Dat begon te veranderen toen ik tiener werd, toen het kopen van fastfood en snacks een van die tienerroutines was: het eten van die stinkende dozen met in ketchup doordrenkte vleugels en friet achter in de bus. Maar dit steeds sporadische en toegeeflijke dieet, dat helemaal niet werd beïnvloed door dieet of honger, maar al snel alleen door gewoonte, zorgde ervoor dat ik op regelmatige momenten totaal ontevreden was over het uiterlijk van mijn lichaam. Ik zal mezelf dan niet beschrijven, omdat ik er niet van houd om negatieve opmerkingen te maken over mijn uiterlijk in het verleden, vooral omdat er de afgelopen jaren momenten zijn geweest dat ik naar mezelf keek en het gevoel had dat ik niet veel veranderd was.
Hoe dan ook, toen ik volwassen werd en van school ging, wist ik dat ik iets wilde doen om mijn lichaam te veranderen, gescheurd en gespierd te worden, in plaats van de cyclus van mager en ‘mager vet’ te herhalen die al twintig jaar mijn structuur was. Het ging uiteraard ook over seksuele valuta. Als ik de aandacht zou willen trekken die ik wilde en mezelf beter op de markt wilde brengen op de seksuele markt, zowel digitaal, op Grindr, als fysiek, in bars en clubs, dan zou ik mijn kansen moeten vergroten door een transformatie door te voeren.
Ik kan me niet precies herinneren in welk jaar ik begon met trainen, omdat voor mij de tijd nog steeds een beetje vertroebeld is door de pandemie, maar toen ik begon met gewichtheffen was het een openbaring. In plaats van dit lichaam simpelweg te zien als een zak ongemak die me in welke vorm van sport of atletische activiteit dan ook in de steek had gelaten, voelde ik een echte verbinding met de dumbbells en halters en waardeerde ik de manier waarop ik mijn lichaam kon duwen, trekken en strekken, waarbij ik spiervezels afbrak zodat ze konden worden gerepareerd en opnieuw opgebouwd, en dat proces vervolgens helemaal opnieuw kon beginnen.
Na ongeveer twee jaar voelde ik me tevreden met hoe ik eruit zag. Ik had mijn ideale lichaam nog niet bereikt, maar mensen hadden gemerkt dat ik veranderd was, ik was helderder, om het zo maar te zeggen. Ik had een tonvormige borst, een smallere taille, veel bredere schouders (wat altijd een kernonzekerheid was geweest) en stevige billen. Ik had niet per se een vast archetype voor hoe ik eruit wilde zien, maar ik herinner me dat ik zeker geïnspireerd werd door de lichamen van Afro-Amerikaanse pornografische acteurs als Marc Williams, Race Cooper en Bobby Blake. Ik dacht niet dat ik noodzakelijkerwijs hun lichamen kon krijgen, misschien niet zonder synthetische verbeteringen waar ik resistent tegen ben, maar als ik dichtbij genoeg kon zijn, zou ik me gelukkig en sexy voelen.
Ik had ook mijn relatie met eten aanzienlijk verbeterd. Na een leven lang heen en weer geslingerd te hebben tussen soberheid en toegeeflijkheid, begon ik voedsel met mijn regime te associëren en begon ik het te zien als brandstof voor het lichaam, hoe onsmakelijk die uitdrukking ook is geworden. Ik leerde over de rol van eiwitten, vetten, koolhydraten en macronutriënten en begon ook van eten te genieten: ik hou van zalm, kip, groenten, rijst en aardappelen, en al deze voedingsmiddelen zijn de hoeksteen van het opbouwen van spieren. Ik heb ook het geluk iemand te zijn die zonder moeite een dikke eiwitshake aankan.
Dit alles gezegd zijnde: hoewel ik het starten van de sportschool puur zag als een middel om een cosmetische transformatie te bereiken, ontdekte ik een aantal voordelen voor mijn gevoel van eigenwaarde, mijn eetpatroon en zaken als helderheid van denken, persoonlijke organisatie en algeheel geluk.
Het klinkt allemaal behoorlijk positief, toch? Dus waarom drink ik kombucha en maak ik me dan druk over het suikergehalte? Omdat ik elke keer dat ik val een vreemde mentale reset voel. Dat is het probleem met een fysieke transformatie: het is niet permanent. Waar je buikspieren ooit gevormd en strak waren, kunnen ze nu weer bedekt raken met een laagje vet. Waar uw borst vroeger parmantig en vooruitstekend was, kan deze gaan zakken. En dit kan het gevolg zijn van inactiviteit, overmatig toegeven, of een hele reeks problemen, zoals ziekte, stress of zelfmedelijden, om welke reden dan ook.
En het is op die momenten dat ik, nadat ik uit een periode kom waarin ik meer Dairy Milk Oreo-repen heb weggegooid dan ik publiekelijk op papier wil toegeven, in paniek raak en nadenk over hoe ik het Action Man-droomlichaam dat ik ooit heb bereikt, terug kan krijgen.
Mijn laatste uitspatting werd geïnspireerd door een reis naar een Caribisch eiland die mijn kant op werd gegooid met een opzegtermijn van ongeveer twee minuten. Het is maar een zakenreis, maar toch stel ik me voor dat ik buikspieren wil die op een afstandsbediening lijken als ik een POV-foto maak vanuit een ligstoel in een luxe resort.
Maar ik word steeds beter in het accepteren van alles. Dat de toestand van je lichaam niet permanent is, dat het voortdurend verandert en altijd in beweging is. Dat je misschien houdt van hoe je eruit ziet en er een hekel aan hebt, en dat dat misschien niet eens veel te maken heeft met hoe je eruit ziet. Ik herinner me dat ik twee jaar geleden dacht dat ik het meest afschuwelijke ding ter wereld was tijdens een vakantie op Mallorca, ondanks dat mijn vrienden volhielden dat ik er geweldig uitzag. Ik keek onlangs terug naar die foto’s, waarop ik de hele reis had gekreun en geschokt, en dacht dat ik er mooi, gezond en stralend uitzag.
Maar ik zou niet per se willen dat ik het toen had geweten. Alleen was ik neutraal geweest en had ik er wat minder om gegeven. Dat is het enige waar ik nu naar streef. Een gezoete kombucha drinken omdat het lekker is, dan naar de sportschool gaan omdat ik het leuk vind, in de spiegel kijken en denken: goed om in dit lichaam te blijven leven. Proberen een bepaald beeld te krijgen van gezondheid, fitheid en seks is een bizarre emotionele achtbaan – wat een opluchting zal het zijn als ik er eindelijk uit kom.
Afkomstig van 10 mannen nummer 62 – VERJAARDAG, EVOLUTIE, TRANSFORMATIE – nu in de kiosk. Bestel uw exemplaar Hier.
