Nadat hij de kwetsbaarheid had ontdekt die mensen delen om het maken van het album te vergemakkelijken, werd Masanobu aangetrokken door zijn persoonlijke herinneringen als reactie op de opdracht: “Ik besloot de videoclip te maken alsof het een persoonlijke vlog was, iets dat ik kon verbinden met mijn herinneringen en waar ik samen met mijn zoon door de jaren heen op terug kon kijken. In lijn met het concept van het album beschouwde ik mijn animatie als mijn ‘antwoord’ op de interviewvraag. Ik kan niet wachten om hem in de toekomst met mijn zoon te bekijken”, zegt de kunstenaar.
Het resultaat is een zachte, uitgestrekte, emotionele reeks rotoscopische snapshots, frame voor frame getekend met potlood, waardoor een continue stroom van herinneringen ontstaat, allemaal verbonden door een enkele lijn die nooit van de pagina lijkt te zijn verdwenen. Deze natuurlijke opeenvolging van vormen was echter niet altijd het plan van Masanbou: “In eerste instantie was ik van plan om willekeurige uitsneden te maken en ze geleidelijk met elkaar te verbinden. Maar terwijl ik werkte, evolueerde het concept zelf en uiteindelijk concentreerde ik me meer op levendige persoonlijke herinneringen.” Nadat Masanbou een aanzienlijk aantal initiële bewerkingen voor de video had weggegooid, werd de centrale focus van de animatie langzaamaan het beeldmateriaal van de zoon van de animator. Vanaf hier bouwde hij zijn reeks tekeningen op op de familievideo’s die hij had gemaakt om zijn foto’s te maken.
“Ik bleef nadenken over hoe ik de overgangen tussen shots kon animeren: naar de animatie kijken, vervolgens andere shots bekijken, zien wat er met elkaar in verband kon worden gebracht, en die verbindingen animeren”, zegt hij. Tussen deze persoonlijke herinneringen kwam Masanbou tot sequenties die aanvoelen alsof we inzoomen op de cellen en organismen die alles bouwen: beelden die passen bij Max, een muzikant die de kruispunten van muziek, kunst en wetenschap verkent.
Deze overgangssequenties die de videoclip bij elkaar houden, zijn een visuele representatie van hoe “muziek en wetenschap diep met elkaar verbonden zijn, zowel als een studie van patronen, één in geluid en één in de natuur”, besluit Max. “Masanobu verwees in zijn verhaal naar dit soort chemische en biologische structuren, maar meer dan dat vind ik de manier waarop ze samenvloeien met momenten in zijn leven die openlijk en eerlijk worden verteld. Die open en eerlijke uitdrukking van wie we zijn was precies wat ik muzikaal zocht.”
