De begindagen van AIDS – en het homofobe vitriool dat daarmee gepaard ging – bestonden uit een soort wijdverbreide verwoesting die bijna onvoorstelbaar is voor degenen die er niet mee te maken hebben gehad. Het is dan ook logisch dat regisseur Diego Céspedes dat tijdperk in zijn regiedebuut door een surrealistische lens beschrijft: De mysterieuze blik van de flamingo. De film, die in de pers wordt omschreven als een moderne western, speelt zich af in 1982 in een afgelegen Chileens mijnstadje waar twee ogenschijnlijk tegengestelde gemeenschappen wonen: een groep alleenstaande mannen die in de arbeidersstad wonen en een huis van transvrouwelijke dragkunstenaars, onder leiding van Mama Boa, die een 11-jarig meisje met de naam Lidia in huis hebben genomen. Wanneer een mysterieuze ‘plaag’ de mannen van de stad begint te infecteren, verspreidt de mythe zich dat de ziekte zich verspreidt door één enkele blik wanneer de ene man verliefd wordt op de andere; Uiteraard is Lidia’s familie de zondebok en is het meisje uit op wraak.
“Deze queer-gemeenschap bouwt haar eigen wereld, vol geweld en tederheid”, zei Céspedes in de persnotities van de film. “Ze negeren de regels van de buitenwereld. Ze vechten wanneer dat nodig is en hebben zoveel lief als ze kunnen. De mijnwerkers die hen confronteren en bevechten, dansen uiteindelijk met hen. Het dorp gaat dood, de mensen gaan dood. Ze hebben bijna niets – materieel of emotioneel – dus ze kunnen net zo goed genieten van het weinige dat ze nog hebben. Dat is wat ze beseffen.”
In dit exclusieve fragment uit de film krijgen we een kijkje in de exacte dynamiek die Céspedes beschrijft, met een blik op de jaarlijkse Miss Alaska-verkiezing, die een stuk glamoureuzer klinkt dan het in werkelijkheid is. Er is onmiddellijk het gevoel dat dit allemaal gebeurt in wat bijna een spookstad is, met slechts een paar mensen in het publiek. Toch dringen de vrouwen aan op glamour en waardigheid: één artiest draagt een prachtige, uitgebreide bikini en danst alsof de zaal vol bewonderende fans is. De tweede voorstelling lijkt de draak te steken met het idee dat vrouwen verantwoordelijk zijn voor de mysterieuze ziekte, waarbij twee artiesten een geest “oproepen” die een van hen bezit, om vervolgens te zeggen: “Jullie verdomde flikkers! Ik heb medelijden met jullie!” Parallel aan de nadruk van de vrouwen op schoonheid in tijden van verwoesting, is de clip ook visueel prachtig, waarbij elk shot prachtig is ingekaderd en gekleurd.
