Het is zeventig jaar geleden dat Rosa Parks weigerde haar zitplaats in de bus van Montgomery op te geven, maar het land probeert haar nog steeds te reduceren tot dat ene moment: een vermoeide naaister die er gewoon genoeg van heeft.
Detroit, de stad waar ze haar leven wilde voortzetten, staat erop haar anders te herinneren. Niet als een icoon dat bevroren is in de tijd, maar als een zwarte vrouw wiens levenslange organisatie zich uitstrekte van gevallen van aanranding op het platteland van Alabama tot open-huisgevechten aan de westkant van Detroit.
Dat completere verhaal – de waarheid die verder gaat dan de mythe – is precies wat de Rosa Parks Scholarship Foundation al 45 jaar probeert te vertellen.
De Rosa Parks Scholarship Foundation (RPSF) heeft sinds de oprichting door Detroit News en Detroit Public Schools (DPS) in 1980 meer dan $3 miljoen aan studiebeurzen toegekend aan ruim 2.250 middelbare scholieren.
“De meeste mensen kennen het verhaal van Rosa Parks echt niet”, zegt dr. Danielle McGuire, bestuurslid, historicus en auteur van RPSF en auteur van “At the Dark End of the Street”, wiens onderzoek de manier waarop historici over Parks en de burgerrechtenbeweging schrijven permanent heeft veranderd. ‘Ze is veel interessanter, veel radicaler en veel meer betrokken bij allerlei dingen die we vergeten. We hebben haar in 1955 in de bus in Montgomery vastgezet.’
Volgens Kim Trent, een burgerleider uit Detroit en voormalig raadsvoorzitter, is de stichting, opgericht via een schikking over een rassendiscriminatie-rechtszaak waarbij Stroh’s Brewing Company betrokken was, een van de zeldzame gevallen geworden waarin federale verantwoordelijkheid voor racisme langetermijninvesteringen in de zwarte toekomst heeft opgeleverd.
De meeste mensen kennen het verhaal van Rosa Parks eigenlijk niet.”
Dr. Danielle McGuire
Een rechter, DPS en The Detroit News waren het erover eens dat het geld bedoeld was om Parks – die destijds in Detroit woonde en voor Rep. John Conyers werkte – te eren door studiebeurzen te financieren voor studenten uit Michigan die zich inzetten voor dienstverlening en sociale verandering.
Het is een programma voor de hele staat, dat studenten van Detroit tot Grand Rapids en landelijke schooldistricten bereikt, waar studiebeurzen vaak bepalen of hoger onderwijs mogelijk is.
Deze omlijsting maakt zijn nalatenschap actief en niet ceremonieel.
“Als onderdeel van zijn familie ben ik dankbaar dat ik samen met mijn medebestuursleden kan blijven vechten voor meer mogelijkheden om beurzen te blijven verstrekken”, aldus Erica Thedford, de achterkleindochter van Parks en trustee van de stichting. ‘Ik denk dat tante Rosa ontzettend trots zou zijn op wat de Stichting heeft kunnen verwezenlijken.’
De cijfers vertellen één verhaal – meer dan duizend wetenschappers, miljoenen toegekend, veertig studiebeurzen ter waarde van $2500 per jaar – en de essays vertellen een ander verhaal. Aanvragers moeten een modern sociaal probleem identificeren en uitleggen hoe zij dit zouden aanpakken met behulp van de principes die belichaamd worden door Parks: discipline, niet-onderhandelbare waardigheid, gemeenschap vóór zichzelf.
“Het lezen van essays van studenten die nomineren is een geweldige manier om te onthouden dat elke persoon die iets doet, hoe klein ook, een sterker netwerk van liefde en vriendelijkheid creëert”, aldus Thedford. “Sommige van deze studenten komen uit extreme ontberingen en vinden nog steeds de tijd en middelen om vrijwilligerswerk te doen bij voedselbanken, opvangcentra… Sommigen nemen zelfs de taak op zich om manieren te organiseren om de minder bedeelden op hun scholen te helpen.”
De prijs is eenmalig en niet-hernieuwbaar, maar de impact ervan overspant tientallen jaren.
“Als je eenmaal een beurs van de Rosa Parks Scholarship Foundation ontvangt, ben je een Rosa Parks Scholar voor het leven”, aldus Thedford. “Deze studenten maken nu deel uit van een netwerk van mensen die voor elkaar pleiten, en dit soort ondersteuningssysteem is belangrijk.”
Trent weet dit uit de eerste hand: zij was zelf een Parks Scholar toen ze afstudeerde aan de Cass Tech High School.
‘Ik ontving de beurs in 1987’, zei hij. ‘Ironisch genoeg kreeg niet alleen ik het, maar ook mijn beste vriendin… dezelfde beurs. En haar zoon kreeg de beurs ongeveer dertig jaar later.’
Trent zei dat de oorsprong van de beurs het leven van Parks weerspiegelt, gecreëerd als reactie op onrecht en ondersteund door gemeenschapsactie.
“Het is een van die zeldzame gevallen waarin iets moois voortkwam uit een voorbeeld van racisme en onderdrukking”, zei Trent.
Door de jaren heen hebben sommige parkwetenschappers een community college gevolgd. Anderen hebben zich ingeschreven aan grote universiteiten. Iedereen moest verwoorden hoe hun opleiding een gemeenschap buiten henzelf zou dienen.
Sommigen, zoals de Emmy-winnende acteur Courtney B. Vance, geboren in Highland Park, Michigan, zijn de nationale cultuur blijven vormgeven. Anderen zijn nu advocaten, onderwijzers en leiders van non-profitorganisaties in de hele staat.
“Wat verloren gaat in wat hij deed, is waarom hij het deed”, voegde Trent eraan toe. “Het was niet alleen maar zodat hij in een bus kon zitten. Het was omdat hij kansen probeerde te bieden aan mensen die geen kans hadden gekregen.”
Dit is het kloppende hart van de stamboom van de stichting.
Steun de 19e
Vrouwen en LHBTQ+-mensen worden lange tijd buitenspel gezet in het reguliere nieuws. Bij The 19 concentreren we hun ervaringen met de diepgang en nuance die ze verdienen, en jouw donatie helpt ervoor te zorgen dat zij een gelijkwaardigere rol spelen bij het vormgeven van de toekomst van Amerika.
Doneer vandaag nog
Parks verzette zich niet alleen tegen segregatie. Ze verwierp het hele mechanisme dat zwarte vrouwen verhinderde veiligheid, onderwijs en economische autonomie te hebben.
Het onderzoek van McGuire laat zien hoe Rosa Parks lang vóór #MeToo gevallen van aanranding onderzocht en pleitte voor zwarte meisjes zoals Recy Taylor, wier stemmen in rechtszalen en kranten werden genegeerd. Hij heeft samen met de NAACP gewerkt aan aandelenzaken. Toen ze Alabama onder doodsbedreigingen verliet en naar Detroit verhuisde, werd ze de buurvrouw die ieders kinderen kende, het kerklid dat elke bijeenkomst bijwoonde, de vrouw die informatie, namen en behoeften verzamelde.
“Hij was de persoon in de buurt die alle kinderen kende, die in vrijwel elke gemeenschapsorganisatie werkte die je maar kunt bedenken, om het leven van zijn volk te verbeteren,” zei McGuire. “De Scholenstichting is daar een voorbeeld van, slechts één van de vele.”
Elk jaar maken bijna 400 kandidaten kennis met dat uitgebreidere verhaal: de Parks die vochten voor open huisvesting in Detroit, die geloofden in zwarte zelfbeschikking, en die, zoals McGuire opmerkt, ‘nooit ophielden te vechten voor gelijkheid en gerechtigheid voor mensen die geen stem hadden die gehoord werd.’
Dit is niet toevallig. Het is ontwerp.
“We vragen onze kandidaten om vertrouwd te raken met Rosa Parks en de tactieken en strategieën die ze gebruikte om veranderingen in haar gemeenschap aan te brengen en hoe ze hetzelfde zullen doen,” zei McGuire. “Ik denk dat het hen hoop geeft. Het verbindt hen met een traditie en een verhaal van hoop en verandering.”
Deze verjaardag van de arrestatie van Parks komt op het moment dat schoolbesturen de zwarte geschiedenis uit de klassen K-12 wissen en studiebeurzenprogramma’s voor gemarginaliseerde studenten onder vuur komen te liggen. Thedford beschouwt het werk van de stichting als verspilling.
Hoezeer mensen ook proberen het verleden uit te wissen, het verleden leeft nog steeds.”
Dr. Danielle McGuire
“Gedurende deze tijd, wanneer we horen dat er geld wordt teruggetrokken uit scholen en programma’s die nodig zijn om onze jeugd te dienen, kan de Foundation financiering blijven verstrekken”, zei hij.
McGuire is bot over wat hij vertegenwoordigt:
‘Ongeacht hoeveel mensen het verleden proberen uit te wissen, het verleden leeft nog steeds’, zei hij. “Het verhaal van Rosa Parks geeft ons zoveel eerlijkheid over Amerika… en het bestuderen ervan is essentieel om door moeilijke tijden heen te komen.”
Zeventig jaar later blijft de les onveranderd: Rosa Parks vocht niet voor een plek om te zitten, ze vocht voor de generaties die zouden ontstaan. Tegenwoordig zijn die studenten nog steeds aan het solliciteren, bestuderen ze nog steeds zijn strategieën en weigeren ze nog steeds toe te geven.
