Pentax K1000 filmcamera. Onze zoon Gus had interesse getoond in de aanschaf van een handmatige filmcamera, dus hebben we hem er onlangs een gegeven voor zijn 15e verjaardag, waarbij hij de Pentax K1000 koos. Deze klassieke tankvormige camera werd van eind jaren zeventig tot eind jaren negentig gebruikt door fotografielessen op middelbare scholen en universiteiten. Gebouwd als een baksteen met minimale elektronica die kan falen, dwingt het je om echt fotografie te leren. Er is niets automatisch. Je stelt zelf het diafragma, de sluitertijd en de scherpstelling in. De enige batterij die hij nodig heeft, is die voor de lichtmeter. Gus ontwikkelde zijn eerste filmrolletje en de resultaten waren indrukwekkend. Hij maakte snel een foto van mij die legitiem interessant bleek te zijn. Het lijkt erop dat het in de jaren ’70 is gemaakt. De toekomst is analoog, vrienden.
‘Ter verdediging van mensen’ van Will Storr. Wij hadden Will Storr op de podcast enkele jaren geleden om zijn boek over sociale status te bespreken. Hij publiceerde onlangs een stuk over mannelijkheid dat verder gaat dan het gebruikelijke ‘wat is er mis met mannen?’ toespraak. Zijn centrale argument is dit: competentie staat centraal in de mannelijke identiteit. Geen macht, geen overheersing. Ik wil gewoon ergens goed in zijn. Hij ondersteunt dit met onderzoek dat laat zien hoe mannelijkheid, in tegenstelling tot vrouwelijkheid, altijd iets is geweest dat verdiend en gedemonstreerd moet worden door blijk van vaardigheid. Van jachtproeven op stammen tot moderne obsessies met het roken van vlees en het bouwen van schepen in een fles: mannen streven naar meesterschap. Hij stelt dat de toename van het aantal zelfmoorden onder mannen van middelbare leeftijd kan worden toegeschreven aan het feit dat mannen het gevoel hebben dat hun vaardigheden afnemen en dat hun bruikbaarheid verdampt. Hij wijst op de Men’s Shed Movement in Australië als een oplossing die eigenlijk goed werkt. Ze bieden mannen gemeenschappelijke ruimtes om dingen uit te zoeken en vaardigheden aan te leren, waarbij ze erkennen dat mannen vaak beter ‘schouder aan schouder’ met elkaar omgaan als ze aan huiswerk werken dan tijdens de lunch.
Hergroeperen door de Staatsgenoten. Kate en ik ontdekten Mates of State in de jaren 2000, en hun album uit 2008, Hergroeperenis de laatste tijd opnieuw verschenen in onze rijafspeellijst. Enkele van mijn favoriete nummers zijn ‘My Only Offer’, ‘Get Better’ en ‘Jigsaw’. De nummers zijn pakkend en de dialoog tussen het man-en-vrouwduo van de band, Kori Gardner en Jason Hammel, is charmant. Natuurlijk denk ik dat het die huwelijksdynamiek is die ik erg waardeer aan Mates of State. Gardner en Hammel maken al meer dan twintig jaar samen muziek, toeren met hun kinderen op sleeptouw en bouwen zowel een gezin als een catalogus van geweldige indiepop op. Kate en ik identificeren ons met dit aspect van de samenwerking, omdat we allebei samen werken en een gezin grootbrengen (zo ontwikkelt de professionele kant van onze samenwerking zich). Niet veel paren kunnen dat niveau van samenwerking bereiken zonder in een crisis terecht te komen.
Doe iets anders door Bill O’Hanlon. Nadat ik tijdens het lezen van het boek van Dan Heath het idee van ‘oplossingsgerichte therapie’ tegenkwam Opnieuw instellen (horloge de podcastaflevering die ik er met hem over maakte)Ik wilde iets over dit onderwerp lezen en begon opnieuw Doe iets anders. In tegenstelling tot traditionele therapie, waarbij trauma’s uit het verleden worden onderzocht en geanalyseerd waarom je in de problemen zit, richt de methode van O’Hanlon zich volledig op wat werkt en hoe je daar meer van kunt doen. In plaats van maandenlang kinderwonden op te graven, vraagt oplossingsgerichte therapie zich af: wanneer is het probleem Niet gebeurt er? Wat doe jij anders dan? Zijn klassieke voorbeeld: een stel komt binnen en heeft voortdurend ruzie. In plaats van hun hechtingsstijlen of familiegeschiedenis te onthullen, kun je vragen naar momenten waarop ze geen ruzie hadden. Als ze tijdens het wandelen niet vechten, is het voorschrift om meer te gaan wandelen als de spanning toeneemt. O’Hanlon stelt dat mensen al oplossingen verborgen hebben in hun dagelijks leven; ze merkten ze gewoon niet op. Het is radicaal pragmatisch.
Op de onze Nieuwsbrief Uitstervend Raswij publiceerden Adam I, Adam II: goed bouwen, zijn en leven EN Zondag Dating: Liefde is een samenleving van wederzijdse bewondering.
Citaat van de week
Hij is niet in staat tot werkelijk goede daden en hij schept geen plezier in het overdenken van de goede daden van anderen.
—Johann Kaspar Lavater
Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op De kunst van mannelijkheid.
