HoofdafbeeldingThevxlley’s narcistFotografie door Kito Muñoz
Daniele della Valle hij bouwt zijn universum op vanuit zijn thuisstudio in Londen. Het is geen modemerk, benadrukt hij, het is een tuin. Hij belt hem Thevxlleyuitgesproken als ‘de vallei’, hoewel de descriptor meer een metafoor dan een plaats is. In deze tuin lijkt alles te groeien: brood, orchideeën, glas, keramiek, kleding die meer weegt dan kleine kinderen. Sommige kledingstukken worden niet zozeer gedragen als wel gedragen als reliekschrijnen.
Del Valle’s pad om kunstenaar te worden wordt eerder gedreven door obsessie dan door carrièreplanning. Hij groeide op in Pilas, een klein Andalusisch stadje in de buurt van Sevilla, waar zijn grootmoeder hem leerde borduren om hem bezig te houden en zijn vader hem strafte voor slechte cijfers door hem ’s nachts te laten werken in de familiebakkerij. De eerste les was geduld, de tweede volharding, en geen van beide ging verloren.
Op 19-jarige leeftijd verhuisde Del Valle naar Londen. Hij werkte in restaurants, daarna in de bloemisterij (wat hij “de baan waarmee de huur wordt betaald” noemt), en ontwierp uiteindelijk bloeminstallaties voor Paul Thomas Flowers. Vervolgens werkte hij samen met kunstenaars, waaronder de lingerie-experimentator Michaela Starkwiens werk op vergelijkbare wijze de grens tussen kledingstuk en beeldhouwkunst verlegt. Maar wat del Valle echt wilde, was iets creëren dat geheel van hemzelf was. De narcist – een eclectische samensmelting van mode, tentoonstelling, performance, object en herinnering – is zijn eerste volledig zelf geproduceerde project. Het kostte drie jaar, talloze materialen en de vaste overtuiging dat schoonheid niet het tegenovergestelde is van obsessie, maar het resultaat ervan. Er wordt nog aan gewerkt, maar terwijl het project wordt gefotografeerd door Kito Munoz, vertelt de kunstenaar het verhaal erachter.
“Ik ben geboren in Pilas, een klein dorpje in de buurt van Sevilla, en woon al jaren in Londen. Ik ben altijd een creatief persoon geweest. Ik heb met andere artiesten, merken en tijdschriften gewerkt, maar ik heb nooit de kans gehad om iets te doen dat helemaal van mij was. Daarom ben ik dit project begonnen, The Narcissist.
“Ik heb niet in de traditionele zin gestudeerd. In Spanje moet je op school kiezen tussen woorden, wetenschap, kunst… en natuurlijk heb ik voor kunst gekozen. Mijn stad was zo klein dat ik naar Sevilla moest verhuizen om verder te studeren. Toen ik klaar was, besloot ik naar Londen te komen om de taal te leren en om te zien wat ik creatief kon doen. Aanvankelijk dacht ik dat ik modeontwerper wilde worden, maar toen ik hier aankwam, explodeerde alles voor mij. Ik begon dingen te maken, praktisch te zijn, en ik besefte dat ik ik hoefde er niet voor te studeren – ik deed het al, ik ben een nieuwsgierig persoon, als ik iets wil leren, verdiep ik me erin totdat ik het begrijp;
“Toen ik naar Londen verhuisde, werkte ik in restaurants, werkte ik samen met kunstenaars en deed ik hier en daar creatief werk. Daarna probeerde ik naar Madrid te verhuizen voor een goedkoper leven, maar al mijn internationale werk stopte toen ik Londen verliet. Na twee jaar daar keerde ik net voor Covid terug en na de pandemie besloot ik dat het tijd was om mijn werk goed te doen. Toen begon De Narcist. Het begon heel natuurlijk: ik maakte een paar looks die op de een of andere manier perfect bij elkaar pasten en ik dacht: oké, dit gaat ergens heen. Ik ben er nu drie jaar mee bezig. Voor mij is deze collectie een catalogus van obsessies – brood, keramiek, borduurwerk, bloemen – alle dingen en mensen die mij hebben gevormd.
“Mijn grootmoeder had een grote invloed op mij. Toen ik een kind was, hield ze me bezig door me te leren borduren. Ze leerde me ook om voor planten te zorgen. Mijn vader is bakker en brood is altijd bij me geweest. In de collectie zit een stuk brood dat ik vier keer naar mijn geboortestad heb teruggebracht om samen met hem te maken. Hij is zo’n traditionele man, dus het feit dat hij me helpt deze gekke sculpturen te maken, betekent veel.
“Keramiek is een ander belangrijk onderdeel van mijn leven. In Zuid-Spanje is alles keramiek: de tegels, de borden, de straten. Op een dag ging ik met mijn moeder naar haar keramiekles in mijn woonplaats en ik werd meteen verliefd op die ruimte. Het zat vol met texturen en materialen. Later hebben twee keramische kunstenaars uit Barcelona voor mij een van de grootste stukken uit de collectie gemaakt, volledig gedreven door vrijgevigheid. Ik kan niet uitleggen hoe bijzonder het was: mensen die in mij geloofden, alleen maar uit liefde voor samen creëren. Glas is gearriveerd Ik was ook al jaren geobsedeerd door glasblazen, maar kon het thuis niet doen, dus toen een vriendin me voorstelde aan een glaskunstenaar in Barcelona, bracht ik een week met haar door om een van haar stukken te maken – het was de eerste keer dat ik met gesmolten glas werkte – het voelde magisch.
“Voor de laatste look van de collectie heb ik ook de trouwjurk van mijn moeder gebruikt. Ik wilde hem met niets bedekken, hij is zo mooi, maar ik heb inspiratie gevonden in wasbloemen. Met Pasen worden enorme wasboeketten gemaakt om de heiligen op straat te versieren. Het is een traditie die aan het verdwijnen is, maar ik heb één van de laatste vrouwen kunnen opsporen die ze nog maakt. Zij stelde haar huis voor mij open en via mijn grootmoeder kon ik ook haar eeuwenoude mallen lenen. Nu kan ik die bloemen maken van wax voor de jurk van mijn moeder.
“Er zitten zoveel persoonlijke verhalen in dit project verweven: het vakmanschap van mijn grootmoeder, de bakkerij, mijn vrienden in Londen en Spanje, mijn partner Alex die me vanaf het begin hielp. De campagne werd gefilmd door Kito Muñoz, die ik ken sinds mijn zestiende. We zijn samen opgegroeid, dus hem deze collectie toevertrouwen was als het sluiten van een cirkel.
“De narcist gaat niet langer over mij. Het gaat over alles en iedereen die mij heeft gemaakt: mijn familie, mijn vrienden, mijn obsessies. Ik zie het als een tuin. Thevxlley is de naam van mijn tuin en alles wat daarin groeit, is een weerspiegeling van mij. Als mensen de collectie komen bekijken, wil ik niet dat ze verwachten iets diepgaands te leren. Ik wil ze gewoon het gevoel geven dat ze in een tuin lopen, omringd door leven.”
Fotografie: Kito Muñoz. Styling en advies: Alex Francisco. Productieontwerp: Miguel Bento. Haar: Tasos Constantinou. Make-up: Josh Bart. Castingregisseur: Nahum Shonn. Productie: Becky Lee. Retoucheren: Curro Verdugo. Modellen: Rex bij Supa Model Management; Jesse, Henry en Shea bij Premier Model Management; Becky bij gevestigde modellen. Fotografieassistenten: Felix TW en Tom Mckean. Eerste AC: Ada Wesolowska. Podiumassistent: Kita Silva. Haarassistent: Dario Grassi. Make-upassistent: Molly Lynch. Productieassistent: Luiza Cioaba
