Wanneer Manuela Solano schets een jukbeen of vorm de gebeitelde torso van een staande lange cowboy, nauwkeurig geplaatste spijkers, tape en pijpenragers bieden houvast. De kunstenaar, die blind is, werkt intuïtief, onderzoekt de gebieden die zij en haar team hebben gemarkeerd en vertrouwt erop dat samen de gewenste beelden zullen ontstaan. “Ik probeer mezelf te dwingen om (de vormen) sneller en losser te houden, wat geweldig is”, voegt ze eraan toe. “Het maakt het proces speelser.”
Op slechts 26-jarige leeftijd verloor Solano zijn gezichtsvermogen als gevolg van medische nalatigheid bij zijn hiv-behandelingen. Sindsdien heeft ze zich aangepast aan nieuwe manieren van werken, waarbij ze zowel haar geheugen als haar verbeeldingskracht gebruikt om schilderijen te maken die haar zorgen en vreugden weerspiegelen. “Mijn werk gaat op een bepaald niveau altijd over mezelf. Ik werk op basis van mijn smaak, mijn verlangens of iets dat ik van mezelf in iemand anders zie”, zegt hij.
Een prachtige film van Barbara Anastacio voor T-tijdschrift– gemaakt in 2018 vóór de geslachtstransitie van de kunstenaar – bezoekt de toenmalige studio van Solano in Mexico-Stad en geeft een gedetailleerd beeld van zijn proces. We zien de kunstenaar bladeren door het werk dat hij maakte voordat hij in 2014 zijn gezichtsvermogen verloor, terwijl hij zijn praktijk volgt van de kunstacademie tot nu.
Sneeuwtaferelen en portretten verschijnen overal in het schetsboek en bieden een visuele doorstroming in zijn werk van vandaag. Recente schilderijen zoals ‘Walking on Water’ behouden de uitgestrekte landschappen van zijn eerdere werken terwijl rimpelingen op het zeeoppervlak pulseren. “Mijn team en ik zijn voortdurend op zoek naar de beste manier om texturen of effecten te schilderen die we nog nooit eerder hebben geschilderd. Op deze manier leren we voortdurend”, voegt hij eraan toe.
Zo ook een verzameling zelfportretten gepresenteerd in zijn solotentoonstelling egogeneseHet werd eerder dit jaar in Madrid gehouden en weerspiegelt een complexe evolutie van identiteit door middel van een verscheidenheid aan tedere portretten. Gender is veranderlijk in dit oeuvre en de verbinding tussen mens en natuur is intrinsiek, omdat delen van de omgeving zichzelf in zijn figuren lijken te prenten.
Hoewel Solano put uit zijn geheugen, maakt hij snel duidelijk dat dit proces niet exclusief is voor zijn praktijk. “Ik had het gevoel dat herinneringen veranderen elke keer dat we ze opnieuw bezoeken”, zegt hij. “Dit betekent dat iedereen met het probleem wordt geconfronteerd om dingen op een andere manier te onthouden dan ze in werkelijkheid lijken.”
Nadat ze onlangs naar Berlijn is verhuisd, integreert Solano delen van haar dagelijkse leven in een groot deel van haar praktijk, waardoor haar voortdurende ervaringen en dromen zich kunnen vermengen met beelden uit het verleden en nieuwe composities kunnen produceren. Ze legt uit:
Tegenwoordig werk ik veel aan mijn huidige komen en gaan, allemaal dingen die ik duidelijk nog nooit heb gezien. Ik denk dat er een algemene misvatting bestaat dat mijn werk misschien over herinneringen gaat, dat ik dingen schilder die ik heb gezien. En dit gaat vaak gepaard met de nogal listige zorg dat ik op een dag misschien geen herinneringen meer heb om te schilderen. Maar dat is helemaal niet het geval. Ik creëer nieuwe beelden en verwerk ze voortdurend in mijn werk.
Solano is ook schrijver en schrijft vaak gedichten en korte verhalen bij haar schilderijen. Een recent stuk, dat ze een manifest noemt, zal haar nieuwe vergezellen Blinde en wilde transgender serie. Als je in Mexico-Stad bent, kun je tot 4 januari de popcultuurwerken van de kunstenaar bekijken Tamayo-museumvoordat de tentoonstelling in 2026 naar het CAAC Sevilla reist. Ontdek meer van zijn werk op Instagram.
