Wat gebeurt er als je sociale media verwijdert

Ik verwijderde Instagram in een moment van stille helderheid, niet als statement, maar als experiment om te zien hoe mijn leven eruit zou kunnen zien zonder de constante buzz van de feed. Al jaren ben ik nieuwsgierig naar het leven na Instagram, maar ik heb er altijd over gesproken: Wat moet ik doen als ik berichten van vrienden mis? Wat gebeurt er als ik het contact met mensen verlies? Wat als ik achterop raak? Maar langzaam, bijna onmerkbaar, begon de app meer te nemen dan op te leveren. Mijn aandacht voelde gebroken, mijn verbeelding vertroebelde, en ergens onderweg begon mijn innerlijke wereld rond een plek te cirkelen waar ik niet langer wilde wonen.

Wat mij er uiteindelijk toe bracht om het te verwijderen, was dat niet productiviteit of esthetiek: het was intimiteit. Ik vond het vreselijk dat zoveel mensen die ik nauwelijks kende, ongefilterde toegang tot mij hadden. Toevallige kennissen konden op elk moment in mijn DM’s terechtkomen, en ook al was ik niemand een antwoord schuldig, het gewicht van hun aanwezigheid bleef op de achtergrond van mijn gedachten. Ik besefte dat ik meer moeite stak in deze losse digitale draadjes dan in de relaties waar ik het meest om gaf. Ik wilde dat mijn wereld kleiner en betekenisvoller zou aanvoelen. En ik wist dat dit niet zou gebeuren zolang mijn leven in het openbaar werd geleefd.

afbeelding hierboven: Michelle Nash voor ons interview Megan Roup

In de weken die volgden gebeurde er iets onverwachts: ruimte. Ruimte in mijn hoofd, in de mijne gebruikenen op de rustige momenten die ik vulde zonder na te denken. Wat ik het meest voelde was geen verlies, maar een herijking: een langzame en gestage terugkeer naar mezelf. Zonder de druk om elk mooi moment vast te leggen, was ik eindelijk vrij om het te ervaren. Dit is geen digitaal detox-verhaal. (Ook al heb ik dat wel er al eerder over geschreven.) Het gaat over focus, identiteit en wat het betekent om een ​​leven te creëren dat bestaat voor je eigen vervulling, niet voor een algoritme.

Het emotionele gewicht van altijd beschikbaar zijn

De eerste (en eerlijkste) reden dat ik wegging was het constante gevoel toegankelijk te zijn. Instagram vervaagt de grenzen tussen intimiteit en performatieve nabijheid. Mensen die je al jaren niet meer hebt gesproken, verschijnen plotseling in je privéberichten en reageren in realtime op je leven. En hoewel niets van u vereist dat u reageert, is de onzichtbare ruk die dergelijke toegang met zich meebrengt reëel.

Ik besefte dat ik emotionele energie aanbood aan mensen die ik nauwelijks kende, terwijl ik de verbindingen verwaarloosde die er echt toe deden.

Mijn wereld leek te groot (op de verkeerde manier)

Instagram heeft mijn wereld enorm gemaakt, maar niet diep. Ik wist welke kennissen er zouden komen eten, maar mijn beste vriendin had ik al een week niet gebeld. Ik kon vakantiehoogtepunten van vreemden opnoemen, maar ik wist niet waar mijn zus in haar dagelijks leven mee worstelde. Wat ik echt wilde, was mijn wereld kleiner maken. Belangrijker. Mijn.

Ik ben de draad van mijn leven kwijt

Cliché, maar waar: hoe meer ik mijn leven documenteerde, hoe minder ik het leefde. Ik zou het moment veranderen voordat ik het zelfs maar zou ervaren. Het is vermoeiend om jezelf voortdurend van buitenaf voor te stellen. Het verwijderen van de app (en het helemaal opgeven van mijn account) was alsof ik terugkeerde naar mijn stem, mijn ogen en de innerlijke wereld waarvan ik me niet had gerealiseerd dat ik ze kwijt was.

Wat is er veranderd in mijn focus

In eerste instantie merkte ik dat mijn aandacht niet wist waar hij terecht moest. Hij reikte naar de bekende boekrol, op zoek naar iets om de stilte te vullen. Zonder de constante stimulatie voelde mijn geest niet alleen vreemd leeg, maar raakte ik ook in paniek. Ik was rusteloos, had een beetje jeuk en wist niet wat ik met mezelf aan moest.

Maar langzaam begon die leegte als ruimte te voelen. Ruimte om op te merken wat er om mij heen gebeurde en belangrijker nog: wat er in mij omging. Deze kleine verschuivingen in focus – sommige ongemakkelijk, andere onverwacht aardend – werden de eerste tekenen dat iets echts zich aan het herijken was.

Het fantoombereik van mijn telefoon. De eerste week was gênant. Ik pakte mijn telefoon, scrolde naar beneden naar waar Instagram was en vond… niets. Een lege ruimte. Een kleine leegte. Het liet me zien hoe bedachtzaam de gewoonte was geweest.

De terugkeer van verveling. In de tweede week keerde de verveling terug, en daarmee ook iets zachters: de verbeelding. Verveling is ongemakkelijk, maar het is ook een soort voedingsbodem. In de stilte kreeg ik weer ideeën. Niet voor de inhoud of het publiek, maar voor mezelf.

Aanwezigheid werd weer mogelijk. De kleinste momenten werden levendiger: in de rij staan ​​zonder iets te lezen, eten klaarmaken zonder achtergrondgeluiden, lopen zonder mijn telefoon te checken. (Soms liet ik zelfs mijn telefoon helemaal thuis.) Ik voelde dat ik langzamer werd, niet op de esthetische manier die door sociale media wordt geromantiseerd, maar op de doorleefde, belichaamde manier die voelt als thuiskomen.

Herstel creativiteit en aanwezigheid

Naarmate de weken verstreken, voelde de afwezigheid van Instagram niet langer als een ontbering. Zonder de druk om elk moment te verpakken of mijn leven te vertalen in iets esthetisch samenhangend, creativiteit het begon duidelijker en persoonlijker aan te voelen. In plaats van mijn leven in scène te zetten, leefde ik het en dit opende een soort innerlijke ruimtelijkheid die ik al jaren niet meer had gevoeld. Wat naar voren kwam was niet simpelweg de output, maar het stille, onwankelbare besef dat ik precies was waar ik ben. Deze veranderingen hebben niet alleen de manier waarop ik creëer een nieuwe vorm gegeven, maar ook de manier waarop ik door de wereld beweeg.

Creëer zonder de druk om te delen. Voor het eerst sinds jaren schreef ik dingen zonder na te denken, Zou dit een goed bericht zijn? Creëren is weer privé geworden: eerder een genot dan een performance.

Merk meer op, consumeer minder. Mijn geest begon minder rommelig te worden. Zonder de dagelijkse invloed van andermans leven had ik meer mentale ruimte voor mijn eigen leven. Ik merkte hoe het middaglicht mijn appartement binnenvalt. Ik herinnerde me hoeveel ik van lezen houd. Mijn ideeën leken minder afgeleid, meer gegrond.

Identiteit voorbij zichtbaarheid. Het verlaten van Instagram dwong me om mijn gevoel van waarde los te koppelen van zichtbaarheid. Ik moest opnieuw leren wie ik was zonder publiek, zonder de constante feedbackloop en zonder de dopamine van likes.

Hoe is jouw relatie met Instagram?

Hoewel dit mijn verhaal is, kunnen de vragen die ik stelde misschien resoneren met iedereen die zich ooit aan een scherm gebonden heeft gevoeld. Kortom, het verlaten van Instagram was een kwestie van nieuwsgierigheid. Nieuwsgierigheid naar waar mijn aandacht naar toe ging, aan wie ik mijn emotionele energie gaf en wat ik zou kunnen ontdekken als ik zou stoppen met zoeken naar iets buiten mezelf.

Dit zijn de vragen die mij hebben geholpen mijn patronen te begrijpen en mijn dagen voorzichtig te heroriënteren.

• Wanneer voel ik mij het meest mezelf: online of offline?
• Wie krijgt het beste van mijn aandacht? Wie krijgt wat er overblijft?
• Controleer ik Instagram uit verlangen of gewoonte?
• Hoe zouden mijn dagen eruit zien zonder ze te documenteren?
• Welke relaties zouden zich verdiepen als ik me terugtrok uit sociale media?
• Wat ben ik bang dat er zal gebeuren als ik wegga? En wat zou er eigenlijk kunnen gebeuren?
• Waar zoek ik bevestiging en hoe vormt het mij?

Vul de blanco in: Wat heeft meer geholpen dan ik had verwacht

Toen ik Instagram verwijderde, probeerde ik mijn tijd niet te optimaliseren. Wat mij het meest verbaasde was hoe natuurlijk andere delen van mijn leven zich begonnen uit te breiden.

De ruimte die Instagram ooit innam, is niet leeg gebleven. Het zat vol met dingen waardoor ik me meer verbonden en meer mezelf voelde. Niets van dit alles was voorgeschreven of gepland. Het was gewoon wat naar de oppervlakte kwam toen het geluid wegstierf.

Creatieve rituelen die voedend aanvoelden

• Onderhoud een privé dagboek (wat niemand ziet)
• Foto’s maken alleen voor mezelf
• Lees meer fictie
• Langzame dingen doen: koken, breien, lange wandelingen

Manieren waarop ik emotioneel weer contact maakte

• Bel of sms mensen van wie ik echt houd
• Spraaknotities verzenden in plaats van directe berichten
• Heb dieper, meer opzettelijk gesprekken

Veranderingen in levensstijl die mijn dagen hebben veranderd

• A ochtendroutine dit omvatte niet mijn telefoon
• Wandelen zonder podcasts
• Rituelen bouwen die geaard en belichaamd aanvoelden

Wat mij naar een vrediger digitaal leven leidde

• Boeken over mindfulness en digitaal minimalisme (letterlijk)
• Onderhoud een praktijk van visionboarden
• Praktijken die mij terugbrengen naar mijn lichaam: ademen, wandelen, yoga
• Tools die het schermgebruik in perspectief houden (ik houd het ouderwets met de Screen Time-functie van mijn iPhone)
• Langdurig schrijven die eerder inspireerde dan overprikkelde

Leven in een kleinere, zachtere wereld

Het verwijderen van Instagram heeft mijn taille kleiner gemaakt op een manier die ruim aanvoelt. Zonder het geluid kan ik mezelf weer horen. En zonder het publiek kan ik eindelijk mijn leven duidelijk zien. Het leven na Instagram is veel rustiger, en hoewel ik het misschien ooit weer zal vinden, weet ik dat ik terug zal komen met meer perspectief, meer grenzen en een dieper gevoel van wat ik wil dat mijn digitale leven bevat.

Voorlopig kies ik voor aanwezigheid boven prestatie. En in een cultuur die gebaseerd is op zichtbaarheid, is voor jezelf leven misschien wel de moedigste keuze die we hebben.