Voor Toby Grant zijn de straten en winkelpuien alles wat hij nodig heeft om geweldige kunst te maken. Passeren Cato in de kunstwereld presenteert Grant, geboren in Brighton en nu in Peckham, ongewone scènes (letterlijk: grote handen en grote hoofden zijn een Cato-signatuur) van de zwarte gemeenschappen die in de wijk Zuid-Londen wonen. Dit zijn de thema’s die de basis vormen van Grants grootste solotentoonstelling Saatchi Yatesvanaf vandaag open voor publiek. Kapperszaken, diners, huiskamers en andere privéruimtes, waar bewoners al jaren samenkomen, worden het decor voor Grants gelaagde schilderijen, waarbij elk element op niet-uitgerekte doeken wordt geschilderd voordat het wordt uitgeknipt en geplakt op stukjes muurvuller die een plakboekachtige kwaliteit hebben. “Ik heb mijn privéruimtes, mijn slaapkamer (bijvoorbeeld), altijd veranderd in mijn wereld, waar ik kan dromen”, zegt Grant. “(Het is ook) de plek waar mensen zich kunnen uiten zonder gezien te worden.”
Ondanks de grote schaal voelt Grants werk toch intiem aan. De gezwollen proporties, felle kleuren en gekartelde randen van het gelijmde canvas maken de stukken opvallender dan de meeste, maar het zijn de gezichten die echt je aandacht trekken. Omdat hij schildert naar afbeeldingen die zijn gescheurd uit oude fotoboeken of van mensen die hij en zijn vrienden op straat uitzenden, is elke persoon afgebeeld in een Cato-stuk uniek. “Ik zoek mensen met een verhaal op hun gezicht”, zegt hij over het selecteren van onderwerpen. “Ik ben opgegroeid en praatte altijd met mensen op straat, en dan krijg je goede verhalen. Ik zoek naar mensen met wie ik me kan identificeren en die iets mysterieus (in zich) hebben.”
Het vinden van iets herkenbaars in zijn onderwerpen is een terugkerend thema in Grants portfolio, vooral in zijn weergave van muziek. Zijn scènes bevatten vaak één instrument, of twee, of drie, waarbij de onderwerpen alleen of met vrienden spelen. Een ouder stuk, getiteld Jazzis rechtstreeks gebaseerd op het feit dat Grant en zijn vrienden allemaal samen spelen. Grant zelf is een gepassioneerd muzikant en speelt gitaar in zijn band Kleivoeten is een grote fan van legendes als David Bowie en Stevie Wonder. “De relatie tussen muziek en kunst is voor mij dat ze allebei van dezelfde plek komen: geobsedeerd zijn door andere artiesten en willen doen wat zij doen.” Op de vraag wie zijn droomdinergasten waren, dood of levend, waren twee van Grants antwoorden muzikanten: MF Doom EN Sade. De laatste was Shakespeare.
Deze veelzijdige eettafel is niet verrassend als je kijkt naar de diversiteit aan invloeden van Grant. Ik fotografeer Malick Sidibedie in de jaren zestig de dansvloeren en horecagelegenheden van zijn geboorteland Mali fotografeerde, ondersteunt een groot deel van zijn fotografisch onderzoek, terwijl zijn lichaamscompositie is geïnspireerd door de Amerikaanse kunstenaar Romare Beardenen zijn kubieke en grillige stijl van Picasso. Deze eclectische mix wordt vervolgens versmolten in het zoemende brein van Grant, en ze brengen deze werken naar voren die hun wortels lijken te hebben in jarenlange cultuurgeschiedenis en toch vol moderne smaak zijn. Grants werk lijkt voortdurend een spel te zijn tussen twee verschillende dingen: het verleden en het heden, het fantastische en het echte. En het maakt het werk fris, spannend en doet verlangen naar meer.
Cato bij Saatchi Yates is te zien tot en met 5 januari. Meer informatie Hier.
Fotografie met dank aan Saatchi Yates.
