord, niet alleen door wetshandhavers en professionele jagers, maar ook door rapporten van gewone burgers. Vreemd genoeg gebeurt dit tweede ding niet zo vaak als in het echte leven, wat de film een ​​vreemd hoopvol gevoel geeft: veel mensen vinden Richards leuk genoeg om geen foto van hem te maken en veel geld te verdienen.

Is dit niet realistisch? JA. Verschillende andere recensenten zullen zeggen dat Future America werd gepresenteerd door De rennende man Is het eigenlijk dicht bij de wereld waarin we al leven? Blijkbaar. Maar nogmaals, vanwege het retro-ethos van de film, De rennende man voelt zich minder betrokken bij het vinden van sympathie voor Luigi Mangione of het rechtvaardigen van gewelddadige opstanden in de echte wereld in naam van het beëindigen van tirannie. In plaats daarvan is Richards, zoals Richards in de hele film zegt, meer geïnteresseerd in het beschermen van zijn gezin en niet in het platbranden van het hele systeem. Natuurlijk nodigt het personage op een gegeven moment het publiek (zowel echt als fictief) uit om het ‘uit te zetten’ en te stoppen met het kijken naar vreselijke inhoud zoals De rennende manmaar deze boodschap lijkt enigszins onoprecht in een film die 110 miljoen dollar heeft gekost om te maken en die je minstens 15 dollar kost om te gaan zitten kijken. Met andere woorden, De rennende man het wordt het beste gewaardeerd als de politieke allegorie niet al te serieus wordt genomen.

Als er niets anders is, zullen King-puristen of hyperpolitieke kijkers erachter komen De rennende man het is niet donker Genoeg. Vooral het laatste derde deel van de film is verrassend, maar ook enigszins verwarrend. Zoals in alle versies van het verhaal kunnen de mensen die de show runnen, Bobby T (Colman Domingo) en Dan Killian (Josh Brolin), de inhoud van Richards’ videoboodschappen wijzigen om hem te laten zeggen wat ze willen. Als Richards vraagt ​​of Killian gewoon de hele show kan vervalsen, antwoordt Killian lachend: “Geloof me, we hebben het geprobeerd.”

Die over de rennende man kwaliteit en plezierigheid zijn ergens in dit gesprek te vinden. Soms heeft de hele film een ​​zeer realistisch en gegrond gevoel, een hardcore dystopisch uitgangspunt dat tot het uiterste is doorgevoerd. Andere keren voelt het als een valse, zelfbewuste farce, waarbij bijna elk personage dat Richards tegenkomt een komische opluchting of een slechterik is. Voor alle duidelijkheid: dit is niet overdreven: er zijn DRIE mannelijke personages die als lastige sidekicks in de film kunnen worden beschouwd. De rennende man: Michael Cera’s Elton, Daniel Ezra’s Bradley en misschien, natuurlijk, SNL Martin Herlihy als Jansky. Zelfs de altijd goed te bekijken Katy O’Brian probeert het hier uit en neemt het karakter van Laughlin over, een heel andere kijk op het gelijknamige karakter van Yaphet Kotto uit de film uit 1987. Er is ook iets grappigs aan het Hunter-personage van Lee Pace, McCone, en zijn absurd op de markt gebrachte wapens.

Toch zijn deze dwaze personages en zijmissies net zo belangrijk om te volbrengen De rennende man te bekijken voor de zwaardere serieuze dingen. Wright splitst het verschil hier een beetje op, wat voor sommige kijkers de film tonaal incongruent zal maken. De vraag is: hoeveel ben je bereid te accepteren? De rennende man zal je laten lachen, huilen en juichen voor Ben Richards. Maar alleen als je ze toelaat.

De rennende man zal op 14 november in de bioscoop verschijnen.