Sciencefictionverhalen, van boeken tot tv en films, gaan vaak niet alleen over explosies en geweren die van de ene bank naar de andere gaan. Maar in de wereld van videogames is het lastig om een sciencefictiongame te vinden die echt iets vastlegt zonder gewelddadige conflicten. In de moderne tijd hebben we gezellige spelletjes zoals Meesterwerk van 2021 Sabelwaar verkenning in a DuinDe wereld wordt nog zoeter gemaakt door de prachtige soundtrack van Michelle Zauner van Japanese Breakfast.
Maar als je het wilt hebben over retro-sci-fi-intimiteit in een absoluut prachtig spel, dan moeten we precies 30 jaar terug in de tijd reizen naar de hoogtijdagen van LucasArts. Ja, de Star Wars-games van LucasArts uit de jaren negentig waren baanbrekend, maar het stressvolle karakter van deze gebeurtenissen is moeilijk te beschrijven. Duistere krachten OF Een aanval van de rebellen als “gezellig”. In 1995 bracht LucasArts echter een origineel sci-fi-puzzelspel uit met een ongelooflijk en vreemd ontspannend verhaal. Zijn naam was Ik graaf heten het is misschien wel het beste voorbeeld van een gezellig sciencefictionspel ooit.
Zoals het LucasArts-spel uit 1992 Indiana Jones en het lot van Atlantis, Ik graaf het Het is in de eerste plaats een point-and-click-spel. En zoals de titel al doet vermoeden, zit er een archeologisch aspect aan het verhaal. In principe, Ik graaf het Het begint als de film Armageddon, maar dan verandert het in ontmoetingen met Indiana Jones Gemengd. De speler bestuurt een gewone astronaut genaamd Boston Low, een echt generiek personage dat met terugwerkende kracht de even generieke verteller van Andy Weir geeft De Marsman een run voor haar geld, dat is wat ze zei. De dialoog voor Ik graaf het het is geschreven door Orson Scott Card, die destijds ieders favoriete sciencefictionschrijver was Enders spel. Ik veronderstel dat het een beetje zou lijken op George R.R. Martin die een nieuwe first-person shooter schrijft, maar van alle geweldige dingen aan Ik graaf hetDe jaren negentig van Card, waarin Hollywood-clichés centraal staan, zijn degenen die het armst zijn geworden.
Dat gezegd hebbende, schreven Brian Moriarty en Steven Spielberg ook Ik graaf het met Card, en wanneer de unieke plot van het verhaal wordt onthuld, loont de samenwerking tussen deze drie echt.
Boston en zijn bemanning worden gestuurd om een eigenzinnige asteroïde uit de baan van de aarde te verwijderen en ontdekken dat de asteroïde eigenlijk een buitenaards artefact is, en dat is wanneer het interessant wordt. Je wordt getransporteerd naar een buitenaardse wereld en moet een reeks complexe puzzels oplossen om te begrijpen waarom en de weg terug te vinden. En juist deze raadsels zijn dat Ik graaf het Het is een gastvrije en ontspannende game-ervaring.
De speler wordt aangemoedigd om methodisch te werk te gaan bij de verschillende buitenaardse puzzels, en hoewel er om elke hoek een gevoel van dreiging op de loer ligt, is dit niet stressvol. Misschien wel de beste manier om na te denken over de sfeer van het spel is door je het moment voor te stellen waarop Dallas het Space Jockey-schip verkent in de originele versie. Vreemdelingmaar stel je dan voor dat er geen Chestbursters en Facehuggers zijn om je zorgen over te maken, alleen maar interessante buitenaardse artefacten.
Dit wil niet zeggen dat er geen conflict is Ik graaf het. Er rennen een aantal ruimtemonsters rond, om nog maar te zwijgen van minstens één geheim verraad dat op de loer ligt onder je bemanning van malafide astronauten. Destijds was de SCUMM-game-engine baanbrekend, en met tussenfilmpjes gemaakt door Industrial Light and Magic leek het er echt op dat de toekomst van sciencefictioncinema in gaming zou liggen.
Maar natuurlijk Ik graaf het het is te inspannend om echt een sciencefiction-filmervaring te zijn. Zelfs als je probeerde er een prestige van te maken Uitgebreid-stijl show vandaag, het zou te langzaam zijn. Het algehele buitenaardse mysterie is op de een of andere manier niet genoeg voor een tv-programma, maar het is precies goed voor urenlang buitenaardse kaken in slots steken en hopen dat er iets briljants gebeurt.
Dit is de paradox van een gezellig sciencefictionspel: het moet origineel genoeg zijn om ons te vermaken, maar saai genoeg om ons niet te veel te boeien. Als tiener viel ik in slaap terwijl ik naar mijn PowerMac staarde terwijl ik alle puzzels probeerde op te lossen Ik graaf heten als veertigjarige kan ik zeggen dat de kalmerende kracht van het spel er nog steeds is. De synthscore van Michael Land is perfect voor een stemmig sciencefictionspel dat eigenlijk over niets en alles tegelijk gaat.
Er is een reden Ik graaf het het werd geen franchise. Het is een op zichzelf staand verhaal dat min of meer wordt opgelost als je de puzzels goed oplost. Het is een banaal sciencefictionboek Kies je eigen avontuur dat is veranderd in een Spielbergiaanse koortsdroom. Als je de vreemde manier mist waarop de sciencefiction-esthetiek uit de jaren 80 tot in de jaren 90 bleef hangen en Ik graaf het zal je een bepaald gevoel geven dat alleen kan worden nagebootst door om middernacht Mountain Dew te drinken en naar herhalingen te kijken ZeeQuest. Met andere woorden, perfect.
