Aan het begin van Vreemdere dingen Seizoen 5we hebben te maken met een geheel nieuwe Nancy Wheeler. Maar wanneer werd ze zo stoer? Een deel van het antwoord op deze vraag is te vinden in een nieuw officieel boek met de titel Vreemde dingen: op de een of andere maniergeschreven door Caitlin Schneiderhan.
Achteruit presenteert met trots een wel heel bijzondere preview van Op de een of andere manier, waarmee de samenwerking tussen Nancy en Robin wordt voortgezet die in het vierde seizoen begon. Volgens Penguin Random House “werkte auteur Caitlin Schneiderhan samen met de gebroeders Duffer in het schrijfteam van de show, en haar kennis achter de schermen komt volledig tot uiting in het boek.” In het verhaal Nancy Wheeler en Robin Buckley proberen dat te doen los een nieuw mysterie op in Hawkins vóór de gebeurtenissen van seizoen vijf.
Dit verhaal telt dus volledig als onderdeel van de echte canon van Vreemdere dingenen als je dieper wilt ingaan op de motivaties en complexiteiten van Nancy en Robin, dan is dit waar je begint. Hier is het eerste deel van het eerste hoofdstuk van Op de een of andere manier.
***
Robin en Nancy komen binnen Vreemdere dingen.
Netflix
Hoofdstuk één
Aan de positieve kant betekende het sterven in een uitvaartcentrum dat het opruimen en vervoeren in ieder geval gemakkelijk zou zijn.
Nancy Wheeler weigerde deze gedachte te uiten terwijl ze in het puin stond van wat ooit de lobby van het uitvaartcentrum van de familie Farrier was geweest, terwijl de straal van haar zaklamp het omgevallen fluwelen meubilair, de dikke laag stof en het puin van de ingestorte muur verlichtte.
Robin deelde de gematigdheid van Nancy niet. “Als we hier sterven…”
‘Handig,’ zei Steve.
‘Kleine zegeningen,’ voegde Robin eraan toe. De twee passeerden Nancy en liepen over het verwoeste groene tapijt.
‘Het zijn een paar zonnestralen,’ mompelde Jonathan. Hij speurde de omgeving met de nodige voorzichtigheid af, gezien het feit dat ze alle vier minstens vijf waarschuwingsborden hadden genegeerd, gewaarschuwd voor gevaar, of geen waarschuwingsborden hadden geplaatst toen ze het gebouw binnenkwamen.
‘Kom op,’ zei Nancy. “Deze kant op.”
Samen liepen ze naar de zware eikenhouten deur die net achter de foyer aan de bovenste scharnieren hing. Een bronzen plaquette glansde bloedeloos onder een dikke laag vuil, maar Nancy hoefde hem niet schoon te maken om te weten dat de kamer daarachter werd gemarkeerd als het hoofdkantoor van het uitvaartcentrum; het stevige bureau voor de twee gecapitonneerde stoelen maakte dit duidelijk.
Jonathan bleef achter haar staan en liep voorzichtig, zodat zijn voetstappen niet tegen de kale, donkere muren weergalmden. “Zaklampen?” fluisteren.
‘Zaklampen,’ beaamde hij. Samen deden ze de zaklampen uit…
En ik wachtte.
Wachtte. Nancy had veel gedaan in behandeling in de twee maanden na de “aardbeving” in Vecna die Hawkins verwoestte. Talloze gebouwen zoals deze, die op korte afstand van de Web Rift lagen, waren tijdens de ramp geheel of gedeeltelijk verwoest. Er werden ook talloze levens verwoest.
De dagen die volgden hadden de stad nog meer geschokt. Een kwart van de bevolking van Hawkins had de verliezen beperkt en was gevlucht, net toen het Amerikaanse leger was gearriveerd om hun plaats in te nemen en een onbegaanbare perimeter had ingesteld onder het mom van ‘quarantaine’. Het overschrijden van die grens was vrijwel onmogelijk en slechts voor een select groepje haalbaar: leveringen van goederen, goedkeuringen per geval en, zeer recentelijk, humanitaire hulp.
En als de stadsgrenzen strikt beschermd waren, was de blokkade rond het centrum van Hawkins praktisch draconisch. Wat ooit het bruisende centrum van de stad was geweest, was nu een militair no-fly zone. Enkele ogenblikken na hun aankomst in Hawkins had het leger zich geconcentreerd op het epicentrum van Vecna’s vernietiging, het punt waar de vier Rifts elkaar hadden kruist. Vanaf dat punt was een straal van een paar blokken in kaart gebracht, die de omtrek schetste van wat het persoonlijke zwarte gat van het leger zou worden. Wat er binnen die perimeter gebeurde, was een mysterie voor iedereen in Hawkins, inclusief Nancy.
Al die veiligheid. Al die vernietiging. En ondanks alles was er niet eens een fluisteren van Vecna sinds Nancy hem in dat walgelijke, rottende hoofd had geschoten.
Ik kan me niet voor altijd verbergen, zei hij tegen zichzelf. Wij zullen het vinden. Ziek vind het.
Het klonk net zo goed als de claims zeiden. Nancy had hem getraind en getest. Maar affirmaties waren slechts woorden als je niet de moeite deed om ze te onderbouwen.
Daarom waren zij, Jonathan, Steve en Robin om tien uur ’s avonds dat half ingestorte uitvaartcentrum in een rampgebied binnengelopen. En daarom knipperde hij nu in het donker, terwijl hij naar zijn onverlichte zaklamp keek op zoek naar het kleinste sprankje gloed.
Was dit de eerste keer dat u in een dergelijke situatie terechtkwam? Nee. Het was de eerste keer dat hij zich in een dergelijke situatie bevond deze maand? . . . Nee. Maar als hij Vecna wilde vinden…en dat was het ook-dan zou ze het niet kunnen doen door te blijven zitten wachten tot hij door haar deur zou komen. Als er een suggestie was, een intuïtie, a fluisteren-Ze zou hem opsporen.
Hij wenste alleen dat zijn vrienden zijn geloof deelden.
‘Nancy…’ fluisterde Jonathans onstoffelijke stem vanuit de duisternis ergens aan de andere kant van de kamer.
“Sst.” Hij kan zich niet eeuwig verstoppen.
‘Nancy. Hij is er niet.’
Nancy bestudeerde haar zaklamp resoluut. Er groeide een kern van iets leegs in zijn maag. Hij besloot het. Wij zullen het vinden.
“Nancy…”
Ziek vind het.
“Hé, jongens.”
Nancy zou dat kunnen Aanraken de straal van Robins zaklamp sneed door de stoffige lucht en doorboorde bijna haar hoornvliezen. Ze trok zich terug en schermde haar zicht af. “Ah… Robin…”
‘Kijk eens wat ik heb gevonden. Oh shit. Het spijt me, Nance.’ Ze liet de zaklamp zakken, net ver genoeg zodat hij niet elk stokje en kegeltje uit Nancy’s ogen zou slaan, maar niet zo ver dat ze het boeket witte rozen in Robins andere hand niet kon onderscheiden. “Het magazijn ligt er vol mee.” Robin schudde het boeket. Stof viel van bladeren en bloemblaadjes tijdens een regenbui. ‘Ze zijn allemaal nep. Wisten we dat de hoefsmeden nepbloemen gebruikten?’
‘Dit zou een schandaal kunnen zijn,’ merkte Steve ergens in de duisternis achter Robin op.
‘Ik denk dat er grotere vissen in deze stad zijn dan een paar plastic bloemen,’ zei Jonathan.
Nancy zwaaide met haar hand door de stofpluim en probeerde niet in te ademen. ‘Hebben jullie daar iets echts gevonden?’
‘Nada. Echt niet,’ zei Steve. “De ontvangstruimte is gratis. De bezoekersruimte is gratis.”
“Bezoek kamer.’ Robin knipte met zijn vingers. ‘Ik kon me niet meer herinneren hoe het heette.’
‘Er staat nog steeds een kist,’ zei Steve. Hij gaf de zaklamp van hand tot hand, maar aangezien hij de straal in ieder geval niet weer had aangezet, waren ze geen getuige van een verblindende lasershow. “Het is aan de voorkant.”
“Kist.” Houd je mond, Nancy. Het maakt niet uit. “Heb je binnen gekeken?”
In het donker was het moeilijk te zeggen, maar Nancy was er vrij zeker van dat Steve bleek werd. “Ik doe het Behoefte NAAR?”
Robin gooide haar boeket tegen Steve’s borst en liet een vuilspoor achter. ‘Hij plaagt je, dingus.’ Toen wendde hij zich weer tot Nancy. “Jij Ik ben, Rechts? . . . Nancy?”
Er was een verleiding om nee te zeggen, om Steve terug te sturen naar… bezoek kamer – om de waarheid te zeggen, Nancy herinnerde zich zijn naam niet eens – en ze dwongen hem de kist te openen, al was het maar om te kunnen zeggen dat ze werkelijk alles op alles hadden gezet.
‘Ik maak een grapje,’ zei Nancy.
“Zien?” Robin wilde Steve opnieuw met zijn bloemen slaan, maar Nancy was daar en baande zich een weg erdoorheen en terug de foyer in, met de nog steeds gedoofde zaklamp in haar hand. Zij gevoel in plaats van zaag Steve’s blik was op haar gericht en volgde haar terwijl ze wegging. Het jeukte aan de achterkant van haar nek en veroorzaakte echo’s in haar oren.
“Je bent daar.”
“Je was er altijd.”
Sinds die dag hadden ze er niet meer over gesproken. Er was de aanval op Vecna en toen… gebeurde Eddie, en toen maximaal, en toen eindigde de wereld. En toen was Jonathan terug. En het is geen verrassing dat, te midden van al die chaos, geen van beiden gretig was ingegaan op Steve’s onhandige indirecte bekentenis van… wat het ook was..
Nu waren er twee maanden verstreken en die woorden hingen nog steeds als een aambeeld boven hen beiden. Als Nancy er niet naar had gekeken, had ze er misschien niet aan hoeven denken. . . hoe ze haar lieten voelen.
Wat de spelplannen betreft, dacht Nancy dat ze het slechter kon doen. En er waren sowieso grotere dingen om op te focussen. Dingen die hen midden in de nacht naar dat verwoeste gebouw hadden getrokken.
De maan erboven was bijna vol en het maanlicht dat door de scheuren in de verwoeste muur filterde, was helder genoeg om te lezen. Nancy haalde het gestolen vel papier uit haar zak en keek naar de gekrabbelde woorden, waarbij ze het Hawkins Post-logo op de bovenkant oversloeg.
Jeanine Farrier meldt flikkerende lichten, het was geschreven in het verwrongen handschrift van Margaret Benik. Onstoffelijke stemmen. Uitvaartdiensten van de smid.
Dat is alles zei Nancy tegen zichzelf, in een poging de opgewonden zekerheid te kanaliseren die ze die ochtend had gevoeld toen ze de memo van Margarets receptie had gestolen. Hij was de afgelopen weken alert maar stuurloos geweest: dat was bij iedereen het geval. Hopper en Elf hadden zich teruggetrokken in de afgelegen hut van Hopper, zowel om te beginnen met het weer leefbaar maken van het gebouw als om de aandacht van hun nieuwe militaire opperheren te vermijden. Joyce was druk bezig met het vinden van een plek voor haar gezin om te verblijven nu ze terug in Hawkins waren. Mike, Dustin, Will en Lucas hadden zogenaamd geprobeerd een manier te vinden waarop El onopgemerkt kon blijven, maar nu Max in coma in het ziekenhuis lag, hadden ze niet veel vooruitgang geboekt in hun aanhoudende wolk van verdriet en shock.
Ze waren nog steeds aan het bijkomen van de nasleep van Vecna’s overwinning. Iedereen was dat, inclusief Nancy. De aardbeving, het uiteenvallen van de wereld, had ze allemaal door de wind verstrooid, en nu bevonden ze zich in een verre baan, in een poging de weg terug naar elkaar te vinden. Een beetje moeilijk omdat ze nergens konden beginnen met hergroeperen.
Goed. Ze hadden het niet nodig. Na al die weken van waakzaamheid door Nancy, die elke tip die binnenkwam in de gaten hield De Hawkinspost, elke misleide gek die het plaatselijke radiostation belde: zijn werk had zijn vruchten afgeworpen. Hij streek het briefje van Margaret Benik in de palm van zijn hand. Flikkerende lichten. Onstoffelijke stemmen.
Vecna. Het moest zo zijn. Hij moet op de loer hebben gelegen in het begrafeniscentrum van de hoefsmid, ondersteboven, en zijn vergiftigde psychische tanden in iedereen die in de buurt kwam, laten zinken. En ze hadden hem gevonden.
Hij kan zich niet eeuwig verstoppen.
***
Herdruk van Stranger Things: One Way or Another door Caitlin Schneiderhan © 2025 door Netflix. Uitgegeven door Random House Worlds, een afdruk van Random House, een divisie van Penguin Random House LLC.
