Elk kind uit de jaren 90 kent de wijsheid van TLC’s hit ‘Waterfalls’: blijf bij de rivieren en meren die je gewend bent. In wezen is het een ‘als het niet kapot is, repareer het dan niet’-mentaliteit, die pragmatisme voorrang geeft boven passie. En het maakt niet uit of we praten popmuziek OF filmische universums OF franchise voor videogamesde uitdaging hier is herkennen wat je goed doet en dat opnieuw doen op een manier die voldoet aan de normen en fris is. Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar een nieuwe toevoeging aan de Xbox Game Pass-selectie bewijst dat je je sterke punten kunt benutten, zelfs als je nieuw terrein betreedt.
Banishers: geesten van New Eden komt van Don’t Nod als een ongewoon intieme actie-RPG voor het genre: een verhaalgedreven duet over twee spokenjagers wiens partnerschap en keuzes een emotionele basis vormen die de ervaring bepaalt. Vooral bekend om hun fictie Het leven is vreemd serie, blinkt Don’t Nod uit in het serveren van deze vlezige interpersoonlijke dynamiek. Bandieten het heeft daar genoeg van, maar het verhoogt ook de actie, zij het met wisselend succes. Het is een griezelige, spectaculaire ontsnapping, perfect voor een lang weekend met somber weer en opgewarmde restjes.
Banishers: geesten van New Eden volgt Red mac Raith en Antea Duarte, partners en geliefden die op jacht gaan naar rusteloze geesten in het 17e-eeuwse New Eden. Nadat Antea door een rampzalige missie dood en gebonden is als een geest, moet het paar beslissen of ze hun gelofte om de levenden te helpen nakomen of een verboden ritueel nastreven dat haar tegen een verschrikkelijke prijs weer tot leven kan wekken. Terwijl ze de geesten in de nederzetting onderzoeken, veranderen hun keuzes het lot van rouwende families, wraakzuchtige geesten en hun eigen relaties. Het is een moreel geladen verhaal over liefde, verlies en hoe ver we zullen gaan om de mensen van wie we houden te redden.
Don’t Nod leunt altijd op het vertellen van verhalen via de hoofdrolspelers. Bandieten het is niet anders. Red is bruusk en gekweld, Antea is meer afgemeten, maar gewond op een manier die zich geleidelijk openbaart. Het schrijven brengt hun relatie tot leven en de eersteklas stemacteurs geven elke scène gewicht.
Hun dynamiek is niet alleen een plotapparaat, maar een geheel eigen mechanisme waarmee je kunt spelen. Uw beslissingen herschikken niet alleen de optionele dialoog; ze veranderen de manier waarop de twee elkaar vertrouwen, wie wordt gered of opgeofferd, en uiteindelijk hoe de mysteries van New Eden worden opgelost. Het resultaat is een verhaal dat persoonlijk, vaak melancholisch en soms verwoestend aanvoelt, op een manier die na de aftiteling blijft hangen.
Antea’s bovennatuurlijke vermogens voegen een nieuwe laag toe aan een toch al complexe wereld.
Niet knikken
De structuur van het verhaal combineert onderzoek, geesten en morele keuzes. Het is een vertrouwde mix van vertakkende consequenties en morele ambiguïteit, zonder dat het gelezen kan worden als een reconstructie van het bekende Het leven is vreemd formule. In plaats van dat een tiener volwassen wordt, is dit een volwassen, gotisch verhaal over verdriet, gemeenschap en wat we achterlaten. De inzet voelt gegrond omdat de stad New Eden klein en menselijk is. De mysteries zijn lokaal en daarom aangrijpender. Omdat keuzes gebonden zijn aan relaties en tastbare resultaten voor de personages die je tegenkomt, nodigen de games uit tot nieuwsgierigheid naar ‘wat als’-permutaties.
Gevecht is waar Bandieten zal zijn publiek verdelen. De game maakt gebruik van kernactie-RPG-systemen zoals zwaardvechten, afstandsopties en speciale etherische vaardigheden in je gevechten tegen geesten en andere paranormale krachten. Over het algemeen zijn de gevechten bruikbaar en soms spannend, vooral wanneer ontmoetingen zorgvuldig worden geënsceneerd om de unieke hulpmiddelen van de personages te benadrukken. Maar dit is geen gevechtsgerichte titel. Als je voornamelijk voor verhalende beats speelt, overweldigt de strijd zelden de ervaring; als je op zoek bent naar een avontuur boordevol actie, zul je je waarschijnlijk meer gefrustreerd voelen dan niet.
De sfeer is waar Bandieten het vliegt echt. De artistieke leiding van Don’t Nod leunt op een donkere, bijna Appalachen-gotiek: kleine stadjes, verwoeste boerderijen, spookachtige echo’s en een soundtrack die eenzaamheid en terreur benadrukt. De wereld is compact en compact. Het verkennen van New Eden geeft een gevoel van verbondenheid waarbij elk huis en kamp een verhaal herbergt. Dit maakt de game perfect voor sessies waarin je jezelf wilt onderdompelen in sfeer en mysterie in plaats van door de opsommingen te haasten.
De sombere landschappen van New England lijken op maat gemaakt voor de inzinking na Thanksgiving.
Niet knikken
De sleutel tot Bandieten het leunt in zijn ritme. Het verhaal ontvouwt zich in duidelijke, verteerbare bogen die gamesessies van meerdere uren belonen zonder dat een marathon van uithoudingsvermogen vereist is. Het spel volgt duidelijke ritmes waar je gemakkelijk in kunt glijden. Je hebt je onderzoeken, enkele gerichte gevechtspassages en daaropvolgende gesprekken gecombineerd met lange periodes van ontspannen gameplay waarin je het verhaal kunt laten ontvouwen. Betekenisvolle keuzes nodigen uit tot een tweede analyse om te zien hoe alternatieve beslissingen de uitkomsten en relaties opnieuw vormgeven. En de tweede keer is het net zo leuk. De humeurige wereld van Banishers is het soort plek waar je achterover wilt leunen, je koptelefoon op wilt zetten en zonder onderbrekingen wilt verkennen.
Geen enkel spel is vrij van gebreken. Sommige spelers zullen de gevechten minder verfijnd vinden dan het schrijven verdient; anderen willen misschien een grotere open wereld. Maar als je karakterwerk, moreel complexe keuzes en een sfeer die als mist aan je blijft hangen waardeert, Bandieten het is een zeldzame hybride die geschiedenis en zintuiglijke ervaring in gelijke delen combineert. Het is geen perfecte mix van systemen en verhalen, maar het slaagt qua karakter, sfeer en consequenties. Kortom, Don’t Nod doet waar hij goed in is.
