Vijf jaar geleden verloor de beste open-wereldgameserie het plot

DE kernideeën van Watch Dogs ze zijn altijd even overtuigend als vooruitziend geweest. Spelen als een hacker aan de rand van een surveillancestaat is een inherent interessante opzet voor een open-wereldgame, en als je een groot aantal nieuwe op technologie gebaseerde vaardigheden toevoegt waarmee je de wereld om je heen kunt veranderen, heb je een franchise die zich aanzienlijk distantieert van de meer populaire titels van het genre.

De eerste Kijk naar honden was een fatsoenlijke, zij het vergeetbare, game die zich afspeelt in Chicago, met een onwaarschijnlijke hoofdrolspeler in het middelpunt van het trieste verhaal. Kijk naar de honden 2 maakte deze wereld net zo leuk om te ervaren als om te spelen, met een veel beter hoofdpersonage en een zonniger San Francisco-setting. Gestage verbetering tussen de eerste twee wedstrijden leidde tot een hattrick van derde titels. In plaats daarvan: 2020 Watch Dogs: Legioen hij nam de basis en experimenteerde. En hoewel ik ontwikkelaar Ubisoft Toronto toejuich voor het nemen van een risico, was het resultaat niet iets wat elke Watch Dogs-fan had verwacht. Vijf jaar na de lancering op PlayStation 5 lijkt het erop dat de grote omslag meer kwaad dan goed heeft gedaan.

Legioen brengt de technologische dystopie van de serie naar Londen, de perfecte setting voor een nieuwe Watch Dogs. Woonstraten, levendige historische buurten met eeuwenoude architectuur en moderne technologische glitter lenen zich goed voor de pseudo-cyberpunk-esthetiek die Watch Dogs altijd heeft omarmd.

Net als Chicago en San Francisco ervoor is deze recreatie van de Big Smoke waarschijnlijk de beste videogamerepresentatie van de stad tot nu toe. Het opsnuiven van de bezienswaardigheden en de sfeer van Londen is het leukste deel Legioen en een bewijs van wat Ubisoft-games altijd goed doen. Helaas verpest het spel bijna al het andere.

In het begin van het spel wordt de centrale hackergroep van de serie, DedSec, in de val gelokt door een rivaliserend team genaamd Zero Day voor het bombarderen van het Palace of Westminster (naast andere iconische bezienswaardigheden). Als reactie daarop wendt Groot-Brittannië zich tot een particulier militair bedrijf en ctOS (de laatste is hetzelfde stadsinfrastructuurbeheersysteem uit de eerste twee games) om haastig de normaliteit en veiligheid in de geschokte stad te herstellen.

Het sterke uitgangspunt biedt vanaf het begin een aantal interessante inzetten. Wie is Zero Hour? Hoe overtuigt DedSec, een malafide hackergroep die goed wil doen, iedereen ervan dat er niets achter zo’n gruwelijke aanval zit? En hoe heeft de verdere proliferatie van kunstmatige intelligentie, werkautomatisering en digitaal management het dystopische ctOS versterkt? De installatie lijkt het perfecte vervolg op die uit 2016 Kijk naar de honden 2die vocht tegen de echte mondiale overname van de technologiesector.

Maar Legioen verspilt dit uitgangspunt door de traditionele hoofdrolspeler in de steek te laten, maar spelers in plaats daarvan de mogelijkheid te geven elke NPC van de straat te rekruteren voor de zaak van DedSec. Elke agent die je recruteert, heeft speciale vaardigheden en eigenschappen op basis van hun carrière en achtergrond, waardoor je een groepje bescheiden lokale bewoners kunt samenstellen om de tirannie te bestrijden.

Als gimmick, misschien te zien in een spin-off DLC, zou deze monteur een leuke nieuwigheid zijn (en een technisch wonder). Maar als centraal kenmerk van een volwaardig vervolg is dit een spectaculaire verspilling Die van het Legioen potentieel. Als iedereen een hoofdrolspeler is, offer je elke schijn op van een samenhangend verhaal waarin een hoofdpersoon een betekenisvolle keuzevrijheid heeft. Zeker, de nieuwigheid van het spelen van iemands lieve oude grootmoeder zal een paar keer lachen, maar ik denk niet dat wat misschien wel het meest profetische verhaal van Watch Dogs was, de moeite waard was om die lach op te offeren.

Bij gebrek aan een hoofdpersoon, Legioen het vertelt zijn verhaal via schurken en bijpersonages die zich nooit met jou verbonden voelen, noch met de impliciete thema’s van het spel. Omdat je op elk moment iemand kunt zijn, heeft het door jou gekozen personage nooit iets concreets te zeggen, zelfs niet tijdens de meest dramatische momenten. De grootste zonde van het spel is echter dat het net zo weinig doet om de boel op zijn kop te zetten als zijn voorganger.

Kijk naar de honden 2 Centraal stond een zwarte leider die vocht tegen de impact van de overname van overwegend arme, niet-blanke gebieden door grote technologiebedrijven. De impact die stadsbewaking heeft op de inwoners van San Francisco is reëel en overal voelbaar, van het verhaal van de game tot de opkomende open-wereldscenario’s. Het was niet altijd succesvol, maar het was geweldig om te zien dat een van de beste gamemakers in de branche een ondervertegenwoordigd perspectief presenteerde.

Legioen het heeft niets van dit alles. En ik denk niet dat het gebrek aan een hoofdrolspeler de schuld is, maar de lafheid van Ubisoft. In de post-Trump- en post-Brexit-wereld heeft de uitgever er consequent voor teruggeschrokken om iets aan te raken dat als verdeeldheid zaait. Legioen hij is een van de ergste criminelen.

Het conflict waar de speler voortdurend van op de hoogte wordt gebracht, manifesteert zich zelden buiten stille straatgraffiti en af ​​en toe een veiligheidscontrole. De mensen op straat lijken onverschillig tegenover het zogenaamd dominante bestaan ​​(althans volgens de plot) van Big Brother. Er is geen alomtegenwoordig gevoel van stadsparanoia. Er zijn geen botsingen tussen burgers en particuliere militairen tijdens in-game protesten, noch voorbeelden van autoritaire brutaliteit. Dit hadden allemaal krachtige beelden kunnen zijn die teruggrepen op de erfenis van de serie, namelijk het weerspiegelen van de echte wereld (onthoud dat deze game is uitgebracht in 2020).

Als het uitgangspunt van het spel is dat de inwoners van Londen klaar zijn om deel te nemen aan DedSec’s strijd tegen tirannie, is het vreemd dat dit allemaal niet naar voren komt tijdens het daadwerkelijke spel. Er wordt ons verteld dat het publiek pissig is, maar toch voelt rondrijden in Londen als een idyllische cruise. Ubisofts afkeer van zelfs de meest oppervlakkige controverses resulteert in een steriel, tandeloos spel dat al zijn smaak verliest. Kijk naar de honden 2. Het is het equivalent van een videogame vreselijke Pepsi-advertentie van Kendal Jennerdat Ubisoft het lijkt meer EN comfortabeler afstemmen op.

Legioen het veegde de sterke punten van de eerste twee games weg en verving een sterk verhaal door iets te zeggen over de wereld met gimmickachtige gameplay-mechanica die snel zijn nieuwigheid verliest. Kijk naar honden was ooit een van de populairste nieuwe titels in de branche, maar binnen zes jaar na de release veranderde het in een hulpeloze facsimile van waar de franchise naar streefde, waardoor het doel van zijn bestaan ​​verloren ging.