Terwijl Tarantino’s actiefilm-toetsstenen uit de jaren 2000 in supercut-formaat terugkeren naar de schermen, onthullen we de invloeden achter Kill Bill: The Whole Bloedige zaak
Quentin Tarantino’s filmografie is gevuld met levenslange invloeden. Van Ocean’s 11-stijl wandelingen in Reservoir Dogs tot de Fellini-geïnspireerde dansscène in Pulp Fiction: de grootste bioscoopliefhebber draagt zijn referenties op zijn mouw. Hoewel sommige critici hem als een imitator beschouwen, negeert dit label de aard van zijn kunstenaarschap. Tarantino gebruikt het filmverleden als een taal die door andere liefhebbers kan worden begrepen of later kan worden ontdekt door degenen die meer willen weten.
Zo’n kans komt met zich mee Kill Bill: Het hele verdomde dingeen supercut van delen één en twee van Kill Bill. Met nooit eerder vertoond beeldmateriaal is het een frisse kijk op de films die hem weghaalden van zijn geliefde misdaadthrillers, wat bewijst dat zijn doorbraak in de jaren 90 geen toevalstreffer was na een lauwe reactie op Jackie Brown uit 1997.
Nu we terugkeren naar de “brullende woede van wraak” van The Bride (Uma Thurman), is dit het perfecte moment om enkele van de invloeden af te stoffen die deze filmische fusie tot leven brengen.
Laten we beginnen met een zeer aangrijpende verwijzing naar een icoon van de vechtsportcinema. In Game of Death, de wraakthriller waar Bruce Lee aan werkte op het moment van zijn verdwijning, is de ster te zien in een gele jumpsuit met een zwarte streep langs de zijkant. De bruid draagt hetzelfde pak tijdens het gevecht uit het eerste deel van House of Blue Leaves.
Alleen in het eerste deel, dat meer neigt naar kungfu-cinema dan naar de westerse tonen van het tweede deel, is de keuze een visuele overdracht van het stokje. Tarantino heeft een gecompliceerde relatie gehad met Lee’s nalatenschap, waaronder een controversiële vertolking van de man in Once Upon a Time in Hollywood uit 2019. Maar zijn genegenheid voor het werk van de acteur heeft hij nooit verborgen gehouden, iets wat in deze stijlkeuze wordt onderstreept. Door een merk van de koning van de vechtsportcinema aan The Bride te schenken, wordt ze een kracht om rekening mee te houden.
De verontrustende geanimeerde reeks, geschreven door Tarantino en geregisseerd door Kazuto Nakazawa, waarin de opkomst van O-Ren Ishii (Lucy Liu) naar de top van de criminele onderwereld wordt afgebeeld, is een opvallend moment in de eerste delen van Kill Bill. De inspiratie om animatie in de mix te brengen kwam van de Tamil-thriller Aalavandhan uit 2001, over een geesteszieke man die gedreven wordt om de vriendin van zijn broer te vermoorden. In de film wordt animatie gebruikt om de donkerste hoeken van de geest van de hoofdpersoon in beeld te brengen, waardoor deze een stap verwijderd zijn van de realiteit om te voorkomen dat ze te verontrustend worden. Tarantino gebruikt hetzelfde apparaat om een van de lelijkste elementen van de film over te brengen. Het verhaal van een klein meisje dat getuige is van de brute dood van haar vader en haar weg naar de jeugdcriminaliteit, wordt verteerbaarder gemaakt door gestileerd anime-geweld en toont de brede kaart van invloeden van de regisseur.
Je zou kunnen stellen dat Kill Bill een herhaling is van dit drama uit 1973, met in de hoofdrol Meiko Kaji als een vrouw die wraak wil nemen op de mannen die haar moeder hebben verkracht en haar halfbroer hebben vermoord. Het gevecht tussen The Bride en O-Ren Ishii (Lucy Liu) in de sneeuw weerspiegelt een beroemde scène uit de film, terwijl elementen zoals een verhaal in hoofdstukken, zwaarddansen en een gedeeld lied ook voorkomen (The Carnage Flower, een sleutelthema van Lady Snowblood, speelt wanneer The Bride O-Ren Ishii verslaat).
Naast deze stilistische hommages is er echter de emotionele waarheid van Kaji’s personage, Yuki, die het meest aanwezig is in The Bride. Een vrouw die lang heeft geprobeerd de fouten uit het verleden recht te zetten, gedreven door een doel dat zo groot is dat haar middelen afgemeten, geduldig en meedogenloos worden. Het gevoel van de bruid dat de straf zal worden uitgevoerd, zelfs ten koste van haar eigen leven, is iets wat Yuki zou hebben goedgekeurd.
Er zijn zowel stilistische als letterlijke verwijzingen naar deze hypergewelddadige klassieker, die een culthit werd op het grindhouse-circuit in de Verenigde Staten toen producer Roger Corman hem overbracht uit zijn geboorteland Japan. Het vertelt het verhaal van een samoerai, bekend als de Lone Wolf, die met zijn zoon het platteland doorzoekt op zoek naar de mannen die zijn vrouw hebben vermoord.
De overdreven bloedspattende en vechtchoreografie in Kill Bill, die in Groot-Brittannië al enkele jaren verbannen is uit homevideo’s, heeft veel te danken aan de film uit 1980, evenals aan het algemene thema van een ouder-kind-wraakboog. Tarantino verwijst hier rechtstreeks naar in het tweede deel, wanneer The Bride ontdekt dat zijn dochter BB (Perla Haney-Jardine) nog leeft en samenwoont met Bill (David Carradine). Wanneer het kind wordt gevraagd een film voor het slapengaan te kiezen, kiest het kind deze om te kijken. Er is ook een behoorlijk mooie symmetrie met The Whole Bloody Affair, aangezien Shogun Assassin in feite de eerste twee films in de Lone Wolf and Cub-serie waren, samen gemonteerd en opnieuw verpakt voor een nieuw publiek.
We sluiten af met de overstap van vechtsportcinema naar westerns, die een sterke maar vaak onverwachte aanwezigheid hebben in de twee films. Wat is tenslotte de reis van de Bruid, anders dan een reeks impasses in High Noon-stijl waarbij je moet sterven? Thurmans hoofdpersoon wachtte vier jaar voordat hij werd gestraft vanwege zijn coma, maar dat is niets vergeleken met de 15 jaar durende reis van Death Rides a Horse-hoofdrolspeler Bill (John Phillip Law) om de dodelijke scherpschutter te worden die jacht maakt op de mannen die zijn familie hebben vermoord.
Opnieuw zijn er thematische en expliciete knipoogjes naar het verhaal. De roodgefilterde flashbacks van de bruid, gericht op close-ups van haar ogen, zijn vergelijkbaar met de film, terwijl de soms vluchtige student-meesterrelatie tussen Bill en de ouder wordende scherpschutter Ryan (Lee Van Cleef) het sjabloon vormde voor de voogdij van de bruid onder de meedogenloze Pai Mei (Gordon Liu).
Het vormt ook een vroeg hoofdstuk in de band tussen Tarantino en Ennio Morricone, die de muziek voor de spaghettiwesterns schreef en later de score voor The Hateful Eight zou componeren. Zijn thema uit Death Rides a Horse wordt gebruikt in Kill Bill tijdens het gevecht tussen The Bride en Vernita Green, en onderstreept het feit dat hoewel het gevecht samoeraizwaarden en kungfu bevat, het verhaal net zoveel te danken heeft aan het wilde westen.
Dood Bill: de Totaal Bloedig Affair is vanaf 5 december in de Britse bioscopen te zien.
