Er bestaat een algemene misvatting dat hoe beter je ‘jezelf kent’, in de woorden van de Ouden, hoe kleiner de kans is dat je zult veranderen. Transformatie, transitie, evolutie, hoe je het ook noemt, heeft het vermogen mensen te verontrusten. Onverzettelijkheid vermomt zich vaak als vertrouwen. Zekerheid voor wijsheid. Verandering duidt daarentegen op onzekerheid: op zijn best jeugdige naïviteit, in het slechtste geval besluiteloosheid.
Maar zelfs als we ervan dromen om ons lichaam, onze gewoonten en de wereld zelf ten goede te veranderen, is wat we het vaakst roepen verandering.
Als mensen klagen, bedoelen ze meestal hoeveel dingen er zijn veranderd. Buurten. Regeringen. Huizenprijzen. Wat je tegenwoordig wel en niet kunt zeggen. De lijst is eindeloos. (Begrijp me niet, ik ben net zo schuldig.)
Zonder veranderingen zouden we niets te bespreken hebben. Er zouden geen verhitte debatten plaatsvinden over de vraag of deze of gene transformatie ten goede of ten kwade is, vooral als het om mensen gaat. Misschien is het een aanhoudend oerinstinct van de stam om afwijkingen in de groep, veranderingen in patroon en presentatie op te sporen, wat ooit nuttig was voor jagen en verzamelen. Tegenwoordig zijn het de ‘voor en na’ Instagram-accounts waar we naar zoeken, op zoek naar aanwijzingen zoals een spelletje zoek-de-verschillen.
Het veranderen van je lichaam impliceert dat er iets mis was, dat er iets gecorrigeerd moest worden. Toch wordt van onze gezichten verwacht dat ze net zo glad en zacht blijven als toen we jonger waren, maar ook verdacht scherper en gebeeldhouwderder, ook al hoeven we nooit iets anders toe te geven dan veel water te drinken.
Er is die lijn, waarvan wordt gezegd dat deze dichtbij is Mark Twainover het weer: “Iedereen praat erover, maar niemand doet iets.” Ik heb het gevoel dat hij het over mij heeft. Op de rijpe leeftijd van dertig jaar – niet oud, niet bepaald jong – onderging ik wat mijn vriend Emman op dramatische wijze ‘de levensverandering, schat!’ noemde.
Spoiler alert: het was geen menopauze. Ze werd blond en droeg gevaarlijk hoge hakken. Twee maten te klein. Mensen waren nieuwsgierig. Mijn betrokkenheid op sociale media is toegenomen. Er waren geruchten in overvloed. Blijkbaar wilde iedereen graag mijn voornaamwoorden kennen. Dankzij mijn werk als schrijver, redacteur en adviseur en mijn actieve sociale leven – en de onstuitbare ijdelheid om dit te delen op sociale media – had ik vaak het gevoel alsof ik midden in het Colosseum stond, biddend om een duimpje omhoog, wachtend op een duimpje omlaag.
Maar de waarheid is dat ik het niet als een geslachtstransitie beschouwde. Vroeger was ik niet bepaald een archetype van chauvinistische mannelijkheid. Het was meer een verdrijven van de absurde onduidelijkheden van het genre, een opheldering van de mist, een uitnodiging om mijn eigen richting te bepalen. Het was geen oversteek, maar een versoepeling. Ook vind ik dat ik er goed uitzie in een kokerrok (waarschijnlijk omdat ik geen vruchtbare heupen heb). Het zou zonde zijn om er geen te dragen, toch? GOED. Nee. Het blijkt dat mensen hier daadwerkelijk een probleem mee hebben.
MARNI-sjaal, COURREGES-jurk, JIMMY CHOO-schoenen
Ik heb bijna tien jaar in de chiffon-loopgraven van de mode doorgebracht, dus ik ben geen onbekende in de manier waarop kleding als een soort Esperanto dient, een gedeelde taal voor de dingen die we niet met woorden kunnen uitdrukken. Ik begon te dragen wat ik leuk vond, door heren- en dameskleding te mixen. Op een Miu Miu traject, fantastisch. In een drukke straat? Ondervraagd. Mode werd een middel om te experimenteren, om mijn nieuwe stemmingen uit te proberen. Ik was een verkleedspel aan het spelen om te ontcijferen welk aspect op een personage leek en welk aspect op mij leek, en zo het verschil tussen theater en waarheid te bepalen.
Wat minder leuk was, was de nooit eindigende inquisitie. Mensen vroegen soms of het, weet je, een fetisjistisch ding. Een gril van travestie. Ik wist nooit hoe ik moest reageren. Ik was evenzeer verbijsterd door de tactloosheid als de verleiding om te vragen: Denk je echt dat ik mijn leven moeilijker zou maken alleen maar voor de spanning?
Ik hoef waarschijnlijk niet uit te leggen hoe transgenders onder constante dreiging leven. Ze zijn statistisch gezien kwetsbaarder en worden voortdurend in de gaten gehouden en gedemoniseerd door degenen die waarschijnlijk nog nooit iemand van het kleine percentage van de bevolking hebben ontmoet wier bestaan zo publiekelijk wordt besproken. Gewoon over straat lopen en op een paar hakken staan is een treffende metafoor voor de onzekerheid van de ervaringen van transgenders: je weet nooit wanneer iemand je neerslaat of oppakt.
YVES SAINT LAURENT DOOR TOM FORD SS02
Mannen worden steeds vreemder, verward door hun eigen verlangens. Vrouwen trekken misschien een wenkbrauw op, alsof ze willen suggereren dat dit een soort aanstootgevende karikatuur van vrouwelijkheid is. Op sommige dagen kan ik het niet eens verdragen om het huis te verlaten. Daarom ben ik verslaafd geraakt aan het föhnen, want ik kan je vertellen: als je met een fris blond trekje de salon uitloopt, is dat hetzelfde als het nemen van een handvol euforische medicijnen.
Een ogenblik verdwijnen de vragen met elke haarbeweging die in de wind wappert: Kunnen ze zien hoe bang ik ben? Kunnen ze zeggen dat ik niet precies weet wat ik doe? Kunnen ze zeggen dat dit een tijdelijk masker kan zijn, een brug naar iets reëlers? Kunnen ze zeggen dat ik mijn haar al een week niet heb gewassen?
Er is een onuitgesproken regel in de mode: je hebt een uniform nodig om op te vallen. Totaal zwarte outfits. Een fotogeniek kapsel. Een onderscheidend accessoire, zoals een donkere zonnebril of hoed. Iets dat samenhang te midden van de chaos aangeeft. Maar ik ben nooit blij geweest met uniformen. Ik was het kind dat voortdurend werd uitgescholden omdat hij de kledingvoorschriften op school verfraaide. Ik denk niet dat eclecticisme onzekerheid verbergt. Soms is het jezelf uit je comfortzone duwen de manier waarop je je ware zelf vindt.
Ja, er waren enkele misstappen. Wekelijkse droogbeurten pakten af en toe meer aan Brigitte Macron Van Brigitte Bardot. Er was een maand dat ik bronzer als poeder gebruikte om mijn stoppels te bedekken en me afvroeg, net als Oompa Loompa, waarom iedereen naar me staarde terwijl ik onder de klinische verlichting op de Victoria Line zat. En meer dan een paar keer was mijn schoenenkeuze zo ongepast dat een bijzonder lange nacht van sling-back delirium me een teennagel kostte (die snel werd vervangen en half gepolijst met schellak). Margaretha Dabbs).
De waarheid is dat ik – en ben – nog steeds bezig was om het allemaal uit te zoeken.
Maar de wereld vraagt om zekerheden. Alsof identiteit een à-la-cartemenu is met definities waaruit u kunt kiezen, met vertrouwen bestellen en aan het eind van de avond tevreden zijn. Veel mensen verwachtten van mij dat ik precies wist wat ik moest zeggen, dat ik een persbericht klaar had staan waarin ik samenvatte waar ik ben en wat ik ben, en dat ik daar zeker van was. Iedereen had vragen. Transvrienden. Indiase vrienden. Vrienden van de mode. Familie vrienden. Zelfs de buren, voor wie ik bang ben, denken dat ik een prostituee ben. Ondertussen leerde ik gewoon stromen – en vloeibaar zijn is water zijn dat de vorm van een vat aanneemt, zelfs als het vat niet altijd jouw keuze lijkt.
Als we jong zijn, is het leven vol veranderingen en op de een of andere manier wordt het naarmate de tijd verstrijkt verkalkt. Mensen trouwen. Ze hebben kinderen. Adressen worden permanent. Er wordt verwacht dat de auto gerepareerd zal worden. We leven in een tijd van ongekende informatie, waarin elke mening en elk gevoel, vooral over jezelf, onmiddellijk, zeker en gemakkelijk te classificeren moet zijn. Alles daartussenin wordt als verdacht of slecht geïnformeerd gezien. Jezelf kennen is jezelf brandmerken.
Maar ik ben nooit een merk geweest. Ik ben een mens! Wat ik altijd heb geweten is dit: ik bevat tegenstrijdigheden en menigten, waarvan de wrijving geen verwarring is, maar vonk. “Je moet gaan zoals je bloed klopt” James Baldwin schreef hij. En de mijne verandert elke dag van tempo. Natuurlijk is er het hele man-vrouw gedoe. Maar dat is dan wel het minste, en eerlijk gezegd is het een beetje saai. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik in een hokje thuishoorde. Nogmaals, wie doet dat? Ik heb een afkeer van autoriteit, vooral omdat ik uit een cultuur kom die gebaseerd is op onwrikbare traditie en conformiteit, en al vroeg besefte ik dat het niet zou werken met wie ik was of met wie ik wilde neuken. Ze zijn een wandelende, pratende combinatie, deels door geboorte, deels door keuze. Ik ben opgegroeid met één cultuur thuis en één daarbuiten, en twee verschillende manieren om mijn naam in welke context dan ook uit te spreken. Ik heb die contrasten in de loop van de tijd gewoon uitgekristalliseerd: nu ben ik bruin en ik ben blond. Spiritueel maar diep oppervlakkig. Zorgvuldig gezond en toch ongegeneerd hedonistisch. Ik geniet ervan om verkleed als een East End-slapper aan het diner te verschijnen terwijl alle anderen bloemen dragen en naar magazijnraves te gaan verkleed als Miuccia Prada. Ik voel me tegelijkertijd oud en pasgeboren. En afhankelijk van de dag ben ik óf de luidste, meest zelfverzekerde persoon in de kamer óf ik draai me stilletjes rond, niet zeker wetend wat ik moet zeggen. Ik wil niet overkomen als een anonieme, prettige vrouw. Ik heb nooit het idee overgenomen om de botten in mijn gezicht te moeten verbrijzelen of mijn lichaam opnieuw vorm te moeten geven, alleen maar omdat mijn algoritme mij op verdachte wijze pakketten naar Thailand begon aan te bieden.
Jurk ALAIA, schoenen JIMMY CHOO
De vrouwen die ik altijd heb bewonderd, hielden vast aan hun tegenstrijdigheden en gebruikten stijl om hun individualiteit te versterken in plaats van deze te assimileren. Grace Joneswaarvan de slanke, voorgevormde spieren alleen werden geaccentueerd door de ruime vacht en schoudervullingen. Madonna de sportschool verlaten, er stoer genoeg uitzien om overdag iemand knock-out te slaan en ’s nachts een Italiaanse sirene op het scherm te worden. Linda Evangelistaaltijd kameleonisch: jongensachtig in Lindbergh, ultra-femme in Meisel. Miuccia Pradawiens hele imperium is gebouwd op de intellectuele paradoxen van mannelijk/vrouwelijk, burgerlijk/radicaal en eigentijds/vintage, omdat tegenstellingen zijn wat het betekent om mens te zijn. En dan zijn er nog de schattige jongens: Phoenix-rivier. De maharadja van Indore. David Bowie. De tijd kan mij veranderen, maar ik kan de tijd niet volgen. Flauwvallen. In een binaire wereld wordt het grijze gebied vaak genegeerd. Maar dat is waar ik mezelf bevind, tevreden in de stroom, dankbaar voor de slip. Ik weet dat ik overal aan het praten ben, maar het kostte tijd en reflectie om tot deze waarheid te komen: de enige labels die mij interesseren zijn degenen die zeggen: Alaïa.
Onlangs vertelde een vriend me dat ik de transformatie-montagescène van mijn leven ervaar. Ik denk er elke keer aan als ik op hakken op een Lime-fiets stap, waardoor ik in mezelf moet lachen. Een andere vriend, meer spiritueel ingesteld, vertelde me dat ik misschien nooit begrepen zal worden vanwege mijn Schorpioen Ascendant en Leeuw Maan, wat minder grappig is, maar dat is oké, want elke dag begrijp ik mezelf beter. Het omarmen van verandering betekent het terugwinnen van de vrijheid om te evolueren, het intellect om te groeien en de moed om doorlaatbaar te blijven voor mogelijkheden. Openstaan voor verandering betekent groei toestaan. Het betekent toegeven dat ik nog niet klaar ben en dat ook nooit zal zijn. En dus, als een tijdschrift je belt, en de lichten aan zijn en de hakken hoog: je zegt ja. Want wie weet hoe ik morgen zal zijn? De enige zekerheid in het leven is verandering.
Genomen uit 10 Magazine nummer 75 – VERJAARDAG, EVOLVE, TRANSFORMATIE – nu in de kiosk. Bestel uw exemplaar Hier.
VERANDERING IS DE ENIGE CONSTANTE
Ik fotografeer JOSCH ALTA
Mode-, talent- en teksteditor OSMAN AHMED
Haar PAOLO DONOVAN met behulp van GHD
Truc NEEM SHELTON
Assistent van de fotograaf JACK SNEL
Mode-assistent TALIA PANAY
Productie SONYA MAZURYK
Speciale dank aan GIULIA VERLOSSING
