Ik had het weer gecontroleerd. 45 ° F. Gemakkelijk. Ik droeg een zwaar spijkerjack dat ik jaren geleden bij kocht Schotse en frisdrank in San Francisco, gewikkeld in een sjaal die ik net in Chicago had opgehaald Bosbes opening, en ik negeerde het laten doen van mijn haar in plaats van een hoed dat leest Ga erdoor. Klaar voor de kerstmarkt.
De temperatuur was eigenlijk 25° F. Blijkt dat ik in mijn weer-app naar de verkeerde stad keek. Reis brein.
Mijn vrouw Kwell en ik praatten niet veel tijdens de achttien minuten durende wandeling naar de markt. De kou doet dit. Het reduceert het gesprek tot de essentie. Bespaar je adem. Blijf bewegen. Er wordt gedacht. Winter slaagt erin de zaken in de stad op één lijn te brengen. Het maakt niet uit wie je bent, wat je doet. Als het koud genoeg is, heeft iedereen dezelfde prioriteit. Blijf warm. Er is hier iets stilletjes verbondens aan. Geen oogcontact vereist. Slechts een wederzijds begrip bracht stilte teweeg.
De markt deed wat markten doen. Fonkelende lichtjes hingen erboven. Er komt stoom uit de kopjes. Muziek die het midden houdt tussen vrolijk en nostalgisch. Mensen verzamelden zich bij elkaar, stonden in de rij om te gaan schaatsen of warme chocolademelk te halen, en in sommige gebieden zaten ze gewoon ineengedoken. Niet per se om iets te kopen, maar om naast elkaar te zijn. Om er deel van uit te maken. Ik voelde me blootgesteld. Klein. Twee lagen verlegen om goed gekleed te zijn. Mijn hoed begon minder als een slogan te voelen en meer als een diagnose. “Maak je geen zorgen over dat bleke, trillende monster, het is gewoon Passin Thru.” Door dit moment heen. Dit weekend. Dit jaar. Misschien meer dan dat.
Ik heb het instinct om aan het einde van een jaar terug te kijken. Om te controleren. Om te worden gereproduceerd. Maar de kou laat dit soort mentale multitasking niet echt toe. Het houdt je precies waar je bent. Cadeau. Enigszins ongemakkelijk. Live.
Verkopers stonden in de rij. Ik heb een notenkraker gekocht. Drie centimeter lang. Meer dan honderd dollar. Ik heb geen vragen gesteld. Is het in Duitsland met de hand gesneden door iemand die het vak van zijn grootvader heeft geleerd? Of was het een agressief feestelijk tchotchke met een dun achtergrondverhaal? Ik weet het eerlijk gezegd niet. Het maakt mij eerlijk gezegd niet uit. Het voelde goed op dat moment. Soms is dat genoeg.
We hebben pierogis gegeten. Ik kocht buitenlandse snoepjes die we niet konden uitspreken. Hij bleef langer dan verwacht, omdat weggaan betekende dat hij de terugreis onder ogen moest zien. Uiteindelijk namen we een Uber mee naar huis.
En dat is het leuke van vakanties. Magie gebeurt niet zonder een beetje wrijving. Zonder de metaforische kou. Zonder gênante opmerkingen van de ooms. Zonder te veel te betalen voor een notenkraker omdat je te bevroren was om er iets om te geven. Het ongemak is geen bug. Het maakt deel uit van de vakantieformule.
De feestdagen vragen wat van je. Geduld. Aanwezigheid. Doorzettingsvermogen en flexibiliteit. De bereidheid om op de ongeordende delen te leunen. Omdat de rommelige delen ook de diepmenselijke delen zijn.
Toen ik over de kerstmarkt liep, underdressed, een beetje geïrriteerd en me er heel goed van bewust dat de kalender binnenkort zou worden opgeblazen, viel het me op. Laten we de tijd niet stopzetten. We lossen het jaar niet op voordat het volgende begint. Wij steken er gewoon overheen.
We zijn allemaal op doorreis. En de kou, de chaos, de fouten zijn niet onze vijanden. Ze vertragen alles. De feestdagen, de chaos, het eindejaar, vragen niet om reflectie. Ze vragen om aanwezigheid.
