Het project omvat de combinatie van digitale beelden die over foto’s heen worden gelegd, waardoor een visuele draad ontstaat tussen de geleefde ervaringen en de ervaringen die in Palestina zijn vastgelegd. “Ik combineerde een foto van een Palestijns meisje uit de jaren vijftig, ontheemd en wachtend op voedselhulp van de UNRWA, met een doorlopende GIF die naar mij werd gestuurd door een van mijn beste vrienden in Gaza. Het toont de laatste maaltijd die ze nog heeft en haar wanhopige poging om tien familieleden te voeden met het weinige dat ze nog over heeft”, zegt Glorianna. Naast de afbeelding staat in een WhatsApp-bericht: “(12:36, Gaza/2025) Yousef: Het gaat goed met mij, maar ik verlies gewicht door hongersnood en honger.” Over generaties heen, van analoog tot digitaal, van oud tot jong, van het ene land tot het andere, laat de gelaagdheid van tekst en afbeeldingen zien hoe de omstandigheden onveranderd blijven. “Het lijden gaat door en de wereld blijft stil en medeplichtig”, zegt Glorianna.
Glorianna leent dezelfde visuele texturen die we elke dag zien: een overdaad aan geweld op sociale media, niet alleen politieke maar ook willekeurige gewelddaden, bloed en persoonlijk letsel die genormaliseerd zijn geworden op een gedemocratiseerd internetplatform. Dit heeft geleid tot wat Glorianna beschrijft als “het leven in een hypernormalisatie van genocidegeweld die zo constant is dat het wordt geaccepteerd en zelfs genegeerd.” Een van de hoofddoelen van dit project is om contact te maken met kijkers in een reflectieve en gepauzeerde staat die fotografie op unieke wijze moet behouden. “Ik wilde mijn dagelijkse realiteit laten zien: de persoonlijke berichten waarmee ik wakker word op WhatsApp, de vredige omgeving van mijn huis, het nieuwste stuk Palestijnse olijfoliezeep”, zegt Glorianna. “De geur bevat herinneringen aan thuis, aan vriendschappen, aan uitverkoren familie en aan liefde. Maar als de zeep in het water oplost, vraag ik me af: zullen die herinneringen ook oplossen?”
Op een versnelde manier wordt de waarheid van fotografie verduisterd, zowel door censuur als door generatieve beelden die de kunstmatige bron ervan verbergen, om nog maar te zwijgen van de manier waarop propaganda probeert de werkelijkheid te remixen. Thuis is waar je hart is hij is zo effectief in zijn beeldtaal dat een eenvoudig stuk zeep het ultieme object wordt van een verslechterende beeldcultuur – vol zin en persoonlijke betekenis. Deze fotografieserie eert en respecteert de levens die verloren zijn gegaan onder de Israëlische bezetting, in plaats van dat hun strijd gefluister wordt in een wereld van lawaai. “Achter elke foto, achter elk fragment van de herinnering uit het verleden en het heden schuilt een waargebeurd verhaal: een gezin dat het verdient om in vrede te leven, dat gerechtigheid verdient, dat het verdient om in vrijheid van hun land te genieten”, besluit Glorianna.
