Haar geslachtsverandering bevrijdde haar. Dat gold ook voor zijn detransitie.

Adriana Del Orden begon twee jaar geleden aan haar detransitie. Als lesbienne heeft ze geen spijt van de stappen die ze als jongere heeft gezet om als man te leven. Door het veranderen van geslacht en lichaam in de loop van de tijd voelde ze zich, in haar woorden, krachtig en magisch.

“Ik voel me een echte energiebron. De transitie, en dan de detransitie”, zei hij. Del Orden is genderqueer, wat betekent dat hij niet in het mannelijke en vrouwelijke binaire getal past. Ze vindt het leuk om zichzelf uit te drukken als een vreemde en mannelijke vrouw, en om haar vrouwelijkheid te omarmen. En ook al is ze geen transman meer, haar mannelijkheid geeft haar veel vreugde, vooral omdat ze het als kind moest onderdrukken.

Toen ze opgroeide in Puerto Rico en vervolgens in New York City, ontzegden haar ouders haar alles wat ze te mannelijk vonden. Ze mocht niet sporten, met bepaald speelgoed spelen en haar haar niet kort knippen. Hij had anderen verteld dat hij een man was sinds hij zeven jaar oud was, maar zijn identiteit en uitdrukking werden genegeerd en ontkend. Hij voelde zich ongelukkig. Toen ontdekte hij op 15-jarige leeftijd dat hij transgender was dankzij Noahfinnce, een Britse transzanger en songwriter. Op die leeftijd begreep hij niet waarom een ​​jongen op een meisje klonk, dus zocht hij het op. Er werd een deur geopend.

Op 20-jarige leeftijd begon ze met hormoonsubstitutietherapie en onderging ze een operatie. De avond voor de operatie was ze zowel opgewonden als nerveus. Het was zijn eerste operatie en betekende dat hij kon stoppen met het binden van zijn borstkas en zich eindelijk thuis kon voelen in zijn lichaam. Het was geruststellend om met haar chirurg op Mount Sinai in New York City te werken, vooral omdat hij haar foto’s liet zien van andere gekleurde mensen die dezelfde procedure hadden ondergaan. Dit gaf haar een echt idee van hoe de uitkomst eruit zou zien. En daarna voelde ze zich vrij.

Acht maanden later zei Del Orden in een YouTube-vlog: “Te midden van alle anti-transwetgeving die is aangenomen, wil ik alleen maar zeggen hoe gelukkig en bevoorrecht ik ben om niet in een staat te leven die dit soort dingen doet.”

Del Orden, nu 23, zei dat het leven in New York, een plek vol LGBTQ+-mensen, zijn detransitie gemakkelijker maakte. Als ze homoparen op straat vlak voor haar voordeur ziet, voelt ze zich veiliger. De LGBTQ+-gemeenschap en -ruimtes zijn nog steeds grotendeels haar mensen en hun thuis. Haar genderexpressie is veranderd, maar haar kernovertuigingen niet.

“In het begin kreeg ik een paar rare ogen, maar uiteindelijk zit ik nog steeds in dezelfde ruimtes waar ik rondhing vóór mijn detransitie. Dus het is net zoiets als: waarom zou ik hier zijn als ik jullie niet mag?’, zei hij. ‘De mensen die het dichtst bij mij staan, zijn sterk gebleven en hebben mij gesteund.’

Ze was lesbisch voordat ze overstapte en is dat nog steeds.

Zowel haar aanvankelijke transitie als transman als haar detransitie nu hebben de mensen in haar leven naar voren gebracht die van haar houden, ongeacht haar genderexpressie, presentatie of identiteit, zei ze. De hele ervaring bevrijdde haar van de verwachtingen van anderen.

“Ik neem het mijn jongere zelf niet echt kwalijk dat ik het pad heb gevolgd dat ik heb gevolgd”, zei hij. “Het heeft me veel over mezelf en over de wereld geleerd. Ik werd aangezien voor een cisvrouw, een transvrouw, een cisman en een transman. Ik heb het gevoel dat ik alles heb gezien.”

Del Orden studeerde af als transgenderman. Maar kort na haar afstuderen wist ze dat de identiteit niet bij haar paste. De problemen begonnen toen mensen in het openbaar begonnen aan te nemen dat hij een cisgenderman was. Met die perceptie kwamen bekrompen verwachtingen over hoe een man eruit zou moeten zien en zich zou moeten gedragen – en bekrompen opvattingen over mannelijkheid. Ze voelde zich steeds beperkter in de manier waarop ze zich kon uiten. Ze had het gevoel dat ze gevangen zat.

“Langzaam begonnen mensen mij aan te spreken alsof ik een cisgenderman was. En toen begon het raamwerk strakker te worden”, zei hij. Haar genderidentiteit is uitgebreider en minder binair dan de manier waarop ze werd behandeld. Nu ze zichzelf als vrouw aan de wereld presenteert, heeft ze het gevoel dat ze kan dragen wat ze wil. Het soort behandeling dat ze in het openbaar kreeg als verwijfde man was veel erger dan hoe ze als mannelijke vrouw werd behandeld, zei ze. Ze voelt zich nu veel comfortabeler in haar lichaam en kan authentiek zichzelf zijn.

Deze realisaties, en de vreugde die ze nu in haar lichaam voelt, konden alleen door een transitie tot stand zijn gekomen, zei ze. Na het nemen van testosteron is haar stem dieper geworden op een manier die zij prettig vindt. Ze ziet er nu uit als een volwassen vrouw, zei ze, en niet meer als het scherpe meisje dat ze er eerst uitzag.

Zijn lichaam is ook veranderd. “Ik denk nog steeds dat ik me ongemakkelijk zou voelen in dat lichaam als ik T niet had ingenomen”, zei hij, verwijzend naar testosteron. “Het was nodig.”

Fitness hield haar met beide benen op de grond tijdens haar eerste geslachtstransitie en detransitie. Het is essentieel geweest om door alle veranderingen heen zelfliefde te koesteren, zei ze, waardoor ze het gevoel kreeg controle te hebben over hoe ze eruit ziet en hoe haar lichaam kan veranderen. Hij heft gewichten op en gaat om de dag hardlopen. ’s Ochtends voelt ze zich opgetogen als ze wakker wordt in het lichaam dat ze nu heeft.

Del Orden stopte bijna twee jaar geleden met het gebruik van testosteron. Aanvankelijk was het meer een ongeluk dan een beslissing: op een dag besefte ze dat ze de voorgeschreven dosis al maanden niet had ingenomen. Terwijl ze nadacht over de transitie, ging ze naar haar arts voor advies.

Ze vroeg de dokter: ‘Ik denk dat ik wil overstappen. Wat kunnen we doen?’

‘We kunnen niets doen,’ herinnerde ze zich zijn antwoord.

Del Orden was teleurgesteld, verdrietig en verward. “Hoe kon je mij zo gemakkelijk testosteron voorschrijven en dan niet eens meedoen aan mijn detransitie?” vertelde hij de 19e. “Ik had het gevoel dat het mijn dokter niet zoveel kon schelen.”

De strijd van Del Orden om adequate gezondheidszorg te vinden vond ook plaats in een stad waar veel artsen goed geïnformeerd zijn over genderbevestigende zorg. De Wereldberoepsvereniging voor transgendergezondheid (Wpad), dat mondiale normen vaststelt voor artsen en verpleegkundigen die gezondheidszorg verlenen aan transpatiënten, stelt dat zorgverleners bereid moeten zijn om detransitie-adolescenten te ondersteunen. Veel detransitioners hebben moeite om hulp te vinden en voelen zich geïsoleerd, merkt WPATH op in haar meest recente zorgstandaarden.

Uiteindelijk vond Del Orden andere zorgverleners binnen dezelfde kliniek die naar haar luisterden en haar de zorg gaven die ze nodig had. Een patiëntnavigator hielp haar bij het plannen van een consult voor een borstvergroting en ze begon met oestrogeengebaseerde anticonceptie. Ondertussen wachtte ze tot haar lichaam zich had aangepast en vrouwelijker zou lijken naarmate het testosteron haar systeem verliet. Hij begon gerichte trainingsroutines om de vorm te krijgen die hij wilde.

“Eigenlijk kreeg ik pas hulp toen ik mijn voet op de grond zette. Dus pleitte ik eigenlijk voor mezelf, maar het gebeurde allemaal binnen dezelfde kliniek”, zei ze.

Del Orden begon eerder dit jaar met het posten van zijn detransitie op Instagram en heeft sindsdien een platform opgebouwd met bijna 14.000 volgers. Ze wilde sociale media gebruiken om mythen en negatieve veronderstellingen over detransitionering te ontkrachten, en ook gewoon om te pronken met haar geluk. Er lijkt voor haar weinig tot geen algemeen bewustzijn of erkenning in de media te zijn dat mensen zoals zij, die buiten het cis-heteronormatieve binaire systeem bestaan, zelfs maar een greintje vreugde kunnen voelen.

“Mensen die detransitie ondergaan, worden gezien als iets om medelijden mee te hebben of om gewaardeerd te worden. Je hebt je leven voor altijd verpest. Ik denk niet dat ik mijn leven voor altijd heb verpest. Mijn leven is redelijk normaal. Ik word wakker, ik ga naar mijn werk, ik ga sporten, ik ga uit met mijn vrienden, ik ga op reis”, zei hij. ‘Ik ga terug naar de universiteit om mijn masterdiploma te behalen. Ik werk in de sociale dienstverlening.’

Ze heeft veel liefde en begrip gekregen van de transgemeenschap, hoewel ze online ook sterke negatieve reacties heeft ondervonden, van zowel trans- als cis-mensen. Zoals ze op haar Instagram deelde, worden detransitionisten vaak gebruikt als politieke wapens, maar ze wil absoluut haar eigen geschiedenis niet als wapen gebruiken. Wat ze wil is laten zien hoezeer ze van haar lichaam – en van zichzelf – heeft gehouden in elke fase van het leven, tijdens elke fase van haar reis.

Del Orden voelt zich helemaal niet vertegenwoordigd door wat de regering-Trump doet en zegt over detransitionisten. Ze was opgewonden toen ze hoorde dat het Amerikaanse ministerie van Onderwijs een ‘Detrans Awareness Day’ organiseerde, maar toen ze zich afstemde, was ze teleurgesteld. De regering roept op tot het beëindigen van de genderbevestigende zorg, zonder de problemen van mensen die de transitie hebben doorgemaakt te benadrukken, zei ze. Het leek haar gewoon transfobischer en hatelijker, iets waar ze mee bleef omgaan tijdens de transitie.

“Het maakt niet uit wat je doet op je genderreis, of je nu hormoonsubstitutietherapie neemt of gewoon andere kleding draagt, je zult gehaat en beoordeeld worden”, zei ze. “Hypocrisie laat me zien dat, wat ik ook doe, mensen transfobisch tegen mij zullen zijn. Mensen zullen mijn geslacht in twijfel trekken. En ik moet het gewoon zelf doen.”