HoofdafbeeldingLouise GiovanelliFotografie door Damian Griffiths
Wandelend langs het oostelijke uiteinde van de Strand in Londen, Louise GiovanelliHet nieuwe openbare kunstwerk lijkt op een fata morgana. St Mary le Strand, een 300 jaar oude barokke kerk ontworpen door James Gibbs, is door de kunstenaar getransformeerd, met een enorm glinsterend zilveren trompe-l’oeil-gordijn aan de zijkant. Grandioos qua omvang en ambitie, Decennia het is verontrustend in zijn vreemdheid en roept vragen op over noties van aanbidding, toewijding en geschiedenis. Zoals alle goede openbare kunst is het onverwacht, hypnotiserend en dubbelzinnig en biedt het een moment van rust in de drukte van het grootstedelijke leven.
Gordijnen zijn een terugkerend motief voor de Britse kunstenaar, die ze op grote doeken afbeeldde met hyperrealistische, glinsterende olieverf in groen-, blauw- en goudtinten. Gordijnen, een veelzijdig en betekenisvol onderwerp, fascineren Giovanelli vanwege hun rijke symboliek, tactiliteit en aanwezigheid in de kunstgeschiedenis en religieuze ruimtes. De kunstenaar herinnert haar hieraan eerste voorstelling met White Cube in Londen in 2022 kwamen mensen naar de galerie alleen maar om selfies te maken voor zijn tentschilderijen om op sociale media te plaatsen. “Ik ben gefascineerd door hoe gordijnen het gedrag van mensen veranderen”, zegt ze. “Ze zorgen ervoor dat mensen zich beroemdheden voelen.” Giovanelli schildert vaak de tenten van arbeidersclubs in Manchester, waar hij woont (de tent met zilveren lovertjes van Decades is vernoemd naar het gelijknamige nummer van Joy Division, dat in de club stond toen de kunstenaar het fotografeerde).
De kern van Giovanelli’s oogverblindende schilderijen, bestaande uit strak uitgesneden filmstills, gordijnen, haar en kleding, is een obsessie met hedendaagse vormen van toewijding. Hoewel ze zich nu als atheïst identificeert, vertaalt de religieuze opvoeding van de kunstenaar zich in een eerbied voor cult-esthetiek – ook al hebben de popcultuur en beroemdheden nu grotendeels de religieuze iconen uit het verleden in haar schilderijen vervangen. ‘Ik probeer mensen te laten zien dat ze, ook al geloven ze misschien niet in een God, toch behoefte hebben aan dit soort aanbidding’, zegt hij. “We hebben de behoefte om te streven, naar iets te kijken en te wijzen op iets dat we groter achten dan wijzelf.” Met zijn hallucinerende, lichtgevende façade is Decades precies dat: een gedurfde samensmelting van verleden en heden die ons vraagt ons over te geven aan iets dat groter is dan onszelf, al is het maar voor een moment.
Hieronder vertelt Louise Giovanelli over hedendaagse vormen van toewijding, haar obsessie met gordijnen en de alchemie van de schilderkunst.
Violet Conroy: Waarom besloot u voor deze opdracht met deze kerk samen te werken?
Louise Giovanelli: Mijn schilderijen raken veel religieuze thema’s en ideeën over iconografie, devotie en hedendaagse vormen van aanbidding, dus werd ik geselecteerd als een kunstenaar die mogelijk in overleg met de kerk zou kunnen werken. Ik heb nog nooit een beeldhouwwerk gemaakt of openbare kunst gemaakt, maar… Ik probeerde het gewoon als een uitgebreid schilderij te zien. Een gordijn leek me passend, want het is een motief waar ik steeds naar terugkeer in mijn werk.
VC: Vertel me meer over het gordijn en dit idee van de ‘uitgebreide foto’?
LG: Dit gordijn is gebaseerd op een serie schilderijen die ik onlangs heb gemaakt, genaamd Decades, voor mijn tentoonstelling in Hepworth Wakefield. De gordijnen in de serie zijn geïnspireerd op een arbeidersclub in Manchester, waar ik woon. Ik ben geïnteresseerd in alle contexten waarin gordijnen ontstaan, van de meest gecultiveerde, theatrale en performatieve plekken tot schaduwrijke nachtclubs, bars en arbeidersclubs. Er zit een democratisch karakter in de tenten, in de manier waarop ze in dit tijdsbestek kunnen bestaan. Dit werk is een composietfoto van het gordijn ter plaatse, gemaakt met een camera met zeer hoge resolutie. De lichten zijn ook erg belangrijk, om het te laten schijnen. Het is iets waar ik bij het schilderen altijd rekening mee houd: licht en helderheid.
“Ik probeer mensen te laten zien dat, ook al denken ze misschien niet dat ze in een God geloven, ze dit soort aanbidding nog steeds nodig hebben” – Louise Giovanelli
VC: Hoe benader je licht in je schilderijen?
LG: Er zit iets in de uitdaging van het maken van licht, en in zekere zin ook van de alchemie die betrokken is bij het schilderen met olieverf. Ik heb van de oude meesters geleerd hoe ik deze dingen moest reproduceren. Hoe slaagt deze kunstenaar erin fluweel, bont of glimmende voorwerpen zoals bestek en sieraden vast te leggen? Een deel van de reden waarom we ons tot deze schilderijen aangetrokken voelen, is omdat er een soort ongeloof heerst: de verf is gewoon modder. Dit is een soort magie.
Licht is altijd een fundamenteel onderdeel van mijn praktijk geweest. Ik probeer mooie dingen te creëren, die ook met het religieuze aspect te maken hebben. Een groot deel van het katholicisme en het christendom is gebaseerd op iconografie, waarbij gekeken wordt naar dingen die helder, glanzend en oogverblindend zijn. We moeten op zoek gaan naar iets dat glanst, dus dat probeer ik op alle mogelijke manieren in mijn schilderijen te doen.
VC: Je schildert al heel lang gordijnen. Wat trok je aanvankelijk aan als onderwerp?
LG: Mijn aanvankelijke fascinatie voor gordijnen kwam voort uit de kunstgeschiedenis en de weergave van stoffen. Ik ben gefascineerd door hoe gordijnen het gedrag van mensen veranderen. Tijdens mijn eerste show met White Cube had ik hele grote tweeluiken op gordijnen geschilderd en het aantal selfies dat mensen voor zich namen… White Cube vertelde me dat mensen binnenkwamen en zich omkleedden in de badkamers en terugkwamen om foto’s te maken.
Toen ik van Wales naar Manchester verhuisde, was ik gefascineerd door de tenten van de arbeidersclubs en wat ze vertegenwoordigden in deze gemeenschappen. Mensen doen karaoke en bingo in hun bijzijn. Het geeft mensen de vrijheid om in een weekend vijf minuten in de schijnwerpers te staan of om uit volle borst te zingen en een paar pintjes te drinken. Gordijnen zorgen ervoor dat mensen zich beroemdheden voelen. Het zal interessant zijn om te zien hoe mensen omgaan met de nieuwe commissie. Ik hoop dat het mensen vertraagt en dat ze ernaar kijken. Het heeft een soort zwaartekrachtgevoel.
VC: Het performatieve element van het gordijn is interessant. Het sluit ook aan bij uw interesse in de cultuur van beroemdheden en sociale media.
LG: Ik ben gefascineerd door hedendaagse methoden van toewijding en aanbidding. Ik noem mezelf een atheïst, maar ik heb dit respect voor religie vanwege mijn opvoeding. Ik probeer mensen te laten zien dat, ook al denken ze misschien niet dat ze in een God geloven, ze dit soort aanbidding nog steeds nodig hebben. Naar een popconcert gaan bijvoorbeeld en kijken naar een iconische popster in een oogverblindende, sprankelende jurk… we hebben de behoefte om naar iets te streven en ernaar te kijken en te wijzen op iets dat we groter achten dan wijzelf. Dit is dezelfde menselijke impuls die er altijd is geweest, maar die is geëvolueerd van een religieuze context naar deze nieuwere contexten. Dus ik ben geïnteresseerd in het visueel overbruggen van die kloof en mensen laten zien dat deze nog steeds bestaat.
Decennia van Louise Giovanelli is gemaakt in opdracht van Create London en is tot en met 18 januari 2026 te zien in Londen.
