Over vriendelijkheid, macht en hypocrisie
Eerder deze week verscheen Vanity Fair een verhaal in twee delen over de ‘binnenste cirkel’ van het Trump-regime, inclusief uitgebreide interviews met zijn stafchef, die openlijk kritisch was over de mensen met wie hij samenwerkt, vanaf Trump tot nu toe. Het verhaal veroorzaakte opschudding, evenals de foto’s die bij het stuk stonden, gemaakt door Christoffel Anderson.
De Washington Post interviewde Anderson over de foto’s. Het interview is de hele tijd interessant, maar Anderson’s antwoord op de laatste vraag is… ik weet niet eens hoe ik het moet beschrijven; lees het zelf:
Vraag: Waren er momenten die je gemist hebt? Is er iets gebeurd op de vloer van de uitsnijruimte?
A: Ik denk niet dat ik iets heb gemist dat ik graag had gekregen. Ik zal je een kleine anekdote vertellen: Stephen Miller was misschien wel het meest bezorgd tijdens de portretsessie. Hij vroeg mij: “Moet ik glimlachen of niet?” en ik zei: “Hoe zou je graag afgebeeld willen worden?” We spraken af dat we een beetje van beide zouden doen. En als we klaar zijn, komt hij naar me toe om mij de hand te schudden en afscheid te nemen. En hij zegt tegen mij: “Weet je, je hebt veel macht in de discretie die je gebruikt om aardig te zijn voor mensen.” En ik keek hem aan en zei: “Weet je, jij doet het ook.”
In een soort bizarre versie van onze wereld, waar mensen op de een of andere manier niet zichzelf zijn, zou Miller misschien hebben nagedacht over Andersons commentaar, misschien hebben nagedacht over alle pijn, angst en dood veroorzaakt door de uitoefening van zijn macht, misschien enig berouw hebben gevoeld, een kier in het pantser dat in de loop van de tijd groter zou worden, wat zou leiden tot een verzachting van zijn perspectief en aanpak. Maar we leven in de echte wereld; Miller weet precies wat hij doet en wil niet aardig zijn. Hem wil wees onbeleefd, scheid moeder van kind. Het komt in je op AR Moxons gedachten over hypocrisie:
Het is het beste om te begrijpen dat fascisten hypocrisie als een deugd zien. Het is de manier waarop ze aangeven dat de dingen die ze mensen aandoen nooit bedoeld waren om op dezelfde manier van toepassing te zijn.
Het is geen inconsistentie. Het komt zeer overeen met de enige echte fascistische waarde, namelijk overheersing.
Het is heel belangrijk om te begrijpen dat fascisten hypocrisie niet alleen als een noodzakelijk kwaad of een onbedoeld neveneffect zien.
Het is het doel. Centraal staat het vermogen om te genieten van wat je anderen kunt ontzeggen, omdat je domineert.
Vriendelijkheid voor mij en niet voor jou.
