Gay Voice: De eerste manier waarop homomannen zelfbeheersing leerden

Het leeft in de keel. Een specifiek type cadans. De manier waarop je een klinker behandelt of de verlenging van een ‘s’. Sterker nog, lang voordat je dating-apps met je romp naar voren droeg en je seksualiteit op de spreekwoordelijke mouw droeg (of, in sommige moderne gevallen, via een vlag in je biografie op sociale media), was er voor velen al een stem. De homostem was tegelijk een demonstratie van het authentieke zelf en een primaire plaats van geïnternaliseerde schaamte. De homostem was (en blijft soms) de eerste manier waarop veel mannen leerden dat queerheid van binnenuit onder controle kan worden gehouden.

Een recente Instagram-post van Broadway-ster Cheyenne Jackson bracht het veelbesproken onderwerp weer in de schijnwerpers. Je kostuum aantrekken voor een show O, Maria!hij zei dat hij een eerdere video had bekeken die hij opnieuw had gepost en dat hij zich introspectief voelde. “De eerste gedachte die ik had was: wauw, ik klink echt homo”, zei hij met zijn zelfbenoemde natuurlijke ‘gematigde’ homostem. “En toen dacht ik: ik ben homo. Wat is er mis met er homo uit te zien? En dat zette me aan het denken over de ‘homostem.'”

De boodschap raakte de snaar bij mensen, niet omdat het een confessionele boodschap was, maar vanwege wie het zei: een hoofdpersoon met vierkante kaken die publiekelijk de druk verkondigde om ‘oprecht te klinken’. Maar het gaat veel verder dan Jackson.

“Elke homo heeft wel eens een moment waarop hij zichzelf in een homevideo ziet en denkt: zie ik er zo uit?” Jackson schrijft in een e-mail aan Zij. En het begint jong, vaak pijnlijk jong. Lang voordat iemand verlangen of identiteit begrijpt, wordt de stem een ​​slagveld. Thuis kan een ouder misschien onschuldige raad geven: ‘Zeg wat bas in je stem’ of ‘Praat luid, maar niet zo.’

Op speelplaatsen of klaslokalen wordt de controle acuter. Ik ben geboren met een uitgesproken uitspraak, niet dramatisch, maar uitgesproken genoeg om de aandacht te trekken van de nonnen op mijn basisschool. Vanaf de tweede klas verscheen er twee keer per week een spraakleraar in de deuropening en riep me de klas uit met wat klonk als een draaiboek: “Het is tijd voor je spraakles!”

De vernedering was onmiddellijk. Terwijl ik opstond, maakten de andere kinderen een sissend, slangachtig geluid, waarmee ze iets imiteerden dat ik niet kon helpen. Tientallen jaren later, als man van een bepaalde leeftijd, ben ik me nog steeds scherp bewust van de overblijfselen van die stotterende uitspraak, en ik word nog steeds achtervolgd door de oproep van die leraar. De boodschap was toen al onmiskenbaar: je natuurlijke stem is een probleem dat moet worden opgelost, een zachtheid die moet worden gladgestreken. Jouw stem, jouw homostem, is verkeerd omdat hij vrouwelijk of ongewoon is. Dit is niet normaal voor u en er moet verandering in komen.

Door deze wijdverbreide socialisatie kan de homostem vaak als gaydar fungeren. In de macro wordt a recente studie in Tijdschrift voor Neurolinguïstiek ontdekte dat luisteraars de betekenis van zinnen anders verwerken, afhankelijk van of de stem van de spreker ‘homo klinkt’. Andere onderzoeken hebben vergelijkbare resultaten opgeleverd.