Ik heb de boom nog niet neergezet. Daar zei ik het.
Een paar weken geleden, toen ik thuiskwam van Thanksgiving-weekend, kon ik niet geloven hoeveel ramen al verlicht waren door de gloed van enorme kerstbomen. Was ik de enige die de hele dag over de I-95 reed met een auto vol restjes en mijn gezin een beetje chagrijnig was? Ik dacht dat ik nog minstens een week de tijd had om in de Allegra-modus te komen. Ik voelde de eerste pijn van mijn jaarlijkse decoratieschuld en haalde onmiddellijk adem. Dit jaar nietIk herinnerde het me. Wij slaan die traditie over.
Decoreren is niet mijn sterkste punt. Ik ben goed in andere vakantiegerelateerde dingen. Ieder jaar in december maak ik grote batches koekjesdeeg om in de vriezer te leggen, zodat we elke avond verse kunnen maken. Ik houd een lijst met cadeau-ideeën bij op mijn telefoon en werk deze het hele jaar door bij. Maar als het gaat om het bestraten van paviljoens, mis ik simpelweg de vaardigheden: mijn kransen vallen, mijn boomlichten verwelken en ik loop altijd een paar weken achter op de rest.
Toen ik bij Harry, mijn toenmalige vriend en nu echtgenoot, introk, stelde hij voor om de boom helemaal over te slaan. Harry werd geboren in Bulgarije uit het Sovjettijdperk. Hij hield van Kerstmis; hij begreep de ophef over het decor gewoon niet. “Zou het niet minder stressvol zijn zonder dit alles?” Ja, dat heb ik hem verteld. En als hij ooit nog eens een boomloze kerst zou voorstellen, zou ik het contract verbreken en vertrekken. We gingen diezelfde dag naar de boomkraam en ik deed mijn gebruikelijke slordige werk: de lichten aandoen. De volgende ochtend ging ik naar buiten en ontdekte dat Harry ze discreet had gerangschikt, waarbij de lokken waterpas waren gezet, zodat ze perfect over de takken waren verdeeld.
‘Bedankt,’ mompelde ik. Deze jongen groeide op in een stad zonder de Kerstman, en hij was ook beter in versieren.
Ik heb me altijd beschaamd gevoeld over mijn decoratievaardigheden, maar ik heb het nooit gevoeld schuldig totdat je ouder wordt. Toen onze dochter Margot eenmaal geboren was, waren de feestdagen niet langer alleen maar leuk; het ging over het creëren van herinneringen en het vullen van zijn jeugd met magie. Toen we dat jaar bomen gingen shoppen, kocht ik de grootste dennenboom die in ons appartement zou passen. Ik vroeg niet eens om prijzen voordat ze het afrondden. En dit is het verhaal van hoe ik per ongeluk $ 400 aan een kerstboom heb uitgegeven. Extra fooi. Voor een pasgeborene.
Ik zou willen zeggen dat dat moment mij een beetje wakker schudde, maar helaas werd de behoefte om te feesten alleen maar intenser. Ik leerde de prijzen beheersen, maar ik voelde nog steeds de druk om elk jaar glimmende dingen te kopen of, beter nog, er een paar te maken. Vorig jaar bleef ik doordeweeks tot 01.00 uur op, wachtend tot de sinaasappelschijfjes die ik langzaam in de oven aan het drogen was, voldoende droog waren om er een krans van te rijgen. Uiteindelijk waren op drie na alle plakjes verbrand of plakkerig of beide. Ik ben Marmee niet, ik ben gewoon mama!
Ik troostte mezelf door tegen mezelf te zeggen dat ik goed was in andere dingen. Maar ik was nog steeds verdrietig dat alle versiering die we hadden een kleine (zij het goedkope) boom was, zonder slinger. Ondertussen deed Harry, ondanks zijn lauwe gevoelens, zijn best op het magische kerstfront. Op kerstavond ontwierp hij spontaan een postlabel van de Noordpool en transformeerde Margots cadeau in een pakketje verzonden door de Kerstman.
Kun je die kerel geloven? Met de hand!
Dus toen de herfst dit jaar aanbrak, zette ik me schrap voor een nieuw seizoen van schuldgevoelens. Ik had mezelf er vrijwel bij neergelegd dat ik me een seizoensmislukking voelde, toen, geloof het of niet, een Instagram-reel me van de wijs bracht.
Op een dag, terwijl ik aan het scrollen was, kwam ik bij deze spoel van Chelsea Fagan – een schrijfster die vooral bekend staat om haar inhoud op het gebied van financiële geletterdheid – over het verschil tussen feest en decoratie. Ik was verbaasd; het leek ineens zo vanzelfsprekend. Het leek op een van die optische illusiefoto’s, waarbij je je hoofd kantelt en het konijn in een eend verandert.
Kransen zijn geen feest. Inpakpapier is geen feest. Twinkelende lichtjes zijn heel schattig, maar ze creëren niet herinneringen. Mensen doe het – op een miljoen verschillende manieren, om een miljoen verschillende redenen. Voor sommigen gaat Kerstmis over familie en samenzijn, voor anderen gaat het over geloof en aanbidding, en voor vele anderen is het natuurlijk de feestdag van iemand anders.
Vanaf nu zal ik me concentreren op alle magie die we samen creëren, in plaats van me schuldig te voelen over de versieringen. Ik denk dat mijn dochter zich zal herinneren dat ze op schoolavonden samen met mij rommelige koekjes maakte. Hij zal zich herinneren dat wij drieën ronddraaiden op goedkope kerstpopliedjes en films keken vanuit het comfort van de bank. Weet je wat hij zich zeker niet zal herinneren? Die boom van $400. Maar we zullen ons het verhaal allemaal herinneren.
En ik ben hier niet om kak te versieren, alleen uit schuldgevoel. Versieren EN vieren als het in een feestelijke sfeer gebeurt. Een van mijn favoriete herinneringen is het versieren van Margots tweede kerstboom. Ze was net één geworden en beklom alles, zo graag ‘helpen’. Het was chaotisch, leuk en rommelig, en ik denk er elke vakantieperiode aan. Maar zij is het die op de ladder, naar mij opkijkend, met haar babykrullen en ronde wangen, de herinnering voor mij creëert. Ja, de lampen zijn erg mooi. Maar ze zijn niet het magische deel.
PS 10 feestelijke rituelenEN het grappigste en eenvoudigste spel om voor het eten te spelen.
