Toen regisseur Ryan White bij de dichter kwam Andrea Gibsons thuis in Colorado om het filmen van een documentaire over hun strijd tegen kanker te bespreken, was het eerste wat Gibson tegen hem zei: “Ik denk dat je bij me zult zijn als ik sterf. Welkom bij mij thuis.” Dit vat in essentie de toon samen van Kom mij zien in het goede licht, een film die de sterfelijkheid confronteert met ontwapenende eerlijkheid, uitnodigende warmte en donkere maar hoopvolle humor. Wat je zou verwachten als een sombere meditatie over de onrechtvaardigheid van ziekte en dood, is in plaats daarvan een tedere, hilarische en diep ontroerende getuigenis van het vreemde gezin, de liefde en het leven zelf.
Voor een kunstenaar als Gibson, die zes maanden na de première van de film op Sundance stierf, was dit de enige passende aanpak. Gibson is al tientallen jaren een rockster in de slam-poëziescene en voert geestige, hartverscheurende en louterende stukken uit over gender, liefdesverdriet, depressie en queerpolitiek op uitverkochte zalen in het hele land. Maar Goed licht ze ontmoet ze op een heel andere plek: thuis, jarenlang vechtend tegen eierstokkanker en worstelend met de realiteit dat die kanker hen binnenkort waarschijnlijk zou doden. Via intieme momenten met hun partner, dichter Megan Falley, zien we Gibson door de emotionele achtbaan van chemotherapie heen, terwijl ze hun laatste liveshow uitvoeren en hun best doen om elk moment te leven alsof het hun laatste is. Dit alles, prachtig verweven met enkele van Gibsons meest iconische gedichten, zorgt voor een film die je, zelfs voor niet-poëzieliefhebbers of de minst sentimentele kijker, onvermijdelijk tegelijkertijd laat huilen en lachen.
Voor Goed lichtstreamingpremière op 14 november op Apple TV, Zij sprak met regisseur Ryan White tijdens een Zoom-gesprek over hoe het maken van de film zijn leven heeft veranderd en hoe hij hoopt dat het bekijken ervan het jouwe kan veranderen.
Om te beginnen zou ik graag willen weten hoe dit project tot stand is gekomen.
Dit gebeurde allemaal via onze producers, Stef Willen en Tros. Tig en ik gaan een lange tijd terug, zo’n tien en een half jaar. We zeggen dus al heel lang tegen Tig: kom met een grappig idee voor een documentaire.
Toen hij me een paar jaar geleden belde met het idee dat voortkwam uit de woorden ‘poëzie’ en ‘kanker’, dachten we: ‘Dat klinkt helemaal niet grappig.’ Maar Tig zegt: “Ik ken Andrea Gibson al 25 jaar en ze zijn een van de grappigste mensen die ik ooit heb ontmoet en ze naderen de diagnose van kanker en mogelijk het levenseinde met deze opmerkelijke, seismische verschuiving in perspectief waarvan ik denk dat het een heel fascinerende documentaire zou kunnen zijn.”
