Achttien feestelijke covers – en geen beroemdheden. In plaats daarvan is er een kapper, een ondernemer van gemengd ras, een androgyne dichter, een burleske danseres. Maar de sterren? Nul. Dit is de speciale uitgave die oprichtster (en zelf anti-diva) Sophia Neophitou-Apostolou bedacht voor het 25-jarig jubileum van 10 Tijdschrift – geboren in Londen als een onafhankelijke publicatie (en in sommige opzichten nog steeds) die is uitgegroeid tot een mondiaal platform met vijf internationale edities.
“Er worden te veel tegenstrijdige belangen rond beroemdheden in beweging gezet”, zegt de hoofdredacteur, die Engelse wijsheid en Cypriotisch anarchistisch bloed in haar aderen heeft. “Als we ze in het verleden hebben gebruikt, hebben we dat op een manier gedaan die ze nauwelijks herkenbaar maakte. Wat voor mij belangrijk is, is de kracht van het modebeeld en de toewijding om een platform te blijven voor baanbrekende gesprekken. Zonder mannen in pak die aan de touwtjes trekken.”
Neophitou-Apostolou begon haar carrière als stagiaire bij Britse Voguevoordat je voorbijgaat De onafhankelijkeDE Avond standaard EN Identiteitskaarthoudt ook toezicht op de creatieve leiding van merken als Antonio Berardi, Roland Mouret en Victoria’s Secret. Ze heeft een geloofwaardigheid opgebouwd die haar in staat heeft gesteld om voor dit speciale jubileumnummer fotografen als Nick Knight, Juergen Teller, Richard Burbridge en Mario Sorrenti samen te brengen, samen met een politieke portefeuille gewijd aan de culturele vitaliteit van de transgemeenschap – een symbool van alle laffe discriminatie, het toonbeeld van schoonheid van minderheden, een bolwerk dat de subjectieve identiteit verdedigt tegen de arrogantie van het definiëren van wat ‘natuurlijk’ is en wat niet.
Het gekozen thema voor het nummer is Transformatie.
“Het is een jaar van ongekende veranderingen geweest”, legt Sophia uit vanuit haar kantoor in Londen, ondersteund door haar vertrouwde krukken na een ongeval op het eiland Ithaca. “Oude zekerheden, structuren en systemen zijn aan het instorten – en er ontstaan nieuwe.”
Hoe vond je de collecties?
“Voor het eerst in dertig jaar volgde ik ze op afstand, en het was pijnlijk. Maar het stelde me ook in staat me te concentreren op de details en de manier te waarderen waarop modehuizen hun boodschap virtueel overbrengen. In Milaan denk ik dat we iets anders moeten doen, zelfs als ik niet zeker weet wat. Ik hou van het patronaat dat Sara Maino toont aan nieuwe ontwerpers en de ruimte die Dolce & Gabbana geeft aan opkomende talenten.”
Zou je na drie decennia showen geen zin hebben in een pauze?
“Absoluut niet. Ik ben als een vis in het water en ik vergeet de vermoeidheid en slapeloze nachten, net als wanneer je moeder wordt. Mooie modeshows verrijken esthetische ervaringen, zoals bioscoop of theater. Ik mis Chanel, Dior, Balenciaga van Pierpaolo Piccioli: het was frustrerend. Ik hou van verandering en nieuwigheid: wat zal er met Versace gebeuren na de verkoop? En Armani? Deze vragen boeien me net zo veel als de eerste dag. Als ze er ooit mee stoppen, zal het zo zijn.” nu van carrière veranderen.”
Waarom heb je niet een van de achttien covers aan Armani opgedragen?
“Want toen hij overleed hadden we alles al gesloten. Maar in het verleden hebben we veel dingen samen gedaan.”
“Ik begon bij Brits Roeien en daarna werkte hij voor kranten, waarbij hij een gevoeligheid ontwikkelde die mij overtuigde – althans voor 10 Tijdschrift – dat beelden en woorden even belangrijk zijn en dat het een nooit de boventoon mag voeren op het ander. We zijn een modetijdschrift, maar geen prentenboek, en dat is iets wat we moeten onthouden. Ik voel een sterk verantwoordelijkheidsgevoel ten opzichte van deze industrie en ik weet dat wanneer we een jonge creatieveling introduceren, ze de blootstelling zouden kunnen gebruiken om naar de bank te gaan en om financiering te vragen voor hun eerste show, dus wat we doen moet betekenis hebben.
Het afwijkende lichaam van Dirty Martini op de cover zetten is zeker een interessante keuze – maar is het in zekere zin ook geen onderdeel van hetzelfde systeem? Uiteindelijk gebruiken “mannen in pak” het niet 10 Tijdschrift om uw imago op te frissen en uw markt uit te breiden?
“Het feit dat een lichaam als dat van Dirty Martini wordt verwelkomd is een goede zaak, maar ik verzeker je dat het steeds minder gebruikelijk wordt. We moeten hoop en schoonheid blijven verspreiden. Kijk naar de laatste modeweken: vertel me eens, waar is alle toewijding aan lichaamsdiversiteit gebleven? Het is verdwenen. Sommige meisjes mogen op de eerste rij zitten, maar op de catwalk zijn ze al verdwenen.”
Gedurende je tien jaar bij Victoria’s Secret stond je in het middelpunt van de strijd om je lichaamsbeeld.
“Tot het punt dat we nieuws haalden toen we besloten om het Angolese model Maria Borges te laten lopen met haar korte, natuurlijke afrohaar, in plaats van de gebruikelijke lange en golvende pruik.”
Ondertussen gaan in uw Engeland miljoenen mensen de straat op tegen immigranten.
“Het doet pijn als dochter van Griekse migranten die hier in de jaren zestig als arbeiders naartoe zijn gebracht.”
Is het waar dat je moeder op haar zestiende trouwde?
‘Ja. Het was een gearrangeerd huwelijk, een gangbare praktijk onder orthodox-Cypriotische families, zelfs onder mijn generatie. De familie van mijn moeder was zo arm dat ze niet eens voor een bruidsschat konden zorgen. Maar mijn vader, die net zo arm was, kon het niets schelen en trouwde toch met haar.’
Waren ze blij?
“Ze bleven hun hele leven bij elkaar. In de Griekse matriarchale cultuur bestaat er een gezegde: ‘De man is het hoofd, maar de vrouw is de nek: zij beslist waar ze haar hoofd naar toe draait.’ Het was een levensles om hen te zien onderhandelen over hun geluk. Als vrouw die een mondiaal bedrijf leidt, helpt dit mij vandaag de dag te weten wanneer ik moet doorzetten en wanneer ik een stapje terug moet doen. Het leren van de hulpmiddelen van vriendelijkheid is een geschenk. En mijn Grieksheid is mijn superkracht.”
Dus jij bent geen fan van De duivel draagt Prada houding, denk ik?
“Het is een leuke film. Maar als de vraag is: ‘Representeert het wie we vandaag de dag zijn als redacteuren?’ – het antwoord is nee. Het geeft een reducerend en clichématig beeld. Zelfs als ik het toegeef, creëert dit leven van hotels, prachtige plekken en toegang tot onmogelijke werelden zo nu en dan nog steeds monsters.
