Winston is een waar eerbetoon aan het woord ‘morfose’, omdat zijn proces bestaat uit het afdrukken van afbeeldingen op klei, die hij vervolgens vormgeeft en beeld voor frame fotografeert om een ’gevoel van tactiele, verschuivende beweging’ te creëren, dat transformeert in bizarre animaties die soms aanvoelen als de evolutie van nieuwe levensvormen. Door zich te concentreren op het geheugen, gevonden beelden en de ‘spanning tussen analoge imperfectie en digitale controle’ bloeien haar onderwerpen op en krullen ze zich op tot klonterige kleiwezens, waarvan sommige op mensen lijken, andere op planten met rankachtige bewegingen. De tactiele contrasten tussen polaroid-lifts en beeldoverdrachten met psychedelische hopen klei moeten evenveel walging als fascinatie opwekken: in zekere zin is het alsof Winstons kinderwonder tot leven komt.
De aanwezigheid van Winston in deze “tonermorphs” valt niet te ontkennen, waarbij vingeruitstrijkjes de teint in elkaar slepen, waardoor prachtige kleurenspectra ontstaan. Zijn menselijke klodders vormen de verhalende bogen van de zich eindeloos herhalende groeicycli van de klei, waardoor de onderwerpen ook een analoge slordigheid krijgen, in tegenstelling tot de symmetrische perfectie van het digitaal gedefinieerde werk. “Voor mij is het aanraken van elk kleiframe een manier om verbonden te blijven met het werk. Het is een langzaam, praktisch proces dat speels en levend aanvoelt”, zegt Winston. “Elke kleine beweging laat een spoor van menselijke energie achter in iets dat anders statisch zou zijn. Het herinnert de kijker eraan dat wat hij ziet met de hand is gemaakt, een illusie die eerder op vakmanschap dan op automatisering is gebaseerd.”
